Doron Shabti (31) verhuisde gedwongen terug naar de grens met Gaza. ‘Ons huis schudt elk uur’
Inwoners van Israël vertellen Trouw over hun dagelijkse ervaringen. Sociaal werker en reservist Doron Shabti (31) is twee weken geleden teruggekeerd naar zijn stad Sderot, een van de plaatsen waar Hamas op 7 oktober binnenviel.
“Om half zeven ’s morgens werden we gewekt door het geluid van tweeduizend raketten. Mijn vrouw en ik vluchtten met onze twee kinderen van toen één en twee jaar naar de schuilkamer bij mijn schoonouders naast ons. Kort daarna zagen we de eerste video van de slachting in onze stad, zo’n honderd meter bij ons vandaan. We begrepen de situatie meteen. Niets verbaasde me daarna nog.
“Sderot ligt een kilometer van de grens met Gaza. Luchtalarmen zijn we gewend, en we hebben schuilkamers en -kelders. Maar veel daarvan konden niet op slot; we rekenden op raketten van boven, niet op terroristen die naar je huis komen om je te doden. In sommige dorpen ging Hamas huizen binnen, maar in Sderot hadden ze het gemunt op het politiebureau en de mensen op straat; in onze huizen kwamen ze gelukkig niet.
“De dag van de aanval werd ik opgeroepen om te vechten. Toen de volgende dag de kust veilig was, ging ik het leger in. Mijn vrouw en kinderen vluchtten naar een dorp in het zuidelijkste puntje van Israël, dichtbij Eilat. Tot twee weken geleden zat ik in dienst. We moesten eerst alle dorpen en steden tot zeven kilometer van de grens met Gaza uitkammen. Eind oktober gingen we de enclave binnen.
Geen andere keuze
“Toen ik twee weken geleden terugkwam bij mijn gezin, hadden we weinig andere keuze dan terugkeren naar Sderot. Na 7 oktober bepaalde de regering wie het recht had te evacueren en wie niet. Inwoners van dorpen en steden dichtbij Gaza, zoals Sderot, konden naar een door de overheid betaald hotel, of een appartement huren op kosten van de overheid.
“Maar in december had de regering het al over terugkeer. In maart zou het budget voor vervangende woonruimte stoppen. Wij gingen protesteren in Jeruzalem bij het kantoor van Netanyahu, want mijn kinderen hebben stabiliteit nodig. Ze zijn getraumatiseerd; mijn dochter wilde een maand lang niet eten.
“Daarop stelde de regering het stopzetten van de subsidie uit tot de zomer. Maar de scholen in Sderot wilden de kinderen volgend jaar geen plaats op school garanderen als de gezinnen nu niet terugkeren. Daarbij komt dat het loon van mijn vrouw nu ook is stopgezet. De regering betaalde haar salaris eerst door omdat ze niet kon werken in Tel Aviv. Dus waren we gedwongen om toch terug te gaan.
Definitie van veiligheid veranderd
“Omdat de regering ons hier terug wil hebben, veranderde ze de definitie van veiligheid. Het klopt dat de acute militaire dreiging weg is en er geen gewapende groep meer in Gaza is die onze steden binnen kan vallen. Maar er is kennelijk nog wel capaciteit om wekelijks raketten af te schieten, en vast ook om een of twee terroristen deze kant op te sturen.
“Met een dubbel trauma is dat niet makkelijk. Door de Hamasaanval, maar ook door de relatie met de staat. Jarenlang dachten wij dat onze staat sterk was, dat we Hamas aankonden en we met diplomatieke middelen tot een oplossing zouden komen. Maar toen er terroristen voor onze deur stonden, was er niemand. De politie bellen had geen zin; iedereen was dood. Het voelde alsof de hemel instortte.
“De meeste mensen uit Sderot zijn inmiddels teruggekeerd, maar niet iedereen. Wij wonen in een relatief dure straat en de helft van de huizen staat leeg. Veel mensen zijn van plan om pas over een paar jaar terug te komen. De meesten zijn naar elders in Israël verhuisd, één gezin naar Thailand.
“Het leven in de stad is nog niet als vanouds. We hebben twee keer per week een markt met groente, fruit en kleding, maar er zijn veel minder kraampjes. Veel restaurants en cafés zijn dicht. Mensen zijn niet in de stemming om rond te hangen op straat. Gaza is een oorlogszone en we horen hier alles: geweerschoten, raketten, vliegtuigbombardementen. Ons huis schudt elk uur.”
Lees ook:
Feras Zayd (28) uit Gaza woont al tijden met zijn familie in een school: ‘Soms voelt het alsof ik mijn hoofd verloren heb’
Inwoners van Gaza vertellen Trouw over hun dagelijkse ervaringen. Student microbiologie Feras Zayd (28), die eind oktober zijn ervaringen deelde, vertelt hoe het leven is na bijna zes maanden oorlog.