Designreview Dodge Charger: 'Ondanks noodzakelijk accupakket best een aardige muscle car'

Het uitgaande model – wat je ook van het archetypische Amerikaanse musclecar-principe denkt – kent uitstekende volumes. Dit is de absolute vorm van een klassieke muscle car: een forse motorkap en een zware achterkant.

Vergelijken we dit ondertussen iconisch geworden profiel van de Challenger met de Dodge Charger Daytona vanuit hetzelfde zijaanzicht, dan is het profiel vanaf de B-stijl naar voren toe redelijk gelukt, maar achter de B-stijl zit te veel glas en de C-stijl strekt zich vervolgens te ver naar achteren uit. Daardoor wordt de auto vanzelfsprekend aanzienlijk meer gestroomlijnd – voor een EV van belang –  maar de daklijn die sterk naar achteren wordt getrokken en daarmee het passagierscompartiment meeneemt, wordt opgezadeld met een opgezwollen look. De tweede reden hiervoor – buiten de stroomlijn – ligt ook vrij voor de hand: het zijn de verhoudingen van een vierdeursauto, waarin dit model ook te verkrijgen is, maar dan met slechts twee deuren uitgevoerd.

Proportioneel valt ook op dat het nieuwe ontwerp een stuk hoger oogt. Dat is niet voor niets. De vloer is gevuld met batterijen en daarom heeft de auto een hoge carrosserie. Alles moet ergens heen, want de accucellen in de bodem nemen de voetruimte van de passagiers in, dus gaat de daklijn verder omhoog.

In het driekwart-aanzicht vanaf de achterkant gezien valt dit sterk op. De auto oogt zelfs wat gebocheld en de staart is te kort. 

Een ander probleem met dit perspectief is dat de neus korter oogt, waardoor deze afgeknot lijkt. Wat betreft de lijnen in de neus: deze zijn te gespannen en geforceerd. Erg jammer is, want dit zou het meest dynamische deel van de auto moeten zijn.

Dodge heeft geprobeerd de auto een passend dreigend uiterlijk te geven en dat is grotendeels gelukt. Het belang van de grafische uitingen, de Down The Road Graphic, op het front is zeer belangrijk voor het creëren van een identiteit, vooral in deze tijd van DRL-dagrijverlichting. 

De nieuwe auto is feitelijk een update van de klassieke Charger. Met de eenvoudige volumes en vormen die hier aanwezig zijn, werkt de update aardig.

Aan de voorkant zien we de zogenaamde R-Wing, die in de voorrand van de neus is geïntegreerd. Jaguar deed iets soortgelijks bij de I-Pace EV. Het is een fraai uitgevoerd idee.

Afgezien van de dubieuze proporties zijn de surfaces clean en ingetogen. Op de juiste plekken is spanning aangebracht, zij het in een vertrouwde vorm. Dat laatste is belangrijk, want Dodge heeft sterk op zijn erfgoed geleund en klanten zullen de EV overstap niet zomaar maken als de designkoers te radicaal wordt gewijzigd.
Gezien de fraaie proporties van het uitgaande model heeft de Dodge Charger Daytona een opgezwollen esthetiek. De te kleine wielen zijn er nog eens extra debet aan. Voor de grote packaging-uitdaging die deze auto de designers en engineers heeft gegeven, is het eindresultaat echter zeker niet verkeerd.