De dodenherdenking op het Martinikerkhof in Groningen is zoals het hoort: lage avondzon die over oude bomen strijkt, glashelder zingende merels, Sint-Joris met zijn zwaard die ernstig op ons neerkijkt, de plechtige dodenmarsklanken van Gruno’s Postharmonie. Na de twee minuten stilte zet het Wilhelmus in, tekst op een scherm. Dan ontstaat er toch onverwachte beweging bij een hele groep mensen vlak voor mij. Ik schrik. Demo? Nee, hè. Niet nu. Maar dan blijkt dat dove mensen ook gewoon uit volle borst meezingen met het volkslied. In gebarentaal.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via ik@nrc.nl
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
de krant
van 7 mei 2024.