Bayern en Real geven elkaar niets toe in enerverende halve finale Champions League, beslissing valt in Madrid

Carlo Ancelotti was enkele jaren ouder dan Ruud Gullit, Marco van Basten en Frank Rijkaard toen zij allen, onder trainer Arrigo Sacchi, eind jaren 80 een droomelftal in Milaan vormden. Revolutionair en prachtig voetbal, zeker voor een Italiaanse club. Balbezit, aanvallend, overheersend. Veel prijzen. Maar als trainer kent de 64-jarige Ancelotti niet een grote nostalgie naar die tijd. Hij kiest voor de praktische kant van het voetbal.

En wie zou hem ongelijk geven, gezien zijn landstitels in de vijf grootste competities van Europa. The quiet man, naar een western van regisseur John Ford uit de jaren 50, met John Wayne als onverstoorbare cowboy. Zoals Ancelotti in de voetbalwereld anno 2024; niet van zijn stuk te brengen. Elke wedstrijd dezelfde tactiek, met bijna altijd dezelfde opstelling. En hetzelfde resultaat.

In München gebeurde dat wat ook in de voorgaande ronde in Manchester tegen Manchester City gebeurde. De tegenstander was gewaarschuwd, had de bal en de eerste kansen, die natuurlijk werden gemist, en na 23 minuten was er de strakke pass van Toni Kroos, over een vierbaansweg door het midden van het veld, en als een spookrijder stond Vinícius Júnior daar, te midden van verlamde tegenstanders, voor doelman Manuel Neuer die twijfelde tussen uitkomen en blijven staan, en het was 0-1.

Bij zo’n stand lijkt Real Madrid niks meer te kunnen overkomen. Kan het zich nog meer achterin verschuilen en gokken op die splijtende counter. En dat dreigde de rest van de eerste helft ook. De thuisclub was aangeslagen, twijfelde tussen aanvallen of nog meer tegendoelpunten voorkomen. De pauze halverwege was welkom, een verhelderende korte pauze voor de Duitsers, waar trainer Thomas Tuchel harde woorden moet hebben gesproken.

Tuchel had talloze twijfelgevallen voor de wedstrijd. Matthijs de Ligt was niet voldoende hersteld van een blessure, maar Leroy Sané en Jamal Musiala op het allerlaatste moment wel. En die draaiden in de eerste tien minuten na rust het duel onverwacht volledig om. Sané met een prachtig schot met links voor de gelijkmaker, Musiala omdat hij in het strafschopgebied werd aangeraakt door Lucas Vázquez. Engelsman Harry Kane, wie anders, benutte de penalty: 2-1.

Dat dwong Real Madrid om te komen. Niet het favoriete spel van Ancelotti, al past zijn ploeg zich aan als een kameleon in een regenwoud. Maar op het moment dat de bezoekers leken te verdwalen in het bos, zagen ze toch weer ergens het licht. Een wedstrijd tegen Real is nooit voorbij tot het laatste fluitsignaal, zo bewezen ze twee jaar geleden al met miraculeuze ontsnappingen op weg naar de veertiende Champions League.

Nu was het in de 83ste minuut dat Rodrygo geveld werd door Koreaan Kim Min-jae, de vervanger van De Ligt, en Vinícius vanaf elf meter voor een gelijkmaker zorgde (2-2) die Real in staat stelt volgende week in eigen huis weer het favoriete spel van Ancelotti te spelen; laat de tegenstander maar komen.

Maar Bayern München zal gemotiveerd zijn. Real wordt het weekeinde misschien kampioen van Spanje, voor Bayern is de Champions League nog de enige kans op een prijs. In het verbouwde Estadio Santiago Bernabéu weten de bezoekers echter dat ze de thuisploeg geen enkel moment zullen kunnen vertrouwen. De Madrilenen zullen het ook voor hun coach willen, die bij Bayern kort na een goed eerste seizoen onverwacht werd ontslagen.

Of hij in München revanche wilde nemen op zijn oude club, een van de vele naast onder anderen AC Milan, Juventus, Chelsea en Paris Saint-Germain, werd hem daags voor de wedstrijd gevraagd. ,,Revanche? Helemaal niet. Ik heb goede herinneringen aan die tijd, jammer dat het niet langer duurde.”