Discriminatie van moslims: ‘Laatst kreeg de moskee weer zo’n kwetsende brief’

Felpaarse jurken, felrode kinderjurkjes, donkerblauwe feestjurken met borduursels en glitters. Met de inhoud van de winkel van Wafae Ezzerhouni, in de Kanaalstraat in Lombok, kun je duizend vrouwen feestelijk aankleden. Zo feestelijk als haar winkel is, kijkt de geboren Utrechtse moslima ook naar het leven. Ook als er nieuws over meer discriminatie naar buiten komt.

“Zelf heb ik eigenlijk geen last van discriminatie. Zoveel joodse mensen zijn superlief, zoveel moslims zijn superlief, zoveel Nederlanders zijn superlief. Er zitten altijd wat rotte appels tussen, maar de meesten zijn lief.” Om er met een Utrechtse knipoog aan toe te voegen: “Ja, oké, Nederlandse mensen zijn soms pannenkoeken met hun botte opmerkingen, maar ik denk dat ik met Wilders prima een kopje koffie zou kunnen drinken.”

De moslima, die geen hoofddoekje draagt, zet wel een belangrijke kanttekening: “Ik ben een vrouw. Vrouwen hebben er minder last van denk ik. Ook mijn vriendinnen met een hoofddoekje niet. Ik denk dat het voor jongens veel moeilijker is.”

Geweigerd bij een winkel

De eigenaar van een van de vele kleurrijke groentewinkels in de straat, beaamt dat. Hij wil daarom ook niet met zijn naam in de krant. Midden tussen de verse groenten en geurige kruiden vertelt hij dat hij vaak discriminatie ervaart. “Een tijdje geleden ben ik nog geweigerd bij een tweedehandswinkel. Er stonden twee niet zo lieve mannen bij de ingang. Ik was met mijn Nederlandse vriendin, we mochten niet naar binnen. Een Nederlands koppel kwam vlak achter ons. Die mochten wel naar binnen. Dan word ik boos ja!”

Hij linkt het het incident aan de verkiezingswinst van de PVV. “Ik heb veel van dat soort dingen meegemaakt, maar nog nooit zo openlijk.” Toch luchtte het hem bijna op: “Het was een bevestiging van wat ik al voelde en meemaakte. Zie je wel, ik ben niet gek.” Als hij het zegt, springen de tranen in zijn ogen. “Ik ben al bang om dit te zeggen. Ik voel me er niet veilig in. Terwijl iedereen zogenaamd alles moet kunnen zeggen.”

De vrijheid van meningsuiting is meten met twee maten, vindt hij: “Dat zie ik ook bij mensen die ik intelligent en wereldwijs acht. Zo’n Johan Derksen hoor je ook zo vaak dingen zeggen. Hij doet alsof hij het allemaal weet, maar hij kan dat helemaal niet weten als westerse witte man.”

Niet normaal

Voorzitter Yücel Aydemir van de Ulu Moskee aan het begin van de Kanaalstraat denkt dat discriminatie van moslims niet altijd serieus wordt genomen. “We ervaren dat een aantal zaken voor ons normaal zijn geworden, die niet normaal zijn.” Hij geeft een voorbeeld: “Laatst hebben we weer een kwetsende brief gehad. Dan knippen ze nare dingen uit de krant, met woorden en cartoons. Het gaat gelijk, hop, de prullenbak in.”

Hij doet er luchtig over, maar het is geen incident: “Het gebeurt zo’n vijf, zes, zeven keer per jaar. Het is zonde van je tijd om er een melding van te maken, er gebeurt toch niets mee. Alleen van grote dreigementen maken we een melding.” Hij denkt daarom dat het aantal incidenten nog fors hoger is dan de meldingen.

Dit jaar is er iets veranderd, merkt Aydemir: “Zeker sinds het begin van de oorlog in Gaza hoor ik van onze leden dat ze meer problemen hebben om voor hun mening uit te komen. Ook maken mensen zich zorgen dat de PVV zo groot is geworden. Ze zijn nu aan het praten over een regering. Hoe gaat het straks met moslims en moskeeën, vragen mensen mij. Dat is pijnlijk, anno 2024.”

De naam van de eigenaar van de groentezaak is bekend bij de hoofdredactie.