Opinie: ‘De havermelkelite is niets nieuws. Omarm dat je lid bent van een kudde’
Jonas Kooyman, de bedenker van de havermelkelite, lijkt zich in zijn nieuwe podcast schuldbewust te tonen over het bestaan van deze subgroep in Amsterdam. Maar dat is nergens voor nodig, legt schrijver Mees Koningswijk uit in dit opiniestuk.
“Ik wil mensen bewust maken van hun kuddegedrag. Want het stadsleven waar ik zo van houd, staat ook juist door de havermelkelite zo onder druk,” aldus Jonas Kooyman in Het Parool. Kooyman is bedenker van het woord havermelkelite en begon onlangs een podcast over dit onderwerp.
Laten we duidelijk zijn: ik snap de beste man. De havermelkelite is irritant en gedraagt zich geprivilegieerd. Met hun dure elektrische fietsen en de rijvorming voor zuurdesembrood. Maar kuddegedrag is al zo oud als de mensheid. Heel vroeger was je voer voor de roofdieren als de groep je buitensloot. Je zocht veiligheid bij de groep.
En ook de stadse oude Grieken droegen bijvoorbeeld al allemaal die ene toga die paste bij hun status of die op dat moment trendy was, droegen hun haar lang en liepen allemaal op leren sandalen. Toen werd er ook niet op het forum geklaagd dat iedereen dezelfde stijl had. Toen werd je eerder met de nek aangekeken als je je niet aanpaste aan de groep. “My God! Zag je Socrates gister in die purperen mantel?! Dat rokje was veel te kort, ik zag alles zo bungelen! Zooo bourgeois!”
Dit is een ingezonden bijdrage
Dit artikel is een ingezonden bijdrage, geschreven door Mees Koningswijk uit Amsterdam.
Opiniestukken worden door lezers ingezonden en vertegenwoordigen niet het standpunt van de Paroolredactie. Iedereen kan opiniestukken inzenden. Lees hier hoe dat werkt.
Uniek zijn tolereren we tot op zekere hoogte
Wat nu echt anders is dan vroeger, is dat onze maatschappij steeds individualistischer wordt. Je dient je dus af te zetten tegen de kudde. Je eigen identiteit te ontwikkelen, spirituele stroming te kiezen of vormen; kortom, je eigen paradijsvogel te worden. Maar helaas werken wij mensen niet zo. We willen wel uniek zijn, maar blijven ons spiegelen aan de groep waar we bij (willen) horen. Want die groep geeft ons juist een gevoel van identiteit en bovenal het gevoel van veiligheid.
En wij mensen kijken helaas vaker neer op anderen die niet bij een groep horen. Die uniciteit die we allen tegenwoordig nastreven, wordt maar tot op zekere hoogte getolereerd.
Want ga je als voormalig havermelkelitair met een zelfgemaakte hoed gemaakt van ontbijtkoek over straat, dan zul je niet alleen door de havermelkelite met de nek worden aangekeken, maar ook alle andere mensen op straat zullen je raar aankijken. Duiven daarentegen, die zullen je geweldig vinden. Maar dat is een moeilijke groep om je bij aan te sluiten. Heel exclusief.
Amsterdam kende al veel meer subculturen
Daarnaast kende Amsterdam al veel meer subculturen die mensen als een bedreiging hebben ervaren voor het stadse leven. Denk maar aan krakers, hippies, hipsters, rijke boomers, Oud-Zuidsnobs etc. Uiteindelijk hebben zij de stad ook niet overgenomen, maar is hun kudde opgelost in de tijd of weer overgegaan in een nieuwe subcultuur.
We kunnen prima bewust worden gemaakt door Kooyman van het feit dat we deel uitmaken van een kudde, maar ons daarvan losmaken heeft in mijn ogen geen zin. Dan zoeken we wel weer een andere groep om ons bij te voegen. Slechts een enkeling kan namelijk leven zonder het gevoel ergens bij te horen. Slechts een enkeling kan die hoed van ontbijtkoek dragen en die vreemde blikken ontvangen als applaus.
Dat bewustzijn over de groep waar je bij hoort, is wel belangrijk om je eigen gedachten af te wegen en keuzes te blijven maken die bij jou passen. Maar het omarmen van de groep waar je toe behoort is minstens even belangrijk. Want zonder die groep ben je voer voor de duiven en die gasten lusten je rauw.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
