Alle liedjes van de tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival 2024 gerecenseerd

Malta – Sarah Bonnici – Loop

De nieuwe woke wereld is aan Sarah Bonnici een beetje voorbij gegaan. Ze is verslaafd aan haar vriendje, hij ook aan haar en samen doen ze ongegeneerd stoute dingen. Met de opvallende ruimte tussen haar voortanden (een spleetje kun je het nauwelijks nog noemen) is ze een opvallende verschijning. Bonnici is bijzonder lenig en geholpen door vier gespierde dansers haalt ze acrobatische capriolen uit terwijl ze ook nog moet zingen. En geen eenvoudig liedje. Er zitten hoge noten in en wat verrassende wendingen. Daardoor stijgt het net uit boven de dertien in een dozijn up tempo nummers waarvan er nogal wat voorbijkomen dit jaar. Hopelijk weet Bonnici al die noten een beetje zuiver te raken, tussen haar straffe dansroutine door.

Albanië – Besa – Titan

Zou ze boven op een paard de bühne in Malmö opkomen? Nee, dieren zijn verboden bij het Songfestival. Maar in de videoclip van Titan zit deze struise Albanese stoer op een paard, als een amazone. Besa Kokëdhima zingt dat ze ‘een Titaan in vermomming’ is. Een reusachtig en geweldig krachtig persoon dus, zoals de overdrachtelijke betekenis is van de naam van dit mythologisch wezen uit de Griekse oudheid. ‘I won’t go down’, zingt ze tegen haar weggelopen lover. Maar dit non-descripte liedje gaat waarschijnlijk, net als de Titanic, wel degelijk down. Titan bungelt krachteloos in de bottom vijf bij de bookies.

Griekenland - Marina Satti - Zari

Zari, het liedje waarmee Marina Satti uitkomt voor Griekenland, is een mix van oude en nieuwe Griekse culturen en stijlen. Satti zingt in het Grieks over geluk; “Laat maar gebeuren wat er gebeurt”. De Arabische invloed is duidelijk herkenbaar in de stampende beat waar het hele nummer om draait, en de shawm, een blaasinstrument met een herkenbaar schril geluid. Veel meer dan dat is het nummer ook niet, maar daardoor wel heel opvallend en dus toch een publiekslieveling. De video is de derde best bekeken video ooit, en de bookmakers schatten Satti in als top-10 materiaal.

Zwitserland – Nemo – The Code

Nemo is de grote kanshebber om dit jaar te winnen. En niet verwonderlijk. Hen heeft een geweldige stem met een enorm bereik waarin hen in het vrij hysterische nummer van opera-achtige hoge noten schakelt naar snelle rap en dan weer een hartverscheurende ballad. Beetje veel voor een nummer van drie minuten? Ja, het publiek moet wel snel schakelen, maar al die drukte en stemmingswisselingen lijken goed te passen bij de innemende Nemo. Het nummer is totaal anders dan de Nederlandse inzending, maar qua aanstekelijk enthousiasme en energie is Nemo een serieuze concurrent voor Joost Klein. Vocaal is Nemo superieur. Hen kan dit ingewikkelde nummer live vlekkeloos brengen, dat is al gebleken. Als het goed gaat, zou Nemo het festival zomaar volgend jaar naar Zwitserland kunnen halen.

Tsjechië – Aiko – Pedestal

De Tsjechische Aiko gaat er vol in. Als een rockende chick zet ze haar lover op een zijspoor. Het gaat voortaan om haar, ze heeft er meer dan genoeg van – ‘jou sorry betekent niets’. Ik zet mezelf op een voetstuk zingt ze, waarbij dat herhaalde ‘ik’ (I, I, I, I) voor het muzikale haakje in Pedestal zorgt. Een rechttoe rechtaan rocknummer is het, maar Aiko moest van de Songfestivalleiding wel een nieuwe versie maken vanwege vulgair taalgebruik in het origineel. Dat deed ze. Maar of ze met deze aangepaste versie potten zal breken? De verwachting is van niet.

Oostenrijk – Kaleen – We Will Rave

Reken maar dat Kaleen met haar liedje We Will Rave de zaal flink op stelten zet. Een lekker uptempo dancenummer dat wel erg verdacht veel lijkt op de jaren-negentig megahit Dreams van de Nederlandse 2 Brothers on the 4th Floor. Zelfde akkoordjes, zelfde beatje, maar zeker een Rum-di-dum-dum-da catchy nummer. Verwacht een spetterende choreografie, want Kaleen is van huis uit danseres. Ze stond al vaker op het Eurovisiepodium als stand-in zangeres en als podiumregisseur, of ze werkte achter de schermen mee. Maar gelijktijdig zingen en dansen is echt andere koek, en het is de vraag of Kaleen dat ook voor elkaar krijgt op het Eurovisiepodium.

Denemarken – Saba – Sand

Er is eigenlijk niets mis met de inzending van Denemarken. Het is een energiek popnummer met een stampende beat en een internationaal meezingbaar refreintje: oehoehoe - brul maar mee. Het wordt prima gezongen door zangeres Saba die beschikt over een krachtige stem. Helaas is er niets waarmee het nummer zich onderscheidt – voor drie minuten is het best aangenaam, maar na de laatste noot ben je het alweer vergeten. Zoals Saba al zingt: “Zand, zand, ik voel hoe je door mijn handen glipt.” Wat niet helpt is dat Saba stil achter haar microfoon staat. Bij een nummer dat bij tijd en wijle opzwepend wil zijn, verwacht je dat de uitvoerende zelf een beetje het voortouw neemt en een paar danspasjes ten beste geeft. Misschien is er nog aan het optreden gesleuteld. Een dynamischer act zou zeker een paar plaatsjes schelen, maar dit wordt ‘m niet voor Denemarken.

Armenië – Ladaniva – Jako

Daar is-ie weer, het onvermijdelijke fluitje dat zo succesvol was voor de winst van de Oekraïense groep Kalush Orchestra in 2022. In elk liedje met maar een beetje folklore duikt het steevast tierelierend en turelurend op. Voor Armenië wordt het fluitje nu bespeeld door de Franse jazzmuzikant Louis Thomas, die samen met Jaklin Baghdasaryan het duo Ladaniva vormt. Thomas speelt ook nog ukelele en – vooral – trompet. Dat jazzy instrument past perfect bij deze vrolijke balkanstamper, waarin Jaklin zingt dat ze een vrije meid is, en zich nergens wat van zal aantrekken. Het wordt met Jako vast een dolle boel op het podium in Malmö.

Letland – Dons – Hollow

Best grappig: voor iemand die Dons heet, heeft de zanger wel heel weinig haar op zijn hoofd. Maar de stem van de Let is prachtig en hij knalt de powerballad Hollow er dan ook moeiteloos uit. Het nummer gaat over hoe je eigen onzekerheden je kunnen remmen, terwijl iemand anders je juist probeert voor te schrijven hoe je zou moeten leven. Dons is een van Letlands populairste zangers en draait al mee sinds 2003, toen hij een talentenjacht won. Inmiddels heeft hij een prijzenkast vol. Het is jammer dat het liedje een beetje te dertien-in-een-dozijn is. Mooi, maar saai. Er valt niets op aan te merken, maar dus ook niets aan op te merken.

San Marino – Megara – 11:11

Het is een beetje raadselachtig waarom de bookmakers San Marino vrijwel op de laatste plaats zetten. Misschien omdat het minilandje geen goede Songfestivalgeschiedenis kent. Het land kwam nooit hoger dan een negentiende plaats, met zijn vaak buitenissige acts. Megara, de band van dit jaar, mag je gerust buitenissig noemen, maar hun liedje is een lekker meezingbaar rocknummer dat lonkt naar de metal. Zangeres Kenzy is, net als de rest van de band, aandoenlijk in haar pogingen er gevaarlijk uit te zien. Als ze het aandurft om in Malmö net zo enthousiast uit haar dak te gaan op het podium als ze gewoonlijk doet, zou ze een verademing zijn tussen de tot op de millimeter ingestudeerde acts. Deze band heeft er in ieder geval alles voor over om op het Songfestival te staan. Vorig jaar strandden ze in de voorrondes van Spanje, dit jaar lukte het dus wel in San Marino.

Georgië – Nutsa – Firefighter

Natte brandweermannen. Als u daar van houdt, zit u bij de bijdrage van Georgië dit jaar goed. Nutsa Buzaladze zingt dat ze een ‘brandweervrouw’ (Firefighter) is, en weet zich in de clip omringd door zes van die hunks die figureren op de jaarlijkse Brandweermannen-kalender. Er is veel water, er is vuur, er is spektakel. Nutsa heeft dezelfde moves als destijds Eleni Foureira, die in 2018 voor Cyprus meedeed, en met haar opzwepende nummer Fuego tweede werd. Zo zwiept ze energiek met haar lange paardenstaart, en beweegt in diverse outfits op het strakke ritme – het ritme dat ook Fuego zo lekker maakte. Ze heeft met de tekstregel ‘rise like a phoenix’ ook nog een verwijzing naar de winnaar van 2014, Conchita Wurst. Of het allemaal helpt?

België – Mustii – Before the Party’s Over

Op het eerste gezicht ziet het er goed uit: mooie jongen, sexy liedje en een gelikte videoclip. Maar de paar keer dat Mustii het liedje Before the Party’s Over live zong was het behoorlijk vals, en zo moeilijk is die uithaal nou ook weer niet. Thomas Mustin begon zijn carrière als acteur en misschien had hij het daarbij moeten houden. De bookmakers schatten in dat België dit jaar in de top-10 gaat eindigen, maar wil het optreden in Malmö net zo van het podium schitteren als Mustii met zijn glanzende borstkas in de video doet, dan moet er echt nog flink wat gebeuren. Hopelijk trappen onze Belgische zuiderburen niet in dezelfde val als waar Nederland zich vorig jaar zo in verslikte.

Estland – 5miinust & Puuluup – (nendest) narkootikumidest ei tea me (küll) midagi

Estland stuurt een gelegenheidsformatie. Hiphopgroep 5Miinust slaat de handen ineen met folkduo Puulup dat interessante traditionele snaarinstrumenten bespeelt. Het resultaat is zoals je dan mag verwachten: een stevig hiphopnummer waar iets traditioneels in doorklinkt dat ongetwijfeld Estlands erfgoed genoemd mag worden. De twee groepen hebben hun outfits op elkaar afgestemd rond het thema streetwise. Aangezien ze allemaal geen twintigers meer zijn, oogt hun act als een reünie van een groepje voormalige randgroepjongeren. Hoewel ze, getuige de tekst van het lied, hun wilde haren nog niet kwijt zijn. ‘We weten (zeker) niets van (deze) drugs’, is geïnspireerd op het verweer van 5Miinust toen ze eens door de politie werden aangehouden met de nodige middelen in hun auto.

Israël – Eden Golan – Hurricane

Na veel gedoe over politiek incorrecte teksten en foute aanpassingen kwam Israël uiteindelijk met de song Hurricane. Ontdaan van elke verwijzing naar de gebeurtenissen van 7 oktober, al kun je de tekstregel ‘I’m still broken from this hurricane’ natuurlijk heel overdrachtelijk nemen. Maar goed beschouwd is de naam van de zangeres al zo politiek als maar kan: Eden (de Bijbelse hof van Eden) Golan (de door Israël bezette Golan Hoogten). Maar wat de naam van de artiest, of de titel van het lied ook geweest zou zijn, de komst van Israël naar Malmö is beladen. Ondanks alle ophef staat Eden Golan al weken in de top-10 van favoriete landen. Niet gek, want het is een ijzersterk opgebouwd nummer, perfect gezongen, en eindigend met een paar regels Hebreeuws.

Noorwegen – Gåte – Ulveham

Geen land eindigde zo vaak op de laatste plaats als Noorwegen. Dat gaat dit jaar waarschijnlijk niet lukken, maar veel hoger zit er ook niet. Gåte betekent raadsel in het Noors en inderdaad: hun muziek is raadselachtig: is het folk of rock, progressive of misschien toch gothic? Het in het Noors gezongen nummer Ulveham gaat over een jonge maagd die een reeks beproevingen ondergaat, maar uiteindelijk de vloek die op haar rust weet te doorbreken. Het rock-genre deed het de laatste jaren best goed op het Songfestival, maar zangeres Gunnhild Sundli overtuigt niet en zingt zelfs soms vals, maar in het zalencircuit is het vast best leuk.

Nederland – Joost Klein – Europapa

Joost Klein verpulvert met Europapa het ene record na het andere. In Nederland stond nog nooit een Songfestivalnummer zo lang op de eerste plaats in de Top 40 (Nee, Waterloo en Euphoria ook niet). Dat wij totaal in de ban zijn van de sympathieke Fries en zijn onweerstaanbare oorwurm doet er natuurlijk niet toe in Malmö. Dat het nummer in België ook op één kwam is beter nieuws. En de campagne die Klein op de sociale media uitrolde is formidabel, het nummer is miljoenen keren gestreamd. Toch zal het er uiteindelijk van afhangen hoe hij zijn smakelijke Eurodance-happyhardcorehutspot live serveert. Klein heeft de hulp ingeroepen van zijn ontregelende vrienden Gover Meit, Stuntkabouter en Appie Mussa, die ook in de videoclip te zien zijn. Hopelijk is de podiumpresentatie niet te Hollands-lollig geworden voor een Europees publiek.

Dit zijn de deelnemers van de Big Five in de tweede halve finale

De Big Five (Duitsland, Italië, Spanje, Verenigd Koninkrijk en Frankrijk) dragen financieel het meest bij aan het Songfestival en zijn direct toegelaten tot de finale. Ook de winnaar van vorig jaar, Zweden, staat automatisch in de finale.

Frankrijk – Slimane – Mon amour

Slimane is een grootheid in Frankrijk sinds hij in 2016 daar The Voice won. Hij vertegenwoordigt Frankrijk met de ballad (op z’n Frans: ballade) Mon amour, die zich meteen prettig in je oren nestelt. Hij schreef het aangrijpende, heerlijk Franse lied met de broers Yaacov en Meir Salah, met wie hij al sinds zijn vijftiende muziek maakt. Slimane gaat lekker scheurend en schurend de hoogte in met zijn formidabele tenorstem. Wanhopig is hij, omdat hij niet weet waarom ‘son amour’ hem in de steek liet. Hij zal blijven wachten, desnoods tevergeefs. Zijn hartverscheurende schreeuw om liefde verraste op de pre-Eurovisieparty’s en brak vele harten. Mon amour is dan ook een gevaarlijke outsider in de top-10 van kanshebbers.

Italië – Angelina Mango – La noia

Dit jaar stuurt Italië de megapopulaire Angelina Mango die vooral op TikTok een grote schare volgers heeft. Als echte Gen-Z’er zingt ze over haar angsten, liefde en vrijheid. Het nummer La noia gaat over verveling, en hoe je die verloren tijd ook kunt inzetten voor jezelf. Saai is het nummer zeker niet met de vrolijke latinsound en sexy-klinkende Italiaanse tekst. Je waant je even in een Italiaans kustplaatsje op een zwoele zomeravond. Terrasje, Aperolletje, kijkend naar de flanerende toeristen. Perfetto!

Spanje – Nebulossa – Zorra

Oke, de Spaanse inzending Nebulossa van dit jaar had heel leuk kunnen zijn, maar dat is het niet. Het nummer Zorra, dat in de meest positieve zin van het woord vos, vixen of sexy vrouw betekent, maar ook kan worden vertaald als trut, slet, hoer, kreng, teef, bitch, wijf of kutwijf. Het is een ode aan bloeien op latere leeftijd en een aanklacht tegen leeftijdsdiscriminatie. Perfect thema voor het meest inclusieve feest van het jaar, zou je zeggen. Helaas staat zangeres Mey Bas als een stramme 80-jarige botoxjunky op het podium en zingt een vrolijk niets om het lijf elektropop-nummertje. Not dead yet, zou je zeggen, tot zover niets aan de hand, past bij het thema. Behalve dan dat Bas ‘pas’ 55 is en haar stem niet de power heeft om de boodschap over te brengen. Jammer, gemiste kans.

Lees ook:Weinig kanshebbers in de eerste halve finale van het Songfestival

Van de grote kanshebbers zien we in de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival in Malmö maar weinig, maar er zitten zeker een paar opvallende acts tussen.