Over hun huis in Jeruzalem vlogen afgelopen dagen zo’n 200 tot 250 raketten. „Grote, zware jongens”, weet Boogert. „Ze hebben een springlading die rustig twintig keer zo zwaar is als de raketten die Hamas afschiet. Áls er een neerkomt, is de schade gigantisch. We horen en zien alles, omdat ze allemaal over de hoofdstad gaan. De geluiden, de lichtflitsen, de explosies van afweerraketten die ze uit de lucht halen.”

Het was voor hem gelijk duidelijk, zegt Boogert, dat de reis naar Nederland uitgesteld moest worden na de aanval op Iran. Afgelopen maandag zouden ze vertrekken. Alles stond klaar om drie maanden van huis te gaan. Koffers waren ingepakt en de voedselvoorraad was min of meer op. En toen werd het luchtruim gesloten.

Aanstaande zondag zou Boogert bevestigd worden en intrede doen als predikant met een bijzondere opdracht voor Bijbelonderwijs in Israël. Het gezin woont al twee jaar in Israël en was uitgezonden door CAMA Zending. Boogerts visum vereist echter een officiële religieuze status. De hervormde gemeente in Waarder bracht een beroep op hem uit als predikant voor Israël, zodat hij daar zijn werk kan blijven doen.

Onzekerheid

„Spijtig”, vindt Boogert het annuleren van zijn bevestigings- en intrededienst in Waarder. „Er zat veel voorbereiding in. Predikanten die zouden meedoen aan de handoplegging, hadden zondag vrij genomen. In mijn hart berust ik er wel in. Gods wil en weg is goed. Vaak leidt Hij een andere kant op dan ik bedacht had. Ik heb hier geen onvrede mee.”

Zelf is hij de afgelopen twee jaar „gewend geraakt aan de onzekerheid, dat alles halsoverkop kan veranderen”. Voor hun vijf kinderen, in de leeftijd van 5 tot 14 jaar, was het wel een schok dat de reis niet doorging. „Zij hadden er heel erg op gerekend. Het is niet makkelijk om twee jaar lang in oorlogsgebied te wonen en dan te horen dat de reis naar je veilige thuisland niet doorgaat. Dat raakt ons als ouders diep.”

Het echtpaar Boogert dacht na over andere opties om naar Nederland te reizen. Maar via Jordanië lijken de risico’s te groot. „Voor ons is de situatie anders dan voor toeristen. We hebben hier een huis, een veilige plek. Als we nu met z’n zevenen per taxi naar de Jordaanse hoofdstad Amman zouden gaan, moeten we ons opsplitsen. En stel nu dat er een escalatie met Jordanië plaatsvindt? Dan gaat de grens naar Israël voor ons potdicht. Waar moeten we dan heen? Irak, Syrië soms?”

Schuilkelder

Wanneer het gezin alsnog het vliegtuig kan instappen, durft Boogert niet te zeggen. Hij verwacht dat het luchtruim gesloten blijft zolang Iran raketten blijft afvuren. „Voor zover we weten kan het land dat nog dagen, zo niet enkele weken volhouden.”

En dus zal het gezin zich ook de komende tijd geregeld moeten verschansen in de schuilkelder onder hun huis. De kinderen zijn eraan gewend en hebben geen aansporing meer nodig zodra het alarm klinkt: ze lopen meteen naar de ruimte met muren van zwaargewapend beton. „Als het gevaar voorbij is, gaan we gewoon verder waar we mee bezig waren: werken in de tuin, naar de supermarkt. We gaan niet zitten kniezen”, vertelt Boogert.

Bang is hij niet. „Ik voel me veilig, overal waar ik ga of sta. Of ik nu in de bomshelter zit of op straat loop terwijl de raketten over m’n hoofd vliegen. We zijn in Gods hand. En ik weet dat ik op deze plek mag en moet zijn.”