Verbrande woorden, een dode moraal; alleen het dom geweld maakte fortuin

De wereld heeft een ongeluk gehad.
’t Was op een snelweg, ergens op de Aarde.
Een pandemie! Men raakte van het pad.
Oorlogsontploffingen die zorgen baarden.

De hulpdiensten kwamen niet op gang.
De wereld moest echt snel aan een infuus.
Maar alles was verstopt, duurde te lang.
En men verzon telkens een nieuw excuus.

Vervolgens brak er nog een oorlog uit.
De wereld was jong bloed aan het verliezen.
De lucht bleef donker, stonk naar kokend kruit.
Men gaf elkaar expres slechte adviezen.

Zo langzaamaan verleerde men te leven
en het besef: dat leven duurt maar even.

***

Er viel een bommenregen op de taal.
De waarheid was: de waarheid lag in puin.
Verbrande woorden, een dode moraal.
Alleen het dom geweld maakte fortuin.

En zo werd elke volzin een skelet.
Geen regel had nog betekenis.
De woorden raakten razendsnel besmet.
Geliquideerd werd de geschiedenis.

Men krijste continu een oorlogswens.
Men eiste schijngezag en wanorde.
Het was de mens die niet hield van de mens.
Er moest, vond men, totaal vernietigd worden.

De goden, onder aanvoering van God,
die lachten om de Aarde en haar lot.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees alle columns van Theodor Holman terug.

Reageren? t.holman@parool.nl.