Waarom wilde u een programma met politici maken? U bent de laatste jaren toch vooral met andere dingen bezig.

Luk Alloo: “Omdat politiek me interesseert. Ik heb vroeger voor VRT nog politieke programma’s gemaakt, maar dat is intussen meer dan twintig jaar geleden. Ik vond dit een geweldige kans om de nieuwe generatie politici te leren kennen.”

U stelt hen de vraag waarom we op hun partij moeten stemmen. Waarom moeten wij naar uw programma kijken?

“Omdat je veel politici op een andere manier leert kennen en omdat de gesprekken inzicht geven in de partijprogramma’s. De belangrijkste vragen voor mij waren: ‘Wat zou je met 300 miljard euro doen?’ ‘Op welke partij zou je stemmen als jouw partij niet bestond?’ ‘Wie zijn de goeie politici bij andere partijen?’ Sommigen hebben op die laatste vragen niet geantwoord, anderen wel. Dat zegt iets over die mensen. De ene praat over zijn schoonmoeder, de andere over Bruce Springsteen, iemand bekent dat ze ooit een familiehotelletje zou willen uitbaten, iemand geeft toe dat hij goed weet dat zijn programma onuitvoerbaar is. Ik heb op een heel open manier met iedereen gesproken. Ik wil niemand aanvallen, ik wil die mensen begrijpen. Dat heeft verrassende uitspraken opgeleverd. Voilà, daarom moet je dus kijken.”

En wat is uw conclusie na 33 gesprekken?

“Ik vind dat we in goeie handen zijn. Er zit kwaliteit in deze groep. Er zijn enkele persoonlijkheden met ervaring en kennis van zaken. Zo’n generatie is natuurlijk een beetje zoals een humanioraklas. Niet iedereen is goed in alles.”

Veel mensen zullen op 9 juni op extremistische partijen stemmen. Hoe komt dat volgens u?

“Raoul Hedebouw is een leuke man, Tom Van Grieken ogenschijnlijk de ideale schoonzoon. Zij gebruiken een sloganeske taal en ze teren op de kracht van de oneliner: leve dit, weg met dat, we moeten dit, we mogen nooit, we zullen altijd... Dat spreekt mensen aan die vinden dat het niet goed gaat en dat zijn vaak de mensen met wie het écht niet goed gaat. Als Raoul zegt: doe de rijken de crisis betalen, dan klinkt dat goed. Raoul vergeet er dan wel bij te zeggen dat tien procent van de rijkste Belgen vijftig procent van de belastingen betaalt. Raoul weet dat, maar zegt het niet. Toch zou ik hem en Jos D’Haese weleens in een onderhandeling willen zien. Ze zouden gauw tot de conclusie komen – en met hen hun kiezers – dat veel van hun programma niet haalbaar is. Misschien leren ze dan om wat eerlijker te zijn.”

Geldt dat ook voor Vlaams Belang?

“Ik vind niet dat we alle kiezers van het Belang kunnen blijven uitsluiten. Ik weet dat veel politicologen en politiek journalisten het daar niet mee eens zijn, maar je moet ooit de lont uit het kruitvat trekken. De politici van Vlaams Belang vertegenwoordigen 800.000 burgers. Injecteer Tom Van Grieken en Filip de Winter met warmte en de poëzie van Phil Bosmans en Nick Cave. Praat met hen en wellicht merkt iedereen dan gauw dat ook hun programma niet haalbaar is. Kijk naar Wilders: hij is al zes maanden aan het onderhandelen, hij heeft zijn programma al oneindig afgezwakt en hij staat nog nergens. Als het nu verkiezingen zouden zijn, zou hij dan nog winnen?”

Ergert u zich vaak aan de politiek?

“Het meest onthutsende beeld van het politieke jaar was Kristof Calvo die zich onthoudt bij de stemming over het asbestdossier en Valerie Van Peel die opstaat en zegt: “Noemen jullie jezelf nog volksvertegenwoordigers?” Dat gezicht van Calvo die beseft: ik sta aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Dat vond ik een symbolisch beeld van wat er mis gaat in de politiek. Valerie Van Peel is voor mij een politiek toptalent. En ze is weggegaan door de traagheid en de lompheid van de politiek, het onvermogen om samen te werken, de drang om elkaar alleen maar tegen te werken.”

Veel mensen voelen ook zich bedrogen. Politici doen niet wat ze beloven.

“Ik wacht nog altijd op de politicus die heel eerlijk zegt: dames en heren, het gaat niet zo goed met ons. Wie durft nu eindelijk eens de waarheid zeggen?”

Bart De Wever doet dat.

“Ja, De Wever doet dat, maar die doet zo veel. De ene keer drijft hij de spot met de situatie, soms is hij heel emotioneel, hij noemt alle andere partijen onbekwaam, hij kan met bijna niemand meer door één deur... Door die houding gaat de kern van zijn boodschap verloren. Ik wacht op iemand die heel bescheiden en eerlijk zegt: ‘Beste Vlamingen, de Vlaamse regering kan jaarlijks maar 60 miljard euro uitgeven, daar kunnen we gewoon niet alle problemen mee oplossen.’ Dat vraagt meer moed dan dingen blijven beloven waarvan je weet dat je ze niet kunt waarmaken.”

Zou u zelf in de politiek willen gaan?

“Het trage systeem is niets voor mij. Dat je elkaar liever tegenwerkt dan een goed idee een kans te geven, daar kan ik niet tegen. Bijna alle partijen pakken uit met dezelfde tien thema’s en er zijn echt geen 148 mogelijkheden om die tien programmapunten aan te pakken. Dan denk ik: zit nu gewoon samen als echte staatslui, zoek de verbinding en los met het beperkte budget zo veel mogelijk problemen op.”