Het officiële gedeelte van Koningsdag was aan me voorbijgegaan, het jaarlijkse uitje van de familie met de grootste afstand tot de Nederlandse arbeidsmarkt. Dit jaar in Emmen, wat vooral fijn was voor Emmen, dat als onaantrekkelijkste gemeente van Nederland wel wat koninklijke steun kon gebruiken. Ik voelde me even een met de Oranjes, ook ik kom alleen naar Emmen als ik niet anders kan.
Ik zocht mijn heil in de reportage van het AD, toch de mond van het volk. Het bezoek aan Emmen had alles in zich van een „typisch familieweekeinde” van een doorsnee Nederlandse familie”, las ik. Niets is inderdaad zo ‘typisch’ en ‘doorsnee’ als dranghekken en een colonne beveiligers.
Och, maar Alexia deed haar jas uit toen de zon begon te schijnen, koning Willem-Alexander gaf een vrouw een handkus, koningin Máxima speelde al dan niet vals tijdens een quiz door haar telefoon te gebruiken en Amalia, arme Amalia, kreeg een volle lading oranje confetti over zich heen – als dat nou een halve liter bier was geweest, kwam het meer in de buurt van een Koningsdag zoals wij, gewone mensen, die beleven.
Het blijft zo fascinerend, de behoefte om ongewone mensen gewoon te maken. Dat elke zin uit je mond die menselijk klinkt, benoemenswaardig is. Het is één grote oranje koelkast vol met kleutertekeningen. Alles is relatief natuurlijk; als je het Nederlandse koningshuis vergelijkt met buitenlandse koningshuizen, zijn de Oranjes ongetwijfeld verfrissend gewoontjes. Maar een typisch familieweekeinde van een doorsnee Nederlandse familie? Dat is een bowlingruzie in een Center Parcs, dat is verkoold barbecuevlees op de camping.
Ik heb ook ergens best met ze te doen hoor, geen van hen heeft gekozen voor een poppenkast. Als ik Alexia was, maakte ik er een tussendecénnium van. Als ik Amalia was, zou ik mijn toekomstige koninginschap als digital nomad invullen, lekker in Spanje via Zoom. En als ik Ariane was, nou ja, dan zou ik al blij zijn dat we het vooral over haar zussen hebben.
Ik vierde de dag zelf in Eindhoven en stond op een gegeven moment achter een stel mannen in te strakke oranje polo’s, hun ogen op kwart voor drie, die elkaar ‘homo’ noemden als ze een golfputt van tien meter misten. Dat vind ík dan weer een doorsnee Koningsdag.