RTL Boulevard-redacteur Tim van Rodijnen (28) leest en schrijft over de Nederlandse televisie- en entertainmentwereld. In Tims Tele-visie pent hij neer wat hem hierin opvalt, verbaast en ontroert.
"In Kopen zonder Kijken vallen Martijn Krabbé en zijn team absoluut niet in een sleur"
Als een tv-programma al lange tijd succesvol is, bestaat natuurlijk de kans dat de makers in herhaling vallen. Daardoor wordt een programma saai, of in ieder geval minder leuk dan aan het begin. Voor Kopen zonder Kijken geldt dat niet. Het huizenprogramma blijft zichzelf juist vernieuwen en is allesbehalve saai, ook na zeven seizoenen.
Dat is lang niet zo makkelijk. Kijk bijvoorbeeld naar The Voice of Holland. Een enorm succes in de eerste paar jaar, maar vlak voordat de talentenjacht gecanceld werd vroegen critici zich vooral af: moeten we nog wel een nieuw seizoen willen? Of neem Help, Mijn Man Is Klusser!, een programma dat meer weg heeft van Kopen zonder Kijken. Dat is voor mijn gevoel steeds meer een herhaling van zetten geworden: een stel met een bouwval als huis, John Williams die het presenteert en tegelijkertijd relatietherapeut is, het huis wordt opgeknapt en klaar is Kees.
In Kopen zonder Kijken vallen Martijn Krabbé en zijn team absoluut niet in een sleur. Zo werd in de zevende reeks de eerste alleenstaande kandidaat werkelijkheid. We trapten af met Myra, die samen met haar zoontje een huis zocht. Dan hadden we ook nog het eerste regenbooggezin: Berend, Melle en Sanna. De keuze van de makers om hen te volgen vond ik bovendien ook goed voor de representatie van de lhbtiq-gemeenschap. Zo zien mensen dat het ook anders kan en dat het dan ook gewoon goed gaat.
Naast gezinnen met 'andere' samenstellingen dan het gewoonlijke man-vrouw-kind(eren)-beeld, was in het zevende seizoen ook plek voor stellen met een bijzonder levensverhaal. Neem bijvoorbeeld Rens en Cristine. Het stel is in de bloei van hun leven als ze horen dat hij aan MS lijdt. Ondanks alles zet het koppel hun moeizame zoektocht naar een huis door. Als kijker zien we dat vooral Rens behoorlijk aangedaan is en ook zijn haarverlies draagt bij aan de realisatie dat het niet goed met hem gaat. Het doet allemaal iets extra's met je als kijker.
In de laatste aflevering van dit seizoen deelden Marlou en Ferdos een verhaal dat menig kijker, onder wie mij, aan het huilen heeft gekregen. Je voelde het verdriet toen ze vertelden dat hun leven al 3,5 jaar stilstaat omdat ze in een fertiliteitstraject zitten en het zwanger raken maar niet wil lukken. Een kwetsbaar verhaal, maar o zo goed dat ze het delen. Want zwanger raken wordt vaak nog als iets vanzelfsprekend beschouwd, terwijl het krijgen van een kind zeker geen gegeven is. Ik hoop ook van harte dat Marlou en Ferdos binnen niet al te lange tijd een kindje kunnen zien opgroeien in hun nieuwe huis.
Na deze negen afleveringen ben ik ervan overtuigd dat Martijn, Alex, Bob en Roos ons in het achtste seizoen opnieuw weten te verrassen. Daar twijfel ik geen seconde aan. Maar wat ik vooral hoop is dat Martijn, die in maart van dit jaar bekendmaakte kanker te hebben, zo veel mogelijk van de partij is in de nieuwe reeks. Want geen enkele andere presentator is zo goed in woonprogramma's presenteren als Martijn. Hij kan wat mij betreft nog wel twintig seizoenen mee.
Het team van Kopen zonder Kijken mist Martijn:
