Domweg gelukkig in je eentje: Maaike dacht altijd een relatie te willen, maar is nu overtuigd single

‘Waarom lukt het maar niet in de liefde? Die vraag begon te knagen vanaf mijn dertigste. Ik was jong, mooi, gezond, had een goede baan en een leuke vriendengroep. Iedereen om me heen begon zich te settelen, maar ik bleef maar single.

Ik had al wel een relatie gehad, mijn eerste en enige, die meteen zes jaar duurde. We hadden het goed ­samen, maar op een gegeven moment verveelde hij me. Ik wilde vrij zijn, zonder relationele verplichtingen. In de jaren daarna waren er enkel scharrels en dates. Lang dacht ik: ooit zal er wel een man blijven plakken met wie ik iets serieus kan opbouwen. Maar dat gebeurde dus niet.

Een date met mij leek meer op een sollicitatie

Toen ik het gevoel kreeg dat er geen tijd meer te verspillen was, besloot ik gerichter te gaan daten. Ik downloadde allerlei apps en ging naar single-avondjes, maar die ene juiste man vond ik niet. Ik had een duidelijk profiel in mijn hoofd waaraan hij zou moeten voldoen. Een date met mij leek daardoor meer op een sollicitatie dan op een gezellige ontmoeting. Dat merkten die mannen ook.

Eén man in het bijzonder zal ik nooit vergeten. Hij had alles wat ik zocht: hij was midden dertig, werkzaam als arts, deed aan yoga, hield van kunst en was nog kinderloos. Tijdens ons eerste afspraakje was ik vooral bezig met het afstrepen van alle punten van mijn lijstje. Tegen het einde van de avond keek hij me meewarig aan. ‘Ik vind je echt een leuke vrouw, maar je legt er veel te veel druk op’, zei hij.

Zijn reactie kwam hard aan, maar was achteraf gezien misschien wel wat ik nodig had. Ik besefte dat ik een ideaalplaatje najaagde en besloot het daten daarom te laten rusten. Ik richtte me op alles waar ik blij van werd: tekenen en schilderen, leuke dingen doen met vriendinnen, uitdagingen binnen mijn werk. Eigenlijk was het ­leven als single zo slecht nog niet. Integendeel.”

Het was dus toch gelukt

“Vorig jaar gebeurde het dan toch. Via mijn werk ontmoette ik een man met wie het onmiddellijk klikte. We werden al snel verliefd. ‘Ik denk dat wij heel gelukkig met elkaar kunnen worden’, zei hij op een gegeven moment. ‘Ik begin al van je te houden.’ Het was dus toch gelukt: na al die jaren had ik ineens een nieuwe vriend.

Ik vond hem fantastisch, toch voelde het hebben van een relatie anders dan ik me al die jaren had voorgesteld. Het was fijn om bij hem te zijn, al merkte ik ook dat ik hem niet heel vaak hoefde te zien. Sterker nog: ik had vaak helemaal niet zo’n zin om van alles met hem te delen. Mijn vriendinnen stelden me gerust: ‘Je bent zó lang alleen geweest, logisch dat je moet wennen. Dat komt vanzelf. Samen zijn is veel leuker dan alleen.’ Dat had ik ook altijd gedacht. Maar nu die partner er eenmaal was, vroeg ik me plotseling af of dat wel klopte.

Samen slapen, wakker worden, ontbijten, de hort opgaan en ’s avonds weer in elkaars ­armen in slaap vallen; het ging me in de loop der maanden steeds meer tegenstaan. Op de dagen dat ik hem niet zag, voelde ik me vrijer en was ik vrolijker. Ondertussen begon hij over samenwonen en kinderen krijgen. ‘We hebben er de leeftijd voor’, vond hij. Dat klopte, en ik deed echt mijn best, maar ik moest er werkelijk niet aan ­denken.”

Droomplaatje

“Eigenlijk snapte ik helemaal niks meer van mezelf. Jarenlang had ik me vastgehouden aan een droomplaatje. Maar nu dat plaatje werkelijkheid was, miste ik mijn oude leven.

Ik moest ook weer veel denken aan mijn jeugdliefde. Destijds dacht ik dat hij te saai was en dat ik gelukkiger zou zijn met een ander. Het drong tot me door dat het helemaal niet aan hem lag, maar aan mij. Het hebben van een relatie past ­gewoon niet bij me.

De enige met wie ik daar goed over kon praten, was mijn moeder. Zij had mijn vader verlaten toen ik tien was, waarna ze bewust alleen bleef. ‘Niet ­iedereen is gemaakt voor een relatie’, zei ze tegen me. ‘Misschien heb je dat van mij geërfd, ben je net zo’n vrije vogel als ik. Wij bloeien op als we vrij zijn.’

Na dat gesprek besloot ik mijn relatie te beëindigen. Mijn vriend was er kapot van en mijn vriendinnen verklaarden me voor gek. Zelf heb ik er geen moment spijt van gehad.”

Gelukkiger dan ooit

“Nu, bijna een jaar later, voel ik me gelukkiger dan ooit. Sommige mensen denken dat er iets mis met me is, dat ik bindingsangst heb of wat dan ook. Maar dat geloof ik niet. Ik ben heel hecht met mijn vriendinnen en familie, ik voel me volop verbonden met de mensen om me heen. En soms heb ik ontzettend leuk, maar vrijblijvend contact met mannen.

Wat mij betreft is dat het beste van twee werelden. Het leven voelt nu compleet. Mijn droomplaatje leefde ik dus eigenlijk al, ik zag het alleen zelf nog niet.”

De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. De echte naam is bekend bij de hoofdredactie.