In de keuken van hun huis in ’s-Gravenpolder –de woning die ze bij hun emigratie in november 2023 achterlieten– staat een box met daarin een acht weken oude baby. Een verrassing voor wie het gezin alleen kent van berichten over hun vertrek naar Ecuador en onverwachte terugkeer – toen nog met vier kinderen. „Schrijf maar op dat we niet zielig zijn”, lacht Mieke (37). De geboorte van Hadássa is een zegen, vinden zij en haar man Gertjan (36). Ook omdat het kleine meisje de aandacht afleidt van die andere grote ontwikkeling in hun leven, een gebeurtenis die ze nog steeds aan het verwerken zijn.

Door Hadássa hoeven ze even niet over diabetes te praten. Ze hoeven even niet uit te leggen waarom je onmogelijk in Ecuador kunt blijven als twee van je kinderen, Gideon (nu 13 jaar) en Sifra (nu bijna 5 jaar), uit het niets deze ziekte krijgen. Hoeveel energie het kost om ’s nachts in de weer te zijn omdat er een alarm van een insulinepomp afgaat. Wat het effect is van een ijsje of een bord friet op de suikerwaardes in het bloed. Het meeleven doet goed, haasten Gertjan en Mieke zich te zeggen, maar „uiteindelijk vindt iedereen het fijn om ook leuke dingen te kunnen vertellen”.

Eenmaal terug in Nederland kreeg ook Thirza (nu 11 jaar) de diagnose diabetes. Gertjan, die zelf al twintig jaar deze ziekte heeft: „Over diabetes type 1 is bij de gewone Nederlander nog niet zo veel bekend, zeker niet als het om kinderen gaat. Deze auto-immuunziekte is iets totaal anders dan ouderdomsdiabetes.”

Mieke: „Mensen vragen me of het wel echt nodig is dat je vanwege diabetes terugkeert naar Nederland. „Mijn oom heeft het ook”, zeggen ze dan, „zo intensief is dat toch niet?” Terwijl het een ziekte is waar je 24 uur per dag rekening mee moet houden.”

Terug naar het moment van de uitzending. Op 23 november 2023 postte ZGG een bericht op Facebook. „Het is nog vroeg op Schiphol, maar Gertjan en Mieke van Luik zijn present met hun vier kinderen (en heel veel koffers). Vandaag vertrekken ze naar Quito, Ecuador.”

Hoe denken Gertjan en Mieke terug aan dat moment? Mieke kijkt naar de schoorsteenmantel, waar een foto staat van Gideon, Thirza, Ruth en Sifra. „We stonden daar toen met ogenschijnlijk gezonde kinderen. Waarschijnlijk had onze zoon daar al diabetes. We wisten het alleen nog niet. We waren onbezorgd. We vertrokken vol vertrouwen met ‘gezonde’ kinderen en kwamen met zieke kinderen terug.” Geëmotioneerd: „Dat vind ik het moeilijkst.”

Gertjan vertelt over de jaren die aan de uitzending voorafgingen. Hij werkte in de ICT en Mieke zorgde voor hun vier kinderen. Er was verlangen om de zending in te gaan en door verschillende Bijbelteksten wees God de richting aan. „Op een dag zei ik tegen Mieke: „De Heere zal me binnenkort iets laten zien over de weg die we moeten gaan.” Maar ik wist niet hoe dat zou zijn. Dat gaf ook twijfel. Wat moest ik doen? Tot de Heere riep vanuit 2 Timotheüs 4: „Zorg dat men van uw dienst ten volle verzekerd zij.” Een bevestiging dat ik als evangelist zou moeten gaan dienen.”

Toch wordt Gertjan niet aangenomen, als hij in juni 2022 solliciteert. „Ja, dat gaf veel vragen en teleurstelling. Anderzijds is het ook een goede tijd geweest.”

Mieke: „Na de afwijzing sprak de Heere meer dan ervoor. Een gelouterde roeping geeft ook houvast en troost. Juist nu. We hoeven niet bang te zijn dat we ons vergist hebben.”

Eind 2022 solliciteert Gertjan opnieuw. Nu wordt hij wel aangenomen. Maanden van intensieve training en voorbereiding volgen. In mei deelt ZGG het nieuws over de benoeming, in november 2023 vertrekt het gezin naar de Ecuadoraanse hoofdstad Quito voor taalstudie.

Een paar maanden later, in maart, gaat het niet goed met Gideon, die op dat moment 12 jaar is. Hij gaat meer drinken. Dat zal wel door de warmte komen, vermoeden zijn ouders. Maar de klachten verergeren en als ze samen aan tafel zitten, valt het Mieke op hoe intens moe Gideon eruitziet. „Je hebt toch geen diabetes?” flapt ze eruit, zonder te weten hoe dicht ze daarmee bij de waarheid zit.

Diezelfde week nog naar Nederland terugkeren, luidt het advies

Gertjan, gealarmeerd, besluit meteen te gaan meten. Door zijn eigen ziekte heeft hij de spullen daarvoor in huis. Gideons bloedsuiker is veel te hoog, iets wat het ziekenhuis dezelfde morgen bevestigt. Hun zoon heeft diabetes. Expertise over de behandeling van een kind met diabetes is er echter onvoldoende. Het stel is min of meer op zichzelf aangewezen. Gertjan belt met verzekeringsmaatschappijen, moet talloze verklaringen invullen, koopt een insulinepomp van duizenden euro’s en probeert medische ondersteuning te regelen vanuit Nederland, wat maar moeilijk lukt. Gelukkig krijgen ze uiteindelijk begeleiding van behandelcentrum Diabeter.

Hoewel het lastig is om in Ecuador aan de juiste insulinesoort voor Gideon te komen, lijkt het mogelijk om de geplande verhuizing van Quito naar Cuenca in de zomer van 2024 door te laten gaan.

„En toen kreeg Sifra, net 4 jaar, ook klachten”, vertelt Mieke. „Op het moment dat ZGG op haar website publiceerde dat wij een nieuwe evangelisatiepost zouden gaan openen, zaten we in het ziekenhuis.”

Als Sifra’s bloedwaardes enkele weken later omhooggaan, volgt spoedoverleg met deskundigen in Nederland. Bij een jong kind kunnen de waardes zo snel stijgen dat er risicovolle situaties ontstaan. Bovendien is er bloedonderzoek nodig om in dit vroege stadium de diagnose vast te stellen. Het ziekenhuis in Quito ontbeert de medicijnen en de kennis die nodig zijn om kleine kinderen met diabetes te behandelen. Dezelfde week nog naar Nederland terugkeren, luidt het advies van een Nederlandse arts. Op donderdag 1 augustus laat het gezin volkomen onverwacht Ecuador achter zich.

Mieke: „Omdat we die zomervakantie naar Cuenca zouden verhuizen, waren we al bezig met afscheid nemen. Om mensen een afscheidscadeautje te kunnen geven, kocht ik een blikje met Spaanse Bijbelteksten. Toen ik het blikje opende, lag onze uitzendtekst bovenop. Jozua 1:9: „Heb Ik het u niet bevolen? Wees sterk en heb goede moed, en verschrik niet en ontzet u niet; want de HEERE uw God is met u alom waar gij heengaat.” Daarmee liet de Heere zien: Ik weet ervan af. Heel bemoedigend.”

Hoe kijken jullie nu naar de roeping?

Gertjan: „Het liep allemaal heel anders dan we gedacht hadden. De wetenschap dat Paulus Trofimus ziek achterliet, gaf rust. Het gebeurde niet voor het eerst dat er iemand ziek werd die in dienst was van de Heere. Het is geen schande.”

Mieke: „De roeping was duidelijk, maar de weg die we nu moeten gaan ook.”

Intussen kun je best met de waaromvraag zitten.

Gertjan: „Zeker waren er ook vragen. De Heere had de ziekte kunnen tegenhouden. Blijkbaar was het voor ons nodig om deze weg te gaan. Daarin moeten we Hem volgen.”

Mieke: „Misschien krijg ik nog eens een glimp te zien van een antwoord. Maar zelfs als wij de reden niet weten, kan het toch een goede weg zijn.”

Hoe was het voor jullie om bekend te maken dat de uitzending stopte? Doet dat iets met je ego?

Gertjan: „Tot op zekere hoogte wel. Als wij ons verhaal vertellen, reageren sommige mensen met de vraag: „Maar kon je dan niet met diabetes in Ecuador blijven?” Je wordt aan het twijfelen gebracht. Zijn wij aanstellers? ZGG maakte tijdens een gemeenteavond duidelijk dat de kerk je niet zomaar uitzendt en dat zij de uitzending ook niet zomaar ongedaan maakt. Er is bijvoorbeeld een negatief advies van een arts nodig. Van ZGG kregen we de erkenning: je bent zendingswerker. Hoe kort dat ook is geweest. Je hoeft het geen mislukte uitzending te noemen.”

Inmiddels is bekend dat een ander echtpaar in jullie plaats naar Ecuador gaat. Hoe landt dat nieuws bij jullie?

Gertjan: „Dat voelt toch wel een beetje dubbel. Al zijn we al bijna een jaar in Nederland, de pijn is nog vers. Het is mooi dat God daar doorgaat en dat het werk niet van ons afhangt. Maar gevoelsmatig zijn we er nog niet los van.”