En dan word je als arts zelf ziek. ‘Er is een Christiaan voor en een Christiaan na maart 2010’

‘Mijn eerste herinnering is dat ik op de eerste hulp lig. Ik zie een klok en daarna Hannekes bezorgde gezicht’, vertelt Christiaan Rhodius. Van de epileptische aanval die hij eerder kreeg weet de dan 32-jarige arts niets meer. Ook herinnert hij zich niet dat hij vanuit hun bovenhuis in Amsterdam naar beneden is getakeld. Rhodius en zijn vrouw zijn op dat moment in prille verwachting. Hij heeft zijn opleiding tot specialist ouderengeneeskunde bijna afgerond.

Als hij bijkomt op de eerste hulp, heeft hij een gesprek met de arts. ‘Ik tref een jonge neuroloog, ongeveer even oud als ik. We zijn allebei dokter, we zien de scans van mijn hoofd met een ‘paasei’ erin en weten op hetzelfde moment dat het niet klopt.’ Allerlei medische scenario’s kom..