Terwijl de wereld om mij heen zo ongeveer ontplofte van de dreiging en het geweld, bestelde ik op een zonnig Amsterdams terras een gin-tonic. Het leven gaat door, althans, het doet alsof. Doorgaans drink ik overdag alleen tonic, maar nu had ik kennelijk toch behoefte aan iets sterkers.
De prijs van deze gin-tonic stond niet op de kaart vermeld. Daarom was ik een kwartiertje later nogal onaangenaam verrast door de rekening: 12,50 euro. „Voor één zo’n glaasje?”, vroeg ik de jeugdige serveerster. „Ja, ik vind het ook te gek”, zei ze met ontwapenende eerlijkheid die mij meteen de mond snoerde.
Op de terugweg ging ik nog even langs bij een ander café om te vragen naar de prijs van hún gin-tonic. Die bleek niet veel te schelen: 12,35 euro. Ja, gin-tonicdrinkers van Nederland, wen er maar aan. Alcohol is dit jaar weer een stuk duurder geworden, net als tabak, benzine en al die andere dingen die het leven aangenamer kunnen maken als je ervan houdt.
Als het nu alleen zou gaan om genotsmiddelen zou ik er goed mee kunnen leven, maar het overkomt me steeds vaker dat ik verbluft de prijzen moet aanhoren van allerlei noodzakelijke ingrepen in mijn leven. Een werkman – meestal zijn het mannen, wat het er niet leuker op maakt – over de vloer? Zet de rekenmachine maar aan. Voorrijkosten, dure materialen, prijzen altijd exclusief btw en steeds weer die gespeelde verzuchting van de werkman bij nadere inspectie van de haperende apparatuur: „Tja, een oud gevalletje, meneer!” Hij kan ook mijzelf bedoelen, maar daar ga ik nu even niet vanuit.
Ik weet wat er gaat komen: de aanbieding van het allernieuwste en allerduurste model van dit lieve, oude apparaat waar ik zo aan gehecht was. „Dit wordt niet meer gemaakt, meneer, dit is volledig uit de tijd.”
De loodgieter is een voorbeeld apart. Met mijn vorige loodgieter kreeg ik ruzie omdat hij het verdomde om in het weekend, voor hem te beginnen bij vrijdagmiddag, een grote lekkage in mijn keuken te bestrijden. Tijdens onze woordenwisseling maakte hij me duidelijk dat ik eigenlijk blij mocht zijn dat ik klant bij hem was. Loodgieters behoren bij gebrek aan concurrentie tegenwoordig tot de machtigen der aarde.
Mijn nieuwe loodgieter is aardiger, maar zeker niet goedkoper. Hij inspecteerde mijn cv-installatie en installeerde een nieuwe kraan: 560 euro voor twee uur werk. „Heel normaal”, verzekerde een familielid me.
„Neem een zwartwerker”, wordt me weleens geadviseerd, maar dat durf ik me als NRC-columnist niet te veroorloven. Stel je voor dat het een PVV’er is en hij me bij Wilders aangeeft. Bovendien had ik een vervelende ervaring met iemand die zich ontpopte als zwartwerker toen de klus geklaard was. Hij wilde alleen cash betaald worden. Vervolgens zei hij: „En nu blief ik wel een kop koffie. Zwart graag.”
En dan heb ik het nog niet over de schoonheidsspecialiste gehad. Mannen worden steeds trotser op hun gezichtsbeharing, maar vrouwen willen er liever vanaf. Zo wilde mijn vrouw dat haar bovenlip ‘geharst’ werd. Prijs: 19,50 euro. Voor tien minuten werk. Pas na afloop ontdekte ik ook enkele haartjes op haar kin, maar die waren niet bij de prijs inbegrepen en zouden ongeveer vijf euro per haartje hebben gekost.