Met zijn geweldige loopjes zorgde Peter Calicher (1951-2024) dat je de liedjes van Gruppo Sportivo niet meer uit je hoofd kreeg
Muzikant Peter Calicher had een dijk van een stem én vaardige vingers. Daarmee speelde hij de riedeltjes die nummers als Beep Beep Love tot Tokyo tot echte oorwurmpjes maakte. En als kameraad was hij onovertroffen. ‘Al het goede dat je in een vriendschap kunt verzinnen, gaf hij je.’
Peter Calicher werd gedreven door ironie, wat al evenzeer gold voor de andere leden van de vermaarde Haagse new wave-band Gruppo Sportivo. ‘Wij namen werkelijk niets serieus’, zegt drummer Max Mollinger, Peters soulmate sinds de seventies. Nou ja, niets – de muziek was toch ook wel weer heilig voor de toetsenist en ideeënman Calicher. Mollinger: ‘Alles ging bij ons op de hak, en daarin waren we behoorlijk kunstzinnig. Onze creativiteit was niet bedacht, maar iets spontaans. Het zat gewoon in ons.’ Producer Robert Jan Stips: ‘Met Gruppo Sportivo de studio in betekende keihard lachen, maar ook keihard werken.’
De in Schiedam geboren Calicher (spreek uit: Kalisjé) en de één jaar jongere Mollinger waren producten van de jaren zeventig, die eindeloos Steely Dan, The Doobie Brothers en Soft Machine draaiden. Beiden zaten op de Rotterdamse kunstacademie Willem de Kooning, experimenteerden met psychedelische pop en zaten zonder bandje toen ze in 1976 bij toeval Hans Vandenburg troffen. Mollinger: ‘We zochten een zanger én een tekstleverancier en kregen met Hans twee voor de prijs van één. Hij bleek over een karrevracht aan eigen materiaal te beschikken en kon nog zingen ook.’
De Volkskrant profileert regelmatig bekende en onbekende, kleurrijke Nederlanders die onlangs zijn overleden. Wilt u iemand aanmelden? postuum@volkskrant.nl
De klik met Hagenaar Vandenburg was er meteen. Mollinger: ‘En die was ook totaal.’ De drie begonnen Gruppo Sportivo en braken vrijwel meteen door met het album Ten Mistakes. De puntige teksten en dito muziek met Gruppo’s dansbare humor sloegen aan. De werkwijze: Vandenburg zette een raamwerk neer, tekst en in grove lijnen de muziek, die dan door de overige bandleden verder werd ingevuld. Daarbij speelde Calicher een hoofdrol. Mollinger: ‘Peet kwam met geweldige loopjes en riedeltjes waardoor nummers oorwurmpjes werden, liedjes die je maar niet uit je hoofd krijgt.’
Gruppo scoorde hits met singles als Beep Beep Love, Hey Girl, Disco Really Made It (it’s empty and I hate it) en Tokyo, en maakte bovendien furore als live-act. Intussen groeide de bewondering van producer Stips, zelf een grootheid op piano en keyboards bij Supersister, de Earring en de Nits, voor de gepassioneerde vakman Calicher. ‘Peter zei altijd dat ik de betere toetsenist was, maar dat was al te bescheiden. Ik nam weleens voor hem waar bij Gruppo en dan bleek het een hele toer om zijn partijen te spelen.’
Ware stemkunstenaar
Naast vaardige vingers had Calicher ook ‘een dijk van een stem’. Stips liet hem in zijn studio in Voorburg (Buro GeluidsManipulatie) tal van tekenfilms nasynchroniseren. ‘Peter was een ware stemkunstenaar, die ook nog goed kon regisseren. Omdat wij niet met de geijkte stemacteurs wilden werken, haalden we popzangers en cabaretiers binnen, van Bennie Jolink tot Martin van Waardenberg en Barry Hay. En Peter kreeg ze precies daar waar hij ze hebben wilde.’
Behalve in het toetsenspel toonde Calicher zich, samen met Mollinger, uitermate creatief bij het ontwerpen van platenhoezen en het bedenken van clips. En als kameraad was hij onovertroffen. Mollinger: ‘Al het goede dat je in een vriendschap kunt verzinnen, gaf hij je.’ Stips: ‘Toen ik in een slechte periode belandde, nam hij me in huis, voor maanden. Hij had een warme persoonlijkheid.’
Van 2000 tot 2018 was Calicher geluidsdocent op de kunstacademie in Rotterdam. Na zijn pensionering pakte hij de draad weer op met Gruppo Sportivo, maar plots sloeg kanker toe. Calicher overleed op 1 april, op 72-jarige leeftijd, en liet een vriendin, een dochter uit een eerdere relatie en twee kleinkinderen achter. Hij was een zondagskind en dat bleek ook weer toen hij op 49-jarige leeftijd als docent audio postproduction werd aangenomen op de academie die hij zelf niet eens had afgemaakt. Mollinger: ‘Dat dwong hij natuurlijk af met zijn vakmanschap, maar echt, Peet had het geluk aan zijn kont hangen. Totdat hij ziek werd.’