Wat maakt propaganda zo aantrekkelijk én gevaarlijk? ‘Onze lelijkste gevoelens mogen er ineens zijn’
Interview
Waar oude gemeenschappen uiteenvallen, bieden propaganda en complotten een gevoel van saamhorigheid. Desinformatiedeskundige Peter Pomerantsev weet hoe de groep die daarvoor valt, nog te bereiken is. ‘Bij een Rus direct beginnen over oorlogsmisdaden heeft geen zin.’
Als jongetje in het Londen van de jaren tachtig was Peter Pomerantsev een makkelijk doelwit voor klasgenootjes. ‘De Russische spion’ noemden ze hem plagend, niet wetend waar zijn geboorteplaats Kyiv precies lag. Niet dat hij in Oekraïne was opgegroeid; toen hij een paar maanden oud was, waren zijn ouders - Sovjetdissidenten - uit de Sovjetunie vertrokken naar het Westen. Na veel verhuizingen kwam het gezin in Londen terecht.
‘Ik groeide op tussen culturen, tussen talen’, vertelt Pomerantsev vanuit zijn zonnige achtertuin in Washington. ‘Als ‘vijandig kind’, een Sovjetkind in Engeland, werd ik ervan beschuldigd iets te zijn wat ik niet was.’
