„Rust.” Van Eekelen heeft aan dat ene woord genoeg als hij uitlegt wat de foto die hij maakte in een kloostergang voor hem betekent. De gepensioneerde politieman schoot het plaatje in de Norbertinessenpriorij Sint-Catharinadal in Oosterhout, Noord-Brabant. Inmiddels hangt de prent ingelijst aan de muur in de woonkamer.

Waarom legde hij juist dit tafereel vast? „Het deed me denken aan het werk van Henk Helmantel. Het zou zomaar een schilderij van die kunstschilder kunnen zijn. Hij maakte veel stillevens in kerken en kloosters. Ook die stralen rust uit.”

Van Eekelen was in mei dit jaar met de Bijbelkring van zijn kerk, de hervormde wijkgemeente in Werkendam, op bezoek in het Brabantse klooster. Het is de oudste nog bestaande vrouwenkloostergemeenschap van Nederland. Al sinds 1647 leven daar Norbertinessen in een gemeenschap, volgens de levenswijze van kerkvader Augustinus.

„Er wonen nu nog ongeveer negen zusters”, vertelt Van Eekelen. „Om wat extra inkomsten te genereren, biedt het klooster rondleidingen aan. Je zwerft dan met een gids de kloosterruimtes door. Bij de koffiepauze zijn ook twee zusters aanwezig. Zij vertelden aan leden van onze kring over het kloosterleven.”

Tijdens zo’n rondleiding viel hem vooral de stilte op. „We kwamen niemand tegen. Toen zag ik de gang waar ik deze foto maakte. Ik vond het een mooie weergave van hoe ik het klooster ervoer: ruimte voor stilte, te midden van onze drukte. Buiten je eigen gedachten word je nergens door afgeleid.”

Roeping

De zusters sprak hij zelf niet, maar hun getuigenis vindt hij „indrukwekkend”. „Zij leven zo anders dan wij buiten het klooster. De abdes heeft bijvoorbeeld twee keer op het punt gestaan om te trouwen, maar dat beide keren tóch niet gedaan, omdat ze een andere roeping voelde: het dienen van God en de gemeenschap op de wijze van Augustinus.”

Toch zou hij zelf niet in een klooster willen leven. „Ik denk niet dat het een opdracht voor iedere christen is. Ik zie het als mijn taak om een plaats in te nemen in onze plaatselijke gemeente.”

Rust zoeken is wel belangrijk, vindt Van Eekelen. „We hebben in het dagelijks leven zóveel afleiding. Dit moet nog, dat moet nog. Je kunt je daarvan moeilijk afsluiten. Als je in zo’n klooster bent, zijn al die gedachten er nog steeds wel – je neemt toch jezelf mee het klooster in. Maar heel veel afleidende factoren zijn niet aanwezig: je gezin, je verplichtingen, de ruis van buiten.”

Kleinkinderen

Van Eekelen werkte jaren bij de politie, maar is inmiddels met pensioen. Toch moet hij nog steeds bewust zoeken naar rust. Lachend: „Het leven is er niet echt rustiger op geworden. Die voorstelling had ik wel, maar het valt tegen. Ik vind het niet erg hoor. Ik besteed nu meer tijd aan mijn taak als ouderling en werk in de kerkelijke gemeente. Ook worden we als opa en oma nog wel eens gevraagd om op de kleinkinderen te passen. Regelmatig gaat de telefoon of krijg ik een appje binnen. Ik leef bepaald niet in een klooster.”

Om tot rust te komen proberen Van Eekelen en zijn vrouw geregeld een paar dagen weg te gaan. In Nederland, of naar de Moezel in Duitsland. „Lekker de fietsen mee, genieten van de omgeving en het mooie weer.”

Toch vindt hij het vooral belangrijk om in het gewone dagelijkse leven God te zoeken. Regelmatig in de Bijbel lezen en kerkdiensten bezoeken helpen hem daarbij. „Wat is rust? Dat is niet alleen in de stilte wat nadenken over het leven, maar juist het geloof een plaats geven in het drukke leven van alledag. De relatie met God is de rode draad in mijn leven. Dat geeft pas echt rust.”

rd.nl/defoto voor meer afleveringen.