Opinie: ‘Ik haat mijn eigen soort, want ook ik trap in val van Saints & Stars’
Als Paroollezer Miró Baatenburg de Jong de dure en exclusieve sportclub Saints & Stars uitloopt, voelt ze zich heel eventjes beter dan mede-Amsterdammers. Totdat ze zich realiseert dat ze, naar eigen zeggen, in een val is getrapt.
Ik ga niet zomaar naar een sportles maar doe dat in een ‘next level gym’. De les, ‘the holy shred’, bestaat uit 1) je de longen uit je lijf rennen en 2) onmogelijke gewichten door de lucht zwaaien op keiharde dancemuziek terwijl je bodybuilder wordt genoemd. Hier ben je geen groep maar onderdeel van ‘the tribe’ – de vrouwen zijn ‘the babes’, de mannen ‘the apes’ – en zijn de zweetdruppels die onophoudelijk je ogen instromen ‘sparkles’.
Na deze martelgang krijg je een gekoeld, naar pepermunt geurend handdoekje in je klauwen gedrukt en was je je zonden van je af met zeep van Marie-Stella-Maris tussen Italiaans marmer. De spiegels worden gesierd door teksten als ‘in our sanctuary you’ll feel like a star’, de wc’s worden gepoetst door ‘experience ambassadors’. Op die wc’s staren, vanaf de deur, de harde tepels van Kate Moss, je jaloersmakend recht aan. Dit alles voltrekt zich in de voormalige Lutherkapel in Oud-Zuid.
Dit is een ingezonden bijdrage
Dit artikel is een ingezonden bijdrage, geschreven door Miró Baatenburg de Jong uit Amsterdam.
Opiniestukken worden door lezers ingezonden en vertegenwoordigen niet het standpunt van de Paroolredactie. Iedereen kan opiniestukken inzenden. Lees hier hoe dat werkt.
Gentrificatie als benzine
Ik haat alles hier. Het luchtkasteel gebouwd op patriarchale ideeën over vrouwenlijven, inspelend op onzekerheid binnen de wankele zoektocht naar een identiteit. Saints & Stars geeft je die, al deel je die wel met de rest van de stad.
Hoe een sportschool een statussymbool werd met gentrificatie als benzine; vrees geen nieuwe Coffeecompany in een voormalig volksbuurt, de teloorgang is pas compleet als het er naar pepermuntige handdoekjes ruikt.
Ik haat mijn eigen soort, want ook ik trap er in. Ook ik applaudisseer aan het einde van de les, samen met de andere makke lammeren, 27,50 euro verdwijnt hele diepe zakken in.
Wanneer ik na de les de normalemensenwereld weer betreed, bots ik tegen een gezette vrouw met warrig kapsel op. Heel even voel ik me beter dan haar, heilig zelfs misschien.
Tot ik me bedenk dat deze luxepoes 35 minuten terug moet trappen naar haar kijkdoos in Nieuw-West met uitzicht op de snelweg. Amen.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
