Onder de bomen is het aangenaam. Stel je voor dat ze er niet waren. Waar zou je dan schuilen voor de zon? Lopend bij Planken Wambuis en Oud-Reemst, geniet ik van die overgangen van open veld naar bosrand, van hitte naar schaduw en koelte.
Het loont de moeite soms even je hoofd in de nek te leggen. Zo’n boomkruin is een melkwegstelsel van blaadjes, een wereld op zich. Zo dichtbij, en toch buiten bereik: dat is het mooie. Dat maakt je klein.
En soms trekt er dan een groot waaien door de bossen, dat de bomen zichtbaar op gedachten brengt. Het is niet-kunstmatige intelligentie. Hun takken lopen niet recht, maar toch is het totaalbeeld van zo’n boom regelmatig.
Veel jongeren zoeken het avontuur veel verder weg, veel hoger dan de bomen. ..
