Strenge duurzame doelen zijn het enige werkelijke realisme, op een fikkende aardbol

Hebben de bubbels rijkelijk gevloeid deze Koningsdag? Kriebelden ze prettig in de keel, terwijl de zon toch een beetje doorkwam, de kinderen een springkussen bedwongen, de vrijmarkteuro’s in het bakje klonken? Hebben ze het bewustzijn zachtjes ondergedompeld, waardoor al het wanstaltige van deze dag naar de achtergrond verdween, samen met de wereldproblematiek?

Mogen ze goed gesmaakt hebben, want er zou weleens een bubbel-schaarste op hand kunnen zijn. Cavaproducent Freixenet is van plan 80 procent van haar werknemers in Catalonië met verlof te sturen. Er is namelijk een groot gebrek aan druiven, door de droogte die al meer dan drie jaar aanhoudt.

Dat heeft te maken met de klimaatcrisis natuurlijk. Die is zich keihard aan het manifesteren, en niet op de manier die influencers bedoelen (‘Stel je driemaal daags een berg geld voor en je wordt ontzettend rijk.’) Toch zijn we niet genegen er iets aan te doen, het ‘maatschappelijk draagvlak’ ontbreekt. Zo schreef het Planbureau voor de Leefomgeving deze week, in een analyse van verschillende ‘beleidsroutes’ naar het klimaatdoel van 2050. Dat jaar moeten we volgens Europese afspraken de netto broeikasgasuitstoot naar nul hebben verlaagd. Uiterst lastig, zegt het PBL, want dan moeten Nederlanders hun levensstijl aanpassen en dat willen we niet. En de overheid moet onmiddellijk alles uit de kast trekken voor een steviger klimaatbeleid. Dat willen we ook niet.

Laat het kalf gewoon maar verdrinken, dempen we daarna de put wel

Deze teneur werd onderstreept door de CEO van Unilever, Hein Schumacher, die donderdag de ‘duurzame doelen’ van het bedrijf – waar we ons waarschijnlijk toch al niet teveel van moesten voorstellen – naar beneden schroefde, omdat ze niet haalbaar zouden zijn. Natuurbehoud en het betalen van leefbare lonen vond hij niet ‘realistisch’.

Laat het kalf gewoon maar verdrinken, dempen we daarna de put wel.

Maar ja, op deze manier zullen we uiteindelijk óók onze levensstijl moeten aanpassen – veel drastischer nog. Want dan zijn onze huizen verzakt en staan de benedenverdiepingen onder water, bijvoorbeeld. Of moeten wij net als in Spanje op waterrantsoen. Is er helemaal geen sneeuw meer om op te skiën, zijn Zuid-Europese vakanties levensgevaarlijk warm, ligt er nauwelijks nog bubbelwijn of olijfolie (met de olijven gaat het ook niet goed) in de schappen.

Wat niet kan, is op dezelfde manier doorgaan

Als we onze levensstijl op langere termijn enigszins willen behouden, zullen we toch echt nu iets moeten veranderen. En niet luisteren naar de onzin van de Unilever-baas. Natuurlijk zijn strenge duurzame doelen wel realistisch – ze zijn het enige werkelijke realisme, op een fikkende aardbol.

Het realisme van natuurbehoud, stond vrijdag nog beschreven op de voorpagina van Trouw. Uit groot internationaal onderzoek blijkt dat natuurbescherming wel degelijk loont en de biodiversiteit erdoor verbetert. Invasieve soorten zijn teruggedrongen, ecosystemen zijn hersteld, natuurwaardes zijn geëxplodeerd. Het enige probleem, zeiden de wetenschappers, is dat we er niet genoeg aan doen.

Maar het kán dus wel.

Wat niet kan, is op dezelfde manier doorgaan. Dat snappen we allemaal wel, toch, als de Freixenetbubbelstjesroes is weggeëbd?