30 april

Ik ben nu al 161 dagen binnen in de kerk: geen vrijheid, geen danswedstrijden, geen mogelijkheid om naar school te gaan, te shoppen en nog veel meer. Maar ik ben veilig. Mijn familie is veilig. En dat is waarvoor wij strijden.

Er zijn zo veel mensen die ons steun geven. Er zijn mensen die wij niet eens kennen en die hierheen komen om een dienst te houden. Ze hebben ons gezien via de media. Dat is wat steun is. Ik slaap, zij komen een dienst houden. Ik eet, zij houden een dienst. Het zijn de mensen die het voor de kerk doen, voor ons en voor kinderen die hetzelfde meemaken als wij.

Ik ben benieuwd hoe de politiek hierover denkt. Sommige politici hebben zelf kinderen. Hoe vinden zij het? Het maakt me heel nieuwsgierig. Wij zijn allemaal mens, we hebben allemaal een hart. Voel je een beetje verdriet? Of toch niet?

Wachten, wachten, wachten. Hoelang moet ik nog wachten? Hoelang totdat ik binnen kan komen in ons eigen huis? Eigen tuin, eigen leven? Hoelang gaat dit toch duren totdat ik vrijheid krijg, vrijheid voel en vrijheid zie?

2 mei

De zon schijnt, mensen fietsen en mijn leven staat op pauze. Wat kan ik doen? Ik dans, studeer, luister naar muziek en ik sport, want ik moet ten minste bewegen. Hier in de kerk zijn, geeft me rust, vertrouwen en liefde. Het is een kerk, waar mensen bidden en zingen en veel meer tijd besteden aan God.

Ik hou me sterk. Ik hou me rustig. Ik en mijn familie gaan hier samen doorheen. Daardoor voel ik me ook niet alleen. Maar ik wil zo graag die veiligheid en vrijheid voelen in ons eigen huis, onze eigen tuin, mijn slaapkamer. Waarom duurt dit zo lang? Ik verblijf meer dan de helft van mijn leven in Nederland, maar nog steeds heb ik die onzekerheid. God ziet ons, hoort ons, dus we wachten op het juiste moment van vrijheid.

5 mei

Vandaag was het Ricciotti ensemble hier, een grote groep muzikanten die muziek maken voor mensen, maakt niet uit waar, in gevangenissen, voor publiek, voor winkels en meer. Het maakte me blij toen ze dat zeiden, want iedereen mag muziek luisteren. Muziek is een soort kunst. Ik vond het zo mooi. Ik en mijn familie mochten ook zelf instrumenten kiezen, alleen dan via plaatjes. Ik mocht het eerst kiezen en koos voor de vogel, en toen kwam opeens iemand met een fluit! Ik vond het zo gezellig en leuk. Heel fijn dat mensen dit voor ons en voor de kerk willen doen.

Er is ook een ander concert gehouden hier. Het waren studenten van het conservatorium. Ze hebben een nummer over ons gemaakt, het heet: Ze zijn al thuis. Het gaat over alles wat we hebben meegemaakt in de afgelopen elf jaar in Nederland. Ik vind het superspeciaal en word er altijd emotioneel van.

Het is ook Bevrijdingsdag vandaag. Een dag waarop mensen in Nederland vrijheid vieren. Gek eigenlijk dat ik dat vandaag voel, juist terwijl ik niet vrij ben om zomaar naar buiten te gaan. Maar de mensen om ons heen en de kaartjes die we elke dag krijgen, die geven ons kracht. En dat geeft me wel een beetje vrijheid in mijn hoofd.

Ik mis mijn dansschool, ik mis mijn beste vriendinnen, ik mis heel veel dingen. Maar aan de andere kant weet ik dat ik eerder ook altijd onzekerheid en stress aan mijn hoofd had, voordat we in deze kerk kwamen. Ik ben er moe van. We bidden, hopen en wensen het beste. Voor ons en voor al die andere gewortelde kinderen.

Lees ook

Kerkasiel in Kampen moet uitzetting gezin voorkomen: „Terugkeer naar Oezbekistan is geen optie” 

8 mei

Ik blijf me altijd zorgen maken over mijn leven en dat is niet altijd even makkelijk voor mij. Ik moet steeds tegen mijzelf zeggen: Het is normaal om niet altijd positief te zijn. Dat hoort ook bij het leven.

Ariana verlaat de kerkzaal waar sinds 21 november een doorlopende viering plaatsheeft. beeld Dick Vos

Ariana Babayants (14) met achter haar (v.l.n.r.) Aram (21), moeder, Amelia (11) en vader met Aleksa (3). beeld Dick Vos

Ariana in een zaaltje in de kerk waar ze meestal haar huiswerk doet. beeld Dick Vos

Ariana verlaat de kerkzaal waar sinds 21 november een doorlopende viering plaatsheeft. beeld Dick Vos

Ariana Babayants (14) met achter haar (v.l.n.r.) Aram (21), moeder, Amelia (11) en vader met Aleksa (3). beeld Dick Vos

Ariana in een zaaltje in de kerk waar ze meestal haar huiswerk doet. beeld Dick Vos

Tijdelijk in een kerk wonen, is best bijzonder. Mijn hele leven is anders dan het normale leven van anderen. Niet kunnen wonen in een huis waar je niet door de politie onschuldig opgepakt wordt, nooit kunnen weten hoe het is om een verblijfsvergunning te hebben, nooit kunnen reizen naar andere landen op vakantie.

Je leven staat op een wachtlijst: positief of negatief? Het voelt alsof er een muur tussen mij en vrijheid zit, die heel hoog staat. En je kunt er niet makkelijk doorheen lopen. Wanneer gaat die muur eindelijk weg?

9 mei

Mijn broers beste vriend is vandaag opgepakt in het azc in Emmen, met politie om zijn bed, ook al is hij onschuldig. Hij en zijn zusjes en moeder zijn door de politie wakker geworden en naar Detentiecentrum Zeist gebracht, omdat Nederland hen wil uitzetten naar Nigeria. Hoe kan dit normaal zijn? Besef: je wordt wakker en ziet vijf tot tien politiemensen om je bed en ze zeggen: „Neem zoveel kleren als je kan en kom dan mee.” En ze pakken als eerste je telefoon en iPad, zodat je geen contact hebt met iedereen. Je kan niet eens gedag zeggen tegen al die vrienden die je jarenlang hebt ontmoet in het azc. Je gaat naar school, maakt vrienden, je raakt geïntegreerd omdat je al die mogelijkheden hebt.

Je hebt geen idee wat je moet verwachten in de toekomst van je leven. Leven in onzekerheid is zeker niet makkelijk. Ik wil zo graag dat dit gaat stoppen. Dat die angst en onzekerheid van me af komt.

Als kind word je er wel moe van, weet je? Het is niet leuk. Hoezo ga je zo om met gewortelde kinderen?

11 mei

Ik had zin om weer te dansen, alsof ik weer met mijn wedstrijdteam dans. Alsof ik mijn gevoelens eruit wilde brengen. Dans heeft geen woorden nodig om te laten zien wat je voelt. Ik hou ook van diamond painting, dus heb ik weer muziek aan gedaan en lekker geknutseld. Het beeld begint eindelijk vorm te krijgen en ik word er blij van. Ik hou van het gevoel dat ik ergens aan werk, iets waar ik naar kan kijken en zeggen: „Dat heb ik gemaakt, ik heb daar tijd aan besteed.” Dat geeft me kracht om verder te strijden. Hopen, geloven en vechten voor vrijheid, want vrijheid is een van de belangrijkste dingen in het leven.

14 mei

Vandaag begon als een gewone dag. Ik speelde met m’n zusjes, zoals we wel vaker doen. We spelen bordspellen, maken elkaar aan het lachen, en soms voelt het dan echt even alsof alles goed is. Alsof we ergens anders zijn. Alsof we thuis zijn, even anders dan nu.

Ik hou heel erg van mijn zusjes en broer. Als ik ze zie lachen, dan voel ik ook een stukje vreugde in mezelf. Maar soms voel ik mijn hart en word ik weer emotioneel. Ik ben een gevoelig persoon, vind ik, dus soms gaat alles door elkaar heen. Omdat ik weet dat dit niet is wat ik voor mijn zusjes en broer wil. Niet voor mezelf, maar vooral niet voor hen. Zij verdienen een veilige plek. Rust. Zekerheid. Alles wat kinderen zouden moeten hebben.

Niemand verdient dit. Geen enkel kind hoort zich zorgen te maken over veiligheid of de toekomst. Soms vraag ik me af waarom de ene persoon geboren is met vrijheid en in veiligheid leeft, en de ander moet vechten om elke dag door te komen. Ik ben dankbaar voor wat ik heb, voor mijn familie, voor momenten van liefde, voor spelletjes met m’n zusjes. Maar ik zou zo graag willen dat onze situatie anders was.

Toch probeer ik hoop te houden. Misschien, als genoeg mensen hun hart volgen, verandert er iets. Misschien, als we blijven dromen en liefhebben ondanks alles, komt er een dag waarop ik dit teruglees en denk: kijk hoe ver we zijn gekomen.

17 mei

Het is zaterdag. Op donderdag en zaterdag zou ik eigenlijk mijn dansles voor wedstrijden en shows gaan volgen, maar dat kan nu niet meer. Maar ik dans nog steeds graag en sport soms ook. Mijn broer houdt heel veel van sporten. Hij doet calisthenics, dat betekent sporten met je eigen gewicht. Hij kan heel goed balans houden, hij doet handstanden, push-ups en veel meer. Ik word er ook wel geïnspireerd door om verder te sporten.

Ik denk vaak aan mijn zusjes en broer. Ik wil dat we allemaal blij kunnen zijn. Ja, we lachen, we maken grapjes, maar we voelen ons vanbinnen wel moe en gestrest. We zijn natuurlijk gewend aan dit leven dat we nu hebben en we geven niet op om verder te hopen voor ons en alle gewortelde kinderen in Nederland. Ik vind het zo jammer dat zo veel kinderen zo veel stress en verdriet hebben gehad en die nog steeds hebben nu. Ik wil dat wij uiteindelijk die vrijheid kunnen voelen, want zo kun je niet voor altijd leven.

20 mei

Vandaag is mijn broer, Aram, jarig. Hij is 21 geworden. Mijn vader, mijn zusje Amelia en Aram hebben hier in deze kerk hun verjaardag gevierd. Ik vroeg vandaag aan Aram hoe hij het vond om in een kerk zijn verjaardag te vieren zonder naar buiten te kunnen gaan. Hij zei: „Het is niet beter in een asielzoekerscentrum”, en toen snapte ik dat we nog nooit een normaal leven hebben gehad.

Ik ben zo dankbaar dat ik zo’n broer heb. Ik heb vandaag twee kaartjes voor hem gemaakt, met lieve tekstjes en tekeningen. Mijn broer vond ze heel mooi en ik wil hem zo veel meer geven, maar we zitten nu nog hier. Maar alsnog is het heel leuk om te doen en is het superleuk om te zien hoe hij mijn kaartjes leest. Ik had ook kaartjes gemaakt voor papa en Amelia toen zij jarig waren.

We worden allemaal ouder, dag bij dag, en nog steeds kunnen we niet veel uit de dag halen. Omdat we geen vrijheid hebben. Dat gevoel dat je niet kunt weten hoe je toekomst eruit gaat zien, geeft me stress. Ik denk als 14-jarige heel vaak over mijn toekomst. Ik vind het zo belachelijk hoe kinderen zoals ik zulke bizarre situaties mee moeten maken. We wachten op vrijheid, we wachten op veiligheid thuis, en niet in een azc.

1 juni

Eerste dag van de zomer, en toch zijn er kinderen die niet kunnen genieten van het mooie weer. De Nigeriaanse familie waarmee mijn broer bevriend was, is niet zo lang geleden uitgezet naar Nigeria, na negen jaar in Nederland gewoond te hebben. Ze waren al geïntegreerd en geworteld, maar toch werden ze uitgezet. Het is bizar en onmenselijk. Ik en mijn familie zijn heel erg geschrokken.

Mijn broer baalt dat hij niet zoveel kan doen voor de familie. Omdat we in de kerk zitten, kunnen we niet naar buiten. Mijn broer zegt altijd: „Er zijn mensen die willen, maar niet kunnen. Er zijn mensen die kunnen, maar niet willen.” Dat is waar.

Wij bidden en hopen dat het goed gaat met de Nigeriaanse familie. Ze horen gewoon hier te zijn. Niet daar in Nigeria maar hier, in Nederland.

5 juni

Wij zitten nog steeds in de kerk, bijna 200 dagen, hoopvol en sterk. Twee dagen geleden hebben we gezien dat het kabinet gevallen is. Dat gaf ons extra hoop voor de toekomst. We weten niet wat er kan gebeuren, maar dit geeft ons motivatie om verder te strijden voor ons en alle andere geworstelde kinderen in Nederland.

Vandaag hadden mijn ouders Nederlandse les en ik en mijn zusje Amelia hadden piano- en een stukje zangles. Aleksa wou graag meedoen, dus kwam ze gezellig met ons mee! We kunnen al met twee handen noten spelen! Ook kwam vandaag een fotograaf die foto’s ging maken van mij en mijn familie. Hopelijk gaat er wat meer beweging komen in het leven van ons en alle andere gewortelde kinderen in Nederland. Want zo kan het niet meer doorgaan! Daarom zitten wij ook hier, zonder vrijheid, maar te vechten voor vrijheid. In de hoop dat we op een dag wakker worden in ons eigen huisje. We blijven hoop houden. We blijven strijden.