Weinig kanshebbers in de eerste halve finale van het Songfestival

Cyprus – Silia Kapsis – Liar

Australië is goed vertegenwoordigd op dit Europese feestje. Niet alleen met hun eigen inzending, maar ook met de Australische Silia Kapsis die namens Cyprus aantreedt. Kapsis’ vader is een Cypriotische zanger, haar moeder een Griekse danseres. Zelf kwam Kapsis ter wereld in Sydney en ze heeft de talenten van beide ouders geërfd. Sinds haar vierde zingt en danst ze en dat is te zien aan haar zelfverzekerde optreden. In haar liedje, waarin de mediterrane klanken nog net tussen de voorspelbare beats doorklinken, veegt ze de vloer aan met onbetrouwbare, leugenachtige mannen. Voor haar boodschap (Girl Power!) en styling (uitdagend, maar sportief) heeft ze goed naar de Spice Girls gekeken en dat is natuurlijk niet onverstandig.

Servië – Teya Dora – Ramonda

‘Waar zijn de ramonda’s gebleven?’, zingt Teya Dora in een desolate en dystopische omgeving. ‘De wereld staat in brand, alle bloemen ook’. In de videoclip lijkt het wel alsof we op een andere planeet zijn, waar het donker is en het voortdurend onweert. Waar de Britten de rode klaprozen (poppies) hebben voor het herdenken van de Eerste Wereldoorlog, doen de Serviërs dat met paarse ramonda’s. Het bloempje heet officieel ramonda serbica. Het is geen vrolijk liedje, maar wel een aardig liedje dat Teya Dora zingt. En op het eind boort zich zo’n paarse ramonda tussen het gesteente door. Hoop.

Litouwen – Silvester Belt – Luktelk

Het liedje Luktelk van de Litouwse Silvester Belt gaat over het gevoel klem te zitten tussen nauwelijks bestaan en leven tot in de puntjes van de tenen. Belt put inspiratie uit zijn eigen persoonlijke leven; hij groeide op in een homofobe omgeving. Je moet dansen met wat het leven je geeft, zingt hij, en doorgaans is dat een herhaling van dagelijkse taken. Dat repetitieve hoor je terug in de song, die niet veel meer om het lijf heeft dan ‘boem-stamp-Luktelkt-boem-stamp’. Een knappe jongen met een paar dansers, zwoele blikken in de camera. Dertien in een dozijn, maar een aardige middenmoter.

Ierland – Bambie Thug – Doomsday Blue

Uit Ierland komt een occulte nachtmerrie met in de hoofdrol het krijsende heksje Bambie Thug. Hen oogt als het ontspoorde zusje van Wednesday uit The Addams Family, met zwart gestifte lippen en zwart omrande ogen, burlesque jurkje en Keltische tatoeage op het voorhoofd. Bambie Thug gilt vol overgave diens bezweringen de zaal in, de geliefde die hen blijkbaar teleurgesteld heeft mag zich serieus zorgen maken: ‘Avada Kedavra, I speak to destroy’. In de lieflijk gezongen intermezzo’s laat Bambie Thug zich dan weer van diens kwetsbare kant zien – die overigens niet minder angstaanjagend is. De ware Gothic-liefhebber zal dit zeker kunnen waarderen. Je laat je betoveren door deze bizarre, duistere act of je slaat een paar kruisjes en kijkt verbijsterd toe.

Oekraïne – alyona alyona & Jerry Heil – Teresa & Maria

Voor het zoveelste jaar op rij staat Oekraïne hoog bij de bookmakers. Het was zo ongeveer het eerste land dat zijn liedje bekendmaakte, en sindsdien staat het in de top vijf van grootste kanshebbers. De bekendste vrouwelijke rapper van Oekraïne alyona alyona (volgende maand ook te zien op het Holland Festival) werkt voor Teresa & Maria samen met de eveneens populaire Jerry Heil. Het is echt zo’n Oekraïens Songfestivalliedje van de laatste jaren, herkenbaar en met een lekkere vibe. De dames zingen ook nog eens goed – over het feit dat alle diva’s ooit als normale mensen begonnen, zowel moeder Teresa als Maria.

Polen – Luna – The Tower

Nog nooit won Polen het Songfestival, een tweede plaats bij het debuut in 1994 was het hoogst haalbare. De kans dat yogalerares Luna met het liedje The Tower dit keer de finale gaat halen is ook niet zo groot. Ze zingt in het Engels over hoe je vanuit de duisternis en negativiteit de weg terugvindt naar je innerlijke kracht. Nogal zweverig. Luna, haar naam verraadt het al, vindt haar eigen energie vooral in de maan. Het is een Songfestival-waardig poppie liedje, maar daar zijn er nogal veel van en deze valt niet op. Hopelijk doen de maanstralen nog iets voor haar.

Kroatië – Baby Lasagna – Rim Tim Tagi Dim

Een van de grote kanshebbers dit jaar is Baby Lasagna uit Kroatië. Het lied gaat over een jongen die het ouderlijk huis op het platteland verruilt voor de grote stad maar nu al weet dat hij de traditionele dans gaat missen. Nou, gedanst kan er worden op dit nummer, ook in Malmö. Het is de aanstekelijke Balkanrock waarin folkloristische klanken doorklinken in de stampende ritmes waarbij je nauwelijks stil kunt blijven zitten. Erg vernieuwend is het natuurlijk niet, dit recept is de afgelopen jaren ruim en met succes toegepast. Behalve naar diverse Oost-Europese successen, heeft Baby Lasagna ook goed gekeken naar Käärijä, de Finse act die vorig jaar tweede werd. Dezelfde pofmouwen, lekker rauw gezongen en ondersteund door energieke dansers - in dit geval een atletisch plattelands echtpaar in een kinky variant van de Kroatische klederdracht. Dit gaat zeker in de oostelijke regionen van Europa scoren.

IJsland – Hera Björk – Scared of Heights

Hera Björk is best een grootheid tussen de geisers, en vertegenwoordigde haar land al eens in 2010 in Oslo. Daar won toen de Duitse Lena, terwijl Hera Björks aanstekelijke deun Je ne sais quoi slechts een negentiende plek haalde. IJsland dreigde het hardst niet mee te doen als Israël naar Malmö zou komen. Op het festival van 2019 lieten de IJslandse deelnemers al eens de Palestijnse vlag zien, wat hen een boete opleverde. Voor haar nieuwe lied zou Hera Björk een boete moeten krijgen voor overbodigheid. Israël zal IJsland in de finale in ieder geval niet tegenkomen.

Slovenië – Raiven – Veronika

De Sloveense Raiven is een veelzijdige dame; behalve popzangeres is ze ook een verdienstelijke mezzo-sopraan, schrijver, songwriter en harpist. Haar liedje Veronika gaat over het leven van Veronica van Desinić, die een tragische liefde kende, werd beschuldigd van hekserij en vermoord door verdrinking. De donkere alternatieve popsong is gezongen in het Sloveens en heeft wel iets weg van Tattoo, het winnende liedje van vorig jaar. Mysterieus en sensueel en zeker niet slecht, maar het lukt zangeres Raiven niet om luisteraars hetzelfde kippenvel te bezorgen dat Loreen wel voor elkaar kreeg en dat komt vooral doordat Veronika een lekker bombastische apotheose mist.

Finland – Windows95man – No Rules!

Wat komt daar nou uit dat ei beplakt met oude spijkerbroeken? O jee, het is een man in een witte onderbroek met een te krap T-shirtje. In theorie zou dat sexy kunnen zijn, maar de werkelijkheid is anders. Bodyshaming doen we natuurlijk niet meer, maar laten we het erop houden dat deze meneer al een paar jaar de sportschool niet van binnen heeft gezien. Ook is hij met een grote boog om de kapsalon heengelopen. Zijn compagnon oogt nauwelijks frisser in zijn lange jas gemaakt van jeans-vodden. Hun liedje is op een gekke manier nog wel aanstekelijk en de boodschap - No rules! - brengen ze met verve in de praktijk: tegen de tijd dat de vuur spuitende tuinslangen in stelling worden gebracht, is goede smaak een vage herinnering. Bizarre acts zijn Finlands specialiteit (denk: Lordy en vorig jaar Käärijä). Met vaak onverwacht goede resultaten, dus schrijf Windows95man niet meteen af.

Moldavië – Natalia Barbu – In the Middle

Bij de bookmakers strijdt Moldavië met San Marino om de laatste plaats. De act van Natalia Barbu is wel een van de opvallendste dit jaar. Vijf bijna identieke, blonde vrouwen in een zwarte outfit, Natalia staat in het midden – in the middle. Ze bewegen tijdens het zingen amper, maar dat komt – blijkt later – omdat de strijkstokken van hun viool achter in hun jurk zijn gestoken. Die violen hangen aan een standaard naast hen. Want ja, alle vijf kunnen ze viool spelen, zo lijkt het. Niet dus. Intussen zingen ze heel vals over vleugels uit durven slaan, en niet bang zijn om te vallen. De strakke choreografie is beslist gaaf om naar te kijken, alleen wel met je vingers in je oren.

Azerbeidzjan – Fahree – Özünlə Apar

Het liedje Özünlə Apar klinkt exotischer dan het is. Een liefdesliedje, over de ontdekking van hoop en kracht door liefde, gezongen in het Engels door de Azerbeidzjaanse Fahree. Hij heeft een mooie, licht hese stem met een groot bereik, en het Arabische beatje in combinatie met de mugham van zanger Ilkin Dovlatov op de achtergrond, werken hypnotiserend. Mugham is een typisch Azerbeidzjaanse zangkunst waarbij klassieke poëzie en muzikale improvisatie samenkomen. Een rustig liedje, en misschien daardoor juist opvallend tussen alle beukende elektropop.

Australië – Electric Fields – One Milkali (One Blood)

Het zal de eerste keer zijn dat een nummer deels in de Aboriginaltaal Yankunytjatjara gezongen wordt op het Songfestival. Het is de taal van de gemeenschap waartoe Zaachariaha Fielding behoort, een van de twee leden van het duo Electric Fields dat Australië vertegenwoordigt. Milkali betekent bloed en One Milkali wil dus duidelijk maken dat we niet zoveel van elkaar verschillen als we soms denken. Het is een lekker synthesizer-dansnummer waar een subtiel Aboriginal sausje doorheen gemixt is - let op de gonzende didgeridoo. Een eerbetoon dus aan de oorspronkelijke bewoners van Australië.

Even om misgendering tijdens het kijken te voorkomen: Fielding identificeert zich als man en mag met hij worden aangesproken. Ook draagt hij prachtige jurken, juwelen en hoofddoeken. De andere helft van het duo is maar iets minder extravagant en heet Michael Ross.

Portugal – iolanda – Grito

De titel van dit Portugese lied betekent: schreeuw. Die slaakt de uitstekende zangeres iolanda ongeveer op het einde van haar lied, en ja, die schreeuw klinkt best indrukwekkend. In het begin denk je: ja! Het lied begint a capella, in dat mooie Portugees, en dan langzaam voegen een gitaar en andere stemmen zich bij iolanda. Maar dan halverwege, als drums, ritmes, en elektronische klanken zich in het geheel mengen, is het gedaan met dat best wel indrukwekkende begin. ‘Ik ben een vlam die nog steeds brandt’, luidt de tekst aan het eind. Wel een waakvlammetje inmiddels helaas.

Luxemburg – Tali – Fighter

Terug van weggeweest: Luxemburg. Het is een van de zeven landen die aan de wieg van het Songfestival stonden, maar Luxemburg deed in 1993 voor het laatst mee. Het kleine staatje heeft een grote staat van dienst: maar liefst vijf keer sleepte het land de overwinning in de wacht. Nu sturen ze de 24-jarige singer-songwriter, actrice en zangcoach Tali met het nogal nietszeggende liedje Fighter. Beetje eentonig latino-ritme, afwisselend in Frans en Engels gezongen. Beklijft niet echt. Maar, vooruit, misschien moeten ze er na dertig jaar afwezigheid gewoon weer even inkomen.

Van de Big Five zien we deze drie dinsdagavond:

De Big Five (Duitsland, Italië, Spanje, Verenigd Koninkrijk en Frankrijk) dragen financieel het meest bij aan het Songfestival en zijn direct toegelaten tot de finale. Ook Zweden, winnaar van vorig jaar, staat automatisch in de finale.

Duitsland – Isaak – Always on the Run

Duitsland worstelt met het Songfestival. De afgelopen tien jaar eindigde het land steevast in de onderste regionen, vier keer zelfs op de laatste plaats. Wat ze ook proberen – serieus, vrolijk, grotesk – het wil maar niet lukken. Dit jaar lijkt het niet veel beter af te lopen. Jammer voor Isaak, die zichzelf, zijn liedje en het festival in ieder geval bloedserieus neemt. Vol overgave zingt hij dat hij altijd op de vlucht is: met name voor zichzelf en zijn eigen gedachten. Dat hij misschien niet het doorsnee tieneridool is, spreekt enkel in zijn voordeel. Je zou het hem zo gunnen, dat de beginzin van zijn liedje gelogenstraft gaat worden: “Ik ben niets dan gemiddeld, ook al ben ik voor sommigen speciaal.” Helaas is zijn liedje gewoon niet sterk genoeg, te weinig opvallend, alsof je het al honderd keer gehoord hebt. En waarom nou weer in het Engels? Duits is een prachtige taal.

Verenigd Koninkrijk – Olly Alexander – Dizzy

De sympathieke acteur en zanger Olly Alexander speelde een hartverwarmende hoofdrol in de hartverscheurende serie It’s a Sin, over het begin van het afschuwelijke aids-tijdperk in het Engeland van Margaret Thatcher. Nu vertegenwoordigt hij Groot-Brittannië met het liedje Dizzy. Als boegbeeld van de queer gemeenschap kreeg hij uit die hoek de dringende oproep om het festival vanwege Israël te boycotten. Maar dat zou Engeland, als een van de grootste geldschieters van het festival, in grote problemen brengen. En dus zingt Alexander zijn aanstekelijk lome liedje over duizelig worden van de kussen van zijn lover. Lekkere beat, lekkere deun. Het Verenigd Koninkrijk doet de laatste jaren weer serieus mee.

Zweden – Marcus & Martinus – Unforgettable

Het is niet slim om een kneiter van een megahit als inspiratie te gebruiken voor je Eurovisieliedje en het dan slechter te doen. Het winnende land van vorig jaar stuurt dit jaar het frisse jongensduo Marcus & Martinus met het liedje Unforgettable. Het thema van het liedje is onmiskenbaar geïnspireerd (gepikt?) van Faithless, dat met Insomnia een werkelijk onvergetelijke plaat heeft gemaakt. Het lukt de Zweedse Marcus en Martinus, die beiden duidelijk net de baard in de keel hebben gehad, niet om in de buurt te komen van de prachtige basstem van de originele, vorig jaar overleden zanger Maxi Jazz.

Lees ook:

Hoe kleine Joost groot droomde en naar het Songfestival gaat

Joost Klein beleefde een turbulente jeugd, maar hij zette zijn misère om in een succescarrière als rapper. Nu staat hij op het grootste podium van Europa.