Zelfs de mogelijkheid om te dineren is in de grote stad al honderden euro’s waard

De dag nadat Café Wu, een Chinees-Frans restaurant in de Amsterdamse Dapperstraat, in Het Parool een negen-min kreeg van recensent Mara Grimm, reserveerden maar liefst driehonderd mensen een tafeltje in de zaak. Wie er binnenkort nog wil eten, zal bereid moeten zijn om dat na negen uur ‘s avonds te doen, of moet wachten tot juli aanstaande.

Dit lijkt misschien extreem, een uitzondering, maar de horeca in onze hoofdstad gaat langzaam die van hectische wereldsteden als New York achterna. Probeer het maar eens, op vrijdagmiddag een reservering voor diezelfde avond scoren in een enigszins courant etablissement in Amsterdam. Onmogelijk.

Sterker nog, het is tegenwoordig zo lastig om aan een reservering te komen in sommige grote steden, dat er mensen zijn die reserveringen maken bij populaire restaurants, om die vervolgens via een website genaamd Appointment Trader voor krankzinnige bedragen door te verkopen aan mensen die minder goed zijn in vooruit plannen dan zij, zo las ik in The New Yorker. Sommige slimmeriken verdienen daar wel 80.000 dollar per jaar mee!

Duizend dollar en dan heeft nog niemand gegeten

Bijvoorbeeld: een tafeltje bij Tatiana in New York (een superhip Afro-Caribisch restaurant voor fijnproevers) gaat voor honderden (!!) dollars op de site, en een tafel bij de favoriet van de nouveau riche en realitysterren, Carbone, wordt soms doorverkocht voor meer dan duizend dollar. Duizend. Dollar. En dan heeft nog niemand gegeten. Dan zit je alleen nog maar. In Amsterdam lopen die bedragen nog niet zo ver op, maar er zijn handelaren op Appointment Trader die ruim 200 dollar vragen voor een tafeltje bij sterrenrestaurant De Kas.

Dat in onze digitale samenleving overal wel een verdienmodel in schuilt, is geen heel recente ontwikkeling. Maar hoe komt het nou dat zelfs de mogelijkheid om ergens te lunchen of dineren – enkel de kans op een leuke ervaring – in de grote stad al geld waard is geworden? Zijn jonge stedelingen tegenwoordig dusdanig opgejaagd, en opgefokt, dat ze zelfs van hun vrije tijd nog een soort race maken?

De afgelopen jaren zijn er verschillende boeken en essays verschenen over het fenomeen ‘agendahedonist’ (onder andere een fraaie analyse van mijn millennial-collega Tom Grosfeld). Deze hyperambitieuze types, vaak van de prestatie-gedreven millennial-generatie, wringen zichzelf in allerlei bochten om maar te kunnen optimaliseren.

Je moet er als de kippen bij zijn

Wát optimaliseren? Nou, ja, alles eigenlijk: het leven. Door oeverloze fomo (fear of missing out) gedreven heeft de agendahedonist de wens om alles uit het leven te halen dat erin zou kunnen zitten: carrière maken, goed voor het eigen lichaam zorgen, een bruisend sociaal leven onderhouden, culturele ontwikkeling en misschien nog wel een liefdesleven. Met als gevolg dat er in de dagelijkse praktijk weinig ruimte is voor gedoe en imperfecties. Want wie echt alles eruit wil halen dat erin zit, heeft nogal wat borden hoog te houden.

Dat dat voor de meesten van ons geen doen is, plaatst de moderne stedeling voor een lastig dilemma. Op kanalen als TikTok en Instagram verspreiden trends zich als een lopend vuurtje, en je daar helemaal niks van aantrekken is nog best lastig.

Bovendien: ook als je er niet op uit bent een optimaliseerder te worden is het toch wel leuk om af en toe in een hip restaurant te eten. Maar om die kans te krijgen, moet je er dus wel als de kippen bij zijn. Ben je wat relaxter van aard, dan vis je in de grote stad achter het net, blijkt maar weer eens. You snooze, you lose. Tenzij je dus in staat bent om diep in de buidel te tasten.