De knotsgekke serie ‘Fallout’ is een triomf, ook voor fans van de games

Het is het jaar 2296. Twee eeuwen eerder is de wereld vernietigd in een nucleaire holocaust, maar ondergronds, verscholen in verzegelde atoomkluizen, overleeft de mensheid in tal van kleine, vredige kolonies, verspreid door wat ooit de Verenigde Staten was. Op een dag wordt de vrede in atoomkluis nummer 33 echter bruut verstoord wanneer een bovengrondse bende binnendringt, een deel van de bewoners afslacht en de leider van de kolonie ontvoert.

Diens dochter Lucy besluit uit de kluis te ontsnappen, om haar vader terug te vinden. Ze gaat op pad door het post-apocalyptische universum van Fallout – de populaire gamesreeks die nu zijn televisiedebuut maakt op Amazon Prime. Fallout verschilt qua toon en opzet totaal van die bloedserieuze en dito geweldige ándere post-apocalyptische gamesverfilming The Last of Us, maar doet hiervoor wat kwaliteit betreft beslist niet onder. Fallout is een triomf. Maar wel van het gekke soort.

Ook leuk voor nieuwelingen

Om te beginnen is het razendknap hoe het tegelijkertijd een heerlijke serie is voor kijkers die nog nooit een game uit de franchise hebben gespeeld, maar ook geen uitleggerige barrières opwerpt waaraan kenners van de games zich zullen storen. En ook andersom: de makers van de tv-serie hebben de kenmerkende sfeer uit de Fallout-games, die maar lastig in woorden te vangen is, en de bijzondere galgenhumor, nagenoeg perfect gevangen zónder dat deze binnenpretjes bij de leek voor een verward gevoel zullen zorgen. Nou ja, een klein beetje misschien. Maar dat is niet erg.

Ook voelt het verhaal van de serie aan als eentje die zo uit de games had kunnen komen, zonder dat non-gamers dit zullen merken. Niet voor niets schiet een quote uit de serie de laatste weken over het internet, veelvuldig geciteerd door Fallout-fans: “De gouden regel: gij zult niet de godganse tijd worden afgeleid door onzin”. Nu is dat sowieso geen gekke leefregel, maar in het bijzonder van toepassing op het Fallout-universum.

Om dit te begrijpen moeten we even iets uitleggen over de opzet van bijvoorbeeld Fallout 4, een van de meest geprezen delen van de gamesserie. Ja, in het verhaal daarvan zít een hoofdlijn, die jij als speler dient te volgen om tot het einde te komen. Maar tegelijkertijd ben je vrij om om de post-apocalyptische restanten van, in dit geval Boston, naar goeddunken te verkennen. Daarbij loop je tegen zoveel randpersonages, opdrachtjes en andere ongein aan, dat het verdraaid lang duurt om het spel tot een goed einde te brengen.

Prachtig gedetailleerde wereld vol gemuteerde monsters

Precies zo verloopt ook het plot van de tv-serie. Lucy heeft geen idee waar ze aan begint zodra ze de kluisdeur naar het daglicht opent, en een door twee eeuwen aan nucleaire straling verschroeid Los Angeles zich aan haar ontvouwt. Onderweg gebeurt er zo ontzettend veel kleurrijks en avontuurlijks dat dit aanvankelijke simpele plot zich rap ontwikkelt tot iets veel omvangrijkers – zónder overigens daarbij finaal te ontsporen.

Wat volgt is een werdegang van de vrolijke, optimistische, naïeve Lucy door een rijk geschakeerd landschap vol littekens van de kernoorlog. Een prachtig gedetailleerd vormgegeven wereld vol gemuteerde monsters, reuzenkakkerlakken, rare snuiters en een restje menselijk beschaving dat overeind poogt te blijven in een stoffige, hobbesiaanse woestenij waarin alles tegen iedereen strijdt.

Het is daarbij geen één-op-éénverfilming van het verhaal uit de games, zoals The Last of Us dat duidelijk wel was. De serie Fallout is een uitbreiding van het gamesuniversum, die dusdanig rechtdoet aan de unieke Fallout-ervaring dat hij door de fans zeker als canoniek in de armen zal worden gesloten.