Echte kerels janken wél
Huilen is niet krachtig, niet sterk en niet stoer. Veel mannen schamen zich voor hun tranen en slikken ze liever weg. Onterecht: het tonen van emotie is een kracht.
De afgelopen weken moest ik een paar keer huilen of schoot ik vol. Ik doe het gelukkig beter dan de statistieken. Want terwijl vrouwen gemiddeld tussen de vijf en tien keer per twee maanden vol schieten, doen mannen dat slechts nul tot één keer, zo blijkt uit onderzoek van huilprofessor Ad Vingerhoets.
Dat mannen minder vaak huilen dan vrouwen heeft een biologische reden: het mannelijk hormoon testosteron heeft een remmende werking op huilen. Er spelen ook culturele aspecten een rol. De norm in het Westen is dat mannen flink moeten zijn, legde Vingerhoets eerder uit in het Reformatorisch Dagblad. „De norm is dat je als man sterk moet zijn en dominantie moet tonen.”
„Echte kerels janken niet”, zei een kleuterjochie tegen mijn vrouw nadat hij zijn knie flink bezeerd had en zij zich als juf over hem ontfermde. Hij slikte zijn tranen ‘manmoedig’ weg en ‘vermande’ zich. Van wie zou hij dat toch gehoord hebben, vraag je je af. „Echte kerels janken wél”, reageerde zijn juf. Gevolg: de tranen stroomden rijkelijk.
Een huilbui overkwam me begin mei nog. Samen met mijn zoon was ik op een vader-zoonsurvival in de Ardennen. Het waren bijzondere dagen met mooie activiteiten. Bivak bouwen, kampvuur maken, potje koken, klauteren en mountainbiken werden afgewisseld door Bijbelstudie, gesprekken met andere vaders, bezinning en praten met je eigen zoon.
Tijdens dat laatste gebeurde het. Voor een wandeling kreeg zoonlief een envelop met vragen mee die hij me al lopend moest stellen: Hé pa, wanneer was u voor het laatst bang, Wie is God voor u, wat heeft u meegekregen uit uw ouderlijk huis, hoe belangrijk is seksualiteit voor u? Stuk voor stuk mooie vragen die leidden tot mooie gesprekken. Een van de laatste vragen luidde: Hé pa, hoe zou u me met één woord omschrijven? De vraag raakte me en deed me beseffen hoeveel ik van hem hield. Ik moest erbij huilen.
Zien we de Heere Jezus niet in Zijn hart toen Hij weende om Lazarus en om Jeruzalem?
Later realiseerde ik me dat het waardevol is dat hij die dagen niet alleen zag dat ik een tentje kan bouwen en een stukje kan fietsen, maar dat ik ook iets van mijn emoties durfde te laten zien. In de hoop dat hij ervan leert, misschien wel meer dan van alle gesproken woorden.
Mannen hebben immers niet voor niets traanbuizen gekregen. Emoties tonen heeft niets met zwakte te maken, het heeft juist iets krachtigs. Mannen laten daarmee iets zien van hun binnenwereld, die het waard is om gezien te worden. De Heere Jezus Zelf liet immers Zijn tranen zien, toen Hij weende aan Lazarus’ graf en over de onbekeerlijkheid van Jeruzalem. Zien we Hem juist dan niet in Zijn hart?
Het zou goed zijn als mannen vaker met hun kwetsbaarheid naar buiten komen. Daar is alle reden toe, want de mentale gezondheid van mannen is niet beter dan die van vrouwen. Mannen plegen zelfs twee keer vaker zelfmoord dan vrouwen; ze zoeken ook minder snel psychologische hulp dan vrouwen.
Wij mannen kunnen elkaar een handje helpen. Vraag het vandaag maar eens aan een andere man: wanneer huilde je voor het laatst? Dat levert vast en zeker een mooi gesprek op.
De auteur is adjunct-hoofdredacteur bij het Reformatorisch Dagblad.
