Trump schittert tijdens zijn juridische martelgang wel op de Croisette van Cannes

Wie hoog klimt kan diep vallen, vraag dat maar aan King Kong. De door liefde verblinde reuzenaap moest een romantisch avondje op Manhattan met de dood bekopen: Kong lazerde vanaf de hoogste toren de diepte in, waarna zijn teerbeminde een traantje wegpinkte. Of vraag het aan de twee Amerikaanse alfamannen van de menselijke soort die zich op Manhattan aanzienlijk bruter aan vrouwen vergrepen en vervolgens ook van hun toppositie op de apenrots lazerden. Die mannen zitten deze maand beiden in de beklaagdenbank en moeten zich daar niet voor het eerst voor de rechter verantwoorden.

De gevallen filmproducent annex serieverkrachter Harvey Weinstein zal rond deze tijd van het jaar ongetwijfeld naar zijn gloriedagen aan de Croisette in Cannes verlangen. Daar begint het belangrijkste filmfestival ter wereld volgende week alweer met een editie die tot veler opluchting gegarandeerd Weinstein-vrij is. Dirty Harvey is vanuit zijn cel in Los Angeles tijdelijk naar New York getransporteerd, omdat zijn rechtszaak en veroordeling in die jurisdictie ongeldig zijn verklaard. Die zaak krijgt daarom een remake. Weinstein mag hopen dat de nieuwe versie een ander einde heeft, maar hij moet nog steeds brommen in Californië.

De recente nieuwsberichten over Weinstein worden geïllustreerd met dramatische archiefbeelden, waarop de allesbehalve glamoureuze verdachte over zijn rollator gebogen naar de beklaagdenbank sjokt. Zonder rode loper en smoking, zonder schitterende actrices in avondjurk en zonder zijn zorgvuldig gecultiveerde superster Quentin Tarantino. De mediterrane gloed van Cannes is lichtjaren verwijderd van de bedompte rechtszaaltjes in New York. Weinstein verblijft daar momenteel niet in de bajes, hij werd bij aankomst aan de oostkust in het ziekenhuis opgenomen. Hij draagt het aura van een eenzame oude chimpansee in een vervallen dierenpark in Nergenshuizen.

Walmend moeras

Verdachte Donald J. Trump ziet er op recente beelden van zijn rechtsgang op Manhattan ook niet fit uit. De eerste van een viertal geplande rechtszaken tegen de voormalige president van de Verenigde Staten plaatst de zakenman annex politicus in een walmend moeras, waarin een buitenechtelijke affaire met een strippende pornoster met zwijggeld werd afgekocht en een boekhoudkundig dwaalspoor tot de vervolging leidde. Waar zouden we zijn zonder een degelijke accountant die zijn vak serieus neemt? In de beklaagdenbank.

Dat laatste is voor een geboren performer als Trump een bezoeking. Die man kan niet zonder publiek. Die man moet spreken en hij wil gehoord worden. Maar Trump moet voorlopig vier dagen per week twee dagdelen lang op een stoel stilzitten, zwijgen en aanhoren hoe gewezen medewerkers en trawanten uitleggen wie het dure dekseltje op het dampende doofpotje plaatste en waarom dat vlak voor de verkiezingen in 2016 werd gedaan. De berichten uit de rechtszaal zijn koren op de molen van televisiekomieken, commentatoren, columnisten en van de huidige president Joe Biden, die zijn Republikeinse tegenstander in november bij de verkiezingen hoopt te verslaan. Dat wordt King Kong tegen Godzilla, de senioreneditie. Wie houdt zich staande en wie bijt in het stof?

Schets van Trumps vormende vastgoedjaren

Alle gekheid op een stokje: Trump schittert tijdens zijn juridische martelgang wel op de Croisette van Cannes. Harvey W. heeft het nakijken. Ziedaar de magie van het witte doek. Er is eindelijk een filmmaker opgestaan met de euvele moed om De Donald tot filmpersonage te bewerken. Daar droomde ik in 2016 al van, waarbij het eindresultaat in sfeer en toonzetting op The King of New York (1990) van Abel Ferrara moest lijken. Daarin komt drugbaas Christopher Walken uit de bajes om te ontdekken dat er tijdens zijn hechtenis flink aan de poten van zijn stoel is gezaagd. Dat pikt hij niet. Er vallen doden.

Die gedroomde film zal The Apprentice waarschijnlijk niet zijn. Maar over een schets van Trumps vormende vastgoedjaren onder de vleugels van beroepsbruut Roy Cohn zal waarschijnlijk ook een doemsluier hangen, we weten al waar het toe zou leiden. Waar het eindigt, blijft vooralsnog ongewis. Ik vrees het ergste. Mocht de Iraans-Deense regisseur Ali Abbasi de Gouden Palm winnen dan zal Trump victorie kraaien: goud is zijn lievelingskleur en zonder Trump zou er nooit een Trumpfilm zijn. Wanneer Abbasi over de Weinstein-vrije loper het festivalpaleis betreedt, zit de Donald echter nog steeds met zijn pornoster in het juridische moeras, dagdromend over een Roy Cohn om orde op zaken te stellen. Zijn wraak zal zoet zijn, zegt hij zelf.

Zou het?

The Apprentice wordt in 2025 in de bioscoop verwacht.