Hasseltse is de zesde afvaller van ‘De mol’: “Ik ben geschrokken van mijn eigen competitiviteit”

Haar boekje verdween in de vlammen, als opoffering zodat ze eindelijk nog eens een flink bedrag konden verdienen voor de pot. Bijna symbolisch lijkt het achteraf, want Stéphanie moest op het eind van het aflevering het spel verlaten. En dat op twee afleveringen van de finale. Het rode scherm kwam dan ook heel erg binnen.

(Lees verder onder de foto)

“Ik was helemaal de klus kwijt”, vertelt ze. “Ik wilde echt, echt niet vertrekken… Ik vond het heel erg. Maar ik zou zo alles opnieuw doen. Op exact dezelfde manier. Ik heb het spel niet echt onderschat. Al had ik niet kunnen voorspellen hoe ver ik het zou schoppen door enkel mijn gevoel te volgen. Maar dat draaide goed uit. Aflevering zes, dat is zeker niet verkeerd. Ik heb me ook niet echt voorbereid, had ik dat beter wel gedaan?” (lacht)

Tattoo

Voor Stéphanie was De mol deel van een ‘ja’-jaar, waarin ze zo veel mogelijk ja zegt op alles wat haar pad kruiste. Zo landde zelfs de tattoo Sí op haar voet. “Ik heb mijn voeten nog nooit zo vaak moeten laten zien. Wat een aandenken. Het paste inderdaad perfect in dat ja-jaar. Ben ik even blij dat de gezochte crimineel in Centuripe getatoeëerd is. Anders prijkte er nu ‘no’ op mijn voet.”

Ze is altijd zichzelf gebleven, stelt ze. Al is ze wel geschrokken van hoe competitief ze was. “Ik wist dat ik het was, maar niet dat het in die mate was. Je duikt zo diep in het spel, dat je zo graag wil winnen. Dus die competitiviteit is onvermijdelijk. Dat is best een prettig gevoel.”

Soms dook er al eens een heel expressieve blik op. Wanneer Philippe bijvoorbeeld een arend – of was het een duif? – tekent. “Als ik eraan terug denk, word ik opnieuw boos. (lacht) Geef toe dat het een duif was. Nu, ik was me niet zo bewust van mijn non-verbale communicatie, maar mijn collega’s hebben me wel gezegd dat ze er me helemaal in herkennen.”

Cirkel is rond

Die collega’s hebben ook inspiratie geboden voor de codetaal in haar molboekje. “Ik koppelde elke kandidaat aan een bepaalde arts van het ziekenhuis waar ik werk. Zo was ik de enige die er iets van kon maken, in het geval dat er een moment kwam dat kandidaten in elkaars boekje zouden kijken. Kijk, heb ik toch licht tactisch gespeeld. Ik heb ook genoten van het observeren, noteren en nadenken. Ook al hadden we met de groep een afspraak: geen boekjes tijdens het eten. Ik merkte dat we daardoor bewuster genoten van onze tijd samen.”

“Ik heb het meest genoten van de opdracht met de ijsjes in Savoca, de openingsopdracht in de Middellandse Zee, waar ik mijn angst echt moest overwinnen om te duiken en de laatste opdracht die ik meemaakte. De paintballopdracht waar we als groep de overwinning haalden. Ik denk dat zelfs de mol daarvan heeft genoten. En eigenlijk is de route van het molboekje best wel een mooi symbool. Ik viste het zelf op aan de start, en helemaal op het einde is het ritueel opgeofferd en verbrand. De cirkel is rond.”