Het is goed toeven in het chaotische Witte Huis van ‘The Residence’. Het is hier niet de politiek, maar het personeel dat centraal staat.

De tafelschikking is een chaos. Het muzikale entertainment zegt vlak van tevoren af. De chefkok is hysterisch omdat zij geen steaks mag flamberen in de eetzaal. De toetjeskok is razend omdat de kleine kangoeroes waarmee hij zijn desserts heeft gedecoreerd worden afgekeurd: te beledigend. Een indringer met snor belandt tot zijn eigen verbazing tussen de eregasten. Een van de butlers zit gezellig te beppen met een voormalige First Lady.

Toch loopt het ogenschijnlijk op rolletjes, dit staatsdiner voor de Australische premier in het Witte Huis, bedoeld om de recent verzuurde verhouding tussen de VS en Australië weer in goede banen te leiden. De spanningen achter de schermen dringen niet door tot de genodigden: de staf vangt alles op, zoals dat hoort. Twee minder presentabele familieleden van de president, zijn alcoholverslaafde schoonmoeder en zijn klaplopende broer, zitten boven op hun kamers, buiten zicht en in kamerjas.

Zoom in

Relativering

The Residence gaat over een moord in het Witte Huis - maar niet op de manier waarop we dat gewend zijn geraakt. Vergeet de bombast waarmee in traditionele series en films elke bedreiging van de orde in de presidentiële ambtswoning als een ramp van wereldformaat wordt gepresenteerd; in deze nieuwe, door Shonda Rhimes mede-geproduceerde krimi is het gewoon een groot, ingewikkeld huis, met 132 kamers, een enorm personeelsbestand en een uitgebreid veiligheidsprotocol. De president is een nogal fletse figuur: Perry Morgan en zijn echtgenoot (inderdaad, een gay echtpaar; een van de vele inclusieve speldenprikjes die de serie rijk is) zijn niet erg populair in Washington, horen we, en de regering presteert al een jaar slecht. De echte sterren hier zijn de stafleden, trouwer aan hun werkplek dan aan de tijdelijke bewoners, meer bezig met elkaar dan met de politiek. The Residence werd vóór de herverkiezing van Donald Trump bedacht en gefilmd, maar biedt een welkome pauze van de stress die momenteel uit het echte Witte Huis klotst.

Scenarist Paul William Davies liet zich voor het script inspireren door het gelijknamige non-fictie boek van Kate Andersen Brower uit 2015, waarin ze middels interviews en archiefmateriaal een beeld schetste van de wereld achter die witte muren. In de serie zitten grappige weetjes verwerkt over de soms innige band tussen presidentiële families en hun bedienden: George Bush senior en zijn Barbara waren veel geliefder dan de Clintons, bijvoorbeeld. Maar The Residence is geen geschiedenisles: Davies schreef vooral een lichte whodunnit met soms bizarre uitweidingen en cameo’s. Kylie Minogue (de echte) treedt op als een soort levende jukebox, die haar geduld pas verliest als ze zeven keer haar grootste hit heeft moeten zingen en dan per se wil uitrusten in de ‘Lincoln Bedroom’; Hugh Jackman (althans, een acteur die van achteren een beetje op hem lijkt) blijft onvermoeibaar tapdansen om het gezelschap in een goed humeur te houden.

De gasten mogen namelijk niet meer weg. De president besluit onwillig tot een lockdown als blijkt dat er tijdens het diner een dode is gevallen. In de speelkamer boven, naast het biljart, wordt het lijk aangetroffen van A.B. Wynter, de onkreukbare, alom gerespecteerde personeelschef. Tot grote opluchting van het kringetje machtige mannen rond de president (Ken Marino als Harry Hollinger is een soort Elon Musk-light, een onuitstaanbare bemoeial zonder duidelijke kwalificaties) lijkt het een zelfmoord: dat geeft het minste geroddel. Maar dat is buiten Cordelia Cupp gerekend, „’s werelds beste detective”. Vanaf het moment dat zij op verzoek van de politie het huis en de tuin begint te onderzoeken staat niemand meer buiten verdenking.

Fanatiek vogelaar

Cupp wordt gespeeld van Uzo Aduba, die naam maakte als de labiele, ontroerende Suzanne ‘Crazy Eyes’ Warren in de vrouwengevangenisserie Orange Is the New Black. Hier is ze allesbehalve ‘crazy’; Cordelia Cupp heeft een permanente poker face. Ze zwijgt, wacht af, luistert. Ze is een fanatiek vogelaar en loopt ook tijdens haar speurwerk rond met een dikke vogelgids en een verrekijker – een typetje dus, dat dankzij Aduba reliëf krijgt. Dat geldt voor vrijwel alle acteurs, hoe klein de rol ook, of ze nou een getergde kalligraaf, een beledigde bloemist of een verliefde technicus spelen.

Edwina Findley speelt Sheila, een verdachte butler die in beschonken toestand de ene na de andere versie van haar avond opdist, met ogen en handen die een heel ander verhaal vertellen. Bronson Pinchot als geïmplodeerde Zwitserse patissier houdt de lippen stijf opeen, tot hij opeens losbarst met een intensiteit die doet terugdenken aan zijn briljante bijrol als galeriehouder Serge in de Beverly Hills Cop-films.

The Residence verwijst openlijk naar andere lichtere misdaadseries: één aflevering heet zelfs Knives Out (ook Netflix) en de animaties en zoete piano-soundtrack roepen de gezellige sfeer op van het appartementencomplex uit Only Murders in the Building (Disney+). Het is goed toeven in dit chaotische Witte Huis, ondanks die steeds ingewikkelder wordende moordzaak.

The Residence, 8 afl. van ca. 55 min. Vanaf donderdag op Netflix.