Dertig jaar lang vroeg Karina De Poortere zich af waar haar oudere zus Annie gebleven was. Haar zus verdween op 12 november 1994 spoorloos, uit haar huis langs de Kerkstraat in Sint-Martens-Latem. Het Gentse gerecht vermoedt dat er nu een antwoord is. Afgelopen zaterdag werden stoffelijke resten van een vrouw gevonden in het huis náást dat van Annie De Poortere. De twee huizen delen een tuin met twee garages. Het lichaam zou achter één van die garages gevonden zijn. “Er zijn aanwijzingen dat het gaat om een dame die verdween in 1994”, zegt het parket van Oost-Vlaanderen. DNA-onderzoek moet voor uitsluitsel zorgen.

“Ik ben enerzijds blij en opgelucht”, zegt zus Karina. “De jarenlange onzekerheid heeft mijn gezondheid geen goed gedaan. Anderzijds ben ik verdrietig. Annie was niet alleen mijn oudere zus. Ze was ook mijn toeverlaat, en mijn tweede moeder. We hebben onze moeder verloren toen ik vijf jaar was. Ik was een nakomertje. Annie was zestien jaar ouder, en zij heeft mij voor een stuk opgevangen. Ze kookte vaak voor mij en voor mijn broer, die ondertussen overleden is.”

Annie was 48 jaar, toen ze op een zaterdagmiddag verdween. “Ze was een huismus. Een beetje mensenschuw”, zegt De Poortere. “Ze had niet zoveel contact met andere mensen. Ze was huisvrouw, haar echtgenoot was huisschilder. Ze woonden wat afgelegen. Ze hadden één zoon, Johan, en die was alles voor haar.”

Opname in het ziekenhuis

Haar echtgenoot was de laatste die haar zag. “Het moet rond 14 uur geweest zijn”, vertelde de echtgenoot in 1999 in het opsporingsprogramma Oproep 2020. De man woont vandaag de dag in het Waasland. Annie De Poortere worstelde in die periode met het leven. Ze nam medicatie en was toen al een paar keer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.

“Ik had die dag gebeld naar het ziekenhuis Sint-Camillus, voor een opname”, vertelde de echtgenoot. “Maar dat kon niet: er was geen plaats. We moesten wachten tot maandag. Annie ging nooit graag binnen. Het was niet haar bedoeling om opgenomen te worden.”

De echtgenoot vertelde hoe hij vervolgens om boodschappen ging, en daarna naar een voetbalwedstrijd vertrok. “Toen ik thuiskwam, was ze weg. Enkele kleren die op de zetel hadden gelegen, waren verdwenen.”

Geld had Annie niet meegenomen, net zomin als haar paspoort of een fiets. Een boodschap lag er niet. Volgens de echtgenoot moest ze een donkere trui met een rood biesje aangetrokken hebben, een grijze, nauw aansluitende broek, zwarte kousen, blauwe slippers, een foulard en een bril.

Speurhonden aan de Leie

“Toch ben ik ook razend,” zegt haar zus. “Omdat er dertig jaar geleden amper gezocht is naar haar. Pas na vijf dagen is het onderzoek echt in gang geschoten. De politie is toen met speurhonden naar het huis getrokken. Achter haar huis lagen weilanden, en daarachter ligt de Leie. Dat was een piste van de speurders: mijn zus kon niet zwemmen. Ze hebben dat hele stuk uitgekamd met honden, en niets gevonden. Hoe is dat mogelijk?”

Na de tv-uitzending kregen speurders de tip dat Annie in het Spaanse Calpe een nieuw leven begonnen zou zijn. “Daartoe zag ik Annie niet in staat”, zegt Karina.

De zus vindt dat het onderzoek naar Annie altijd wat stiefmoederlijk is behandeld. “Er verscheen alleen een piepklein artikeltje in de krant. Zonder foto. Je kan toch niet verwachten dat daar reactie op komt? Ook in de lijst met vermiste personen zag ik nooit een opsporingsbericht van mijn zus.”

“Dossier is vernietigd”

“Toen ik enkele jaren geleden vroeg of ik als familielid het verdwijningsdossier mocht inkijken, kreeg ik het deksel op de neus. Justitie vertelde me dat het dossier vernietigd was. Per ongeluk, toen het parket verhuisde naar een nieuw gebouw.”

“Mocht dat het geval zijn, dan is het altijd mogelijk om zo’n dossier opnieuw samen te stellen”, reageert het parket. “De politie bewaart kopieën van de processen-verbaal.”

“Ik zit met zoveel vragen: Wie? Wat? Waar?”, zo besluit Karina. “Als ze een natuurlijke dood zou zijn gestorven, dan had iemand de dokter toch gebeld? Dan was ze niet begraven in de tuin bij de buren. Maar wat er precies met mijn zus gebeurd is – daar wil ik niet over speculeren. Ik wacht de resultaten van het onderzoek af.”

Lees ook

Komt er dertig jaar na haar verdwijning een doorbraak in de zaak van Annie De Poortere? “Soms is het toeval doorslaggevend”