Labmanager Elke Wollants met haar (rechtse) verkiezingsaffiche en haar (linkse) baas Marc Van Ranst: “We denken wel vaak hetzelfde over wetenschaps- en gezondheidsbeleid.” — © Dirk Vertommen
INTERVIEW. Elke Wollants en Marc Van Ranst: “Gij vindt De Wever toch ook slim, Marc?” “Slim wel, maar niet zoals hij nu bezig is”
Zelfs na anderhalf uur interview gaan ze onvermoeibaar door met hakketakken. Elke: “Ja maar, Marc, als N-VA en Vlaams Belang samen meer dan 50 procent hebben en een regering vormen, dan is dat toch democratisch?” Marc: “Democratisch wel, maar het blijft een racistische partij.” Maak kennis met een uniek duo: Marc Van Ranst, de bekendste viroloog van het land en notoir links, en Elke Wollants, de bekendste labmanager van het land en notoir rechts. Twee tegenpolen die toch geen vijanden zijn.
Marc Van Ranst is diensthoofd voor alle labo’s van Gasthuisberg, het immense ziekenhuis verbonden aan de KU Leuven. “We hebben 250 medewerkers. Als die allemaal één vraagje stellen is mijn dag al te kort.” En hij leidt het labo van het onderzoeksinstituut Rega in Leuven, waar vier jaar geleden het allereerste positieve coronastaal voor België werd gedetecteerd. Degene die toen de diagnose deed: labmanager Elke Wollants. Het was het begin van een krankzinnige periode.
Je ziet er nu beter uit dan vier jaar geleden.
Marc Van Ranst: “Dank u. Ik ben wat meer uitgerust.”
Elke Wollants: “Maar sporten doet ge nog niet.”
Marc: “Ik ga met de hond wandelen.”
Elke: “Een hond? Welke hond? Ik wist niet dat gij…(Van Ranst toont foto’s van een golden retrieverpup) Hoe cute! Toffe hond, echt.”
Marc: “Het is een braaf beest. Ik heb altijd katten gehad, maar mijn zoon Milo wou een hond.”
Elke, je maakte je vroeger weleens publiekelijk zorgen over de ongezonde levensstijl van je baas.
Elke: “Het is beter, hij heeft nu meer tijd om te slapen.”
Marc: “Dat is zo.”
Je hebt zelf nooit corona gehad, Marc. Dat is toch straf. Ironisch eigenlijk.
Marc: “Nee, nog niet, inderdaad. (stoeferig) Ik ben supervoorzichtig. Ik test me wel af en toe, ja natuurlijk. Ik heb last van allergie in het seizoen. Of als ik zwaar verkouden ben. Maar het was nooit corona. Waarom noemen mensen dat ironisch? In plaats van blij te zijn voor mij!”
Elke: “Het is gewoon raar. Zoals een collega hier die altijd met coronastalen bezig is, maar zelf nooit ziek is. Ik heb het al drie keer gehad. En serieus hé. Ik ben mijn smaak- en geurzin verloren, en dat is nooit helemaal teruggekomen. Ik merk het bij de laatste verfijningen als ik kook, het afkruiden, dat gaat niet meer.”
Marc: “Ge hebt weinig smaak.”
Elke: “Voor eten. Voor de rest gaat het nog.”
Elke, jij hebt naam gemaakt als labmanager. Vorige maand deed je de communicatie over de sporen van het mazelenvirus in het rioolwater in Brussel-Noord gewoon zelf.
Marc: “Het was ook haar initiatief om dat op te sporen.”
Elke: “Ja, we kregen een rapport van Europa dat er veel mazelen waren en we zijn toen gaan kijken in het rioolwater, eerst in Leuven, dan in Brussel. Daar waren er positieve stalen, en we konden achterhalen dat het om een variant uit Roemenië ging. Dat land heeft een ondergevaccineerde bevolking, ze zitten aan 3.000 besmettingen met mazelen.”
Marc: “Het is een serieuze ziekte. Die je met vaccinatie helemaal kunt uitroeien.”
LEES OOK. Recordjaar voor gevaarlijke ziekten in Vlaanderen: “We waren vergeten hoe ernstig dat kan zijn”
Je staat wel nog 3.000 media-optredens achter op Marc.
Marc: “Geef haar nog een paar jaar.”
Elke: “We zijn toch goed bezig (lacht). Hij moet ooit een opvolger krijgen.”
© Dirk Vertommen
“Gij had een waardige politieke tegenstander kunnen zijn. Maar het is beter dat ge er buiten blijft: links mag niet te goed worden”
Elke Wollants
“Zo zie ik dat niet. We hebben juist goeie mensen nodig aan de twee kanten. Een parlement vol linksen zou ook niet werken”
Marc Van Ranst
Keek je vaak naar Marc als hij – weer eens - op tv was?
Elke: “Ik heb alles gezien.”
Marc: “In tegenstelling tot ikzelf, ik kijk nooit. Ik was er zelf bij, verder interesseert het me niet.”
Elke: “Ik was heel de dag met corona bezig, en ’s avonds keek ik nog, als een groupie (lacht), om op de hoogte te blijven. Ik kijk wel naar mezelf als ik op tv ben geweest, een paar keer zelfs, om te zien wat er beter kan. Tegenwoordig bellen ze mij soms voor een interview, dat heb ik aan Marc te danken.”
Over naar de politiek. Elke, jij bent ondervoorzitter van de N-VA in Rotselaar en je staat er als tweede op de lijst voor de lokale verkiezingen. Maar de grootste partij, met de burgemeester, is CD&V. Die partij heeft het dubbel aantal zetels.
Elke: “Amai, ge hebt uw huiswerk gemaakt. We gaan intensief campagne voeren hé. We zijn eigenlijk al bezig. Ik sta ook als zesde opvolger op de Kamerlijst, die wordt getrokken door Theo Francken. Die affiches hangen al op heel wat plaatsen, en dat doen we natuurlijk ook met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen.”
Dat is listig: affiches voor de nationale verkiezingen die al helpen voor de lokale verkiezingen nadien.
Marc: “Dat is geen slechte strategie.”
Elke: “Ah ja, ik ben een van de weinigen in Rotselaar die nationaal opkomen, dat kan ik uitspelen. Ik voer natuurlijk ook campagne in de rest van Vlaams-Brabant. Ik heb hier en daar nog vrienden die een affiche van mij ophangen. Het is ook heel goed georganiseerd bij de N-VA. We krijgen opleidingen voor campagnevoeren, we doen samen de markten met ons team, met Theo erbij, of Ben Weyts.”
Marc: “Werkt dat?”
Elke: “Dat werkt echt. Sommige mensen zijn geen fan en nemen de folder niet aan, maar de meeste reacties zijn positief. Sommigen komen even babbelen, vooral met Theo of met Ben. Je moet ook onder de mensen komen als politicus. En ik doe dat graag.”
Ben je ambitieus? Wil je ooit in het parlement komen?
Elke: “Jazeker, van daaruit kun je dingen veranderen.”
Alle linkse virologen aan de kant schuiven.
Elke: “Inderdaad. De linksheid in de academische wereld wat tegengaan en voor wat meer rechts gewicht zorgen.”
Werchter is een deelgemeente van Rotselaar.
Elke: “Ik ga elk jaar de volle vier dagen naar het festival met vriendinnen, natuurlijk. Het is vijf minuten van mijn deur met de fiets.”
Marc: “Ik woon op een kilometer van Tomorrowland.”
Elke: “Oh! Die muziek vind ik beter. Ik probeer er elk jaar binnen te geraken. En gij zijt daar als vip geweest en ge hebt mij geen kaart gegeven! De volgende keer moet ge mij, uw trouwe labmanager, meenemen.”
Marc: “Allez, het is niet dat ik zomaar tickets krijg. Dat was één keer, omdat ik met de organisatie had samengewerkt voor hun medische preventie. Ik heb mij daar wel geamuseerd, daar moet ik niet flauw over doen. Ik stond mee op zo’n verhoog met de friends and family, vlak voor het hoofdpodium.”
© Dirk Vertommen
“Ik ben tegen Vlaams Belang, ja, maar het is niet omdat je een vijand bent van extreemrechts dat je daarom extreemlinks bent”
Marc Van Ranst
Marc, jij hebt ook politiek talent. Je strooit zelfs met oneliners, zoals deze week in Knack: “Vlaams Belang heeft het liever over transmigranten dan over transfers naar Wallonië.”
Elke: “In Knack? Hoe komt het dat ik dat niet weet?”
Marc: “Zelfs op de cover, Dominique Willaert en ik. Maar ik, de politiek in? Nee, ik vind het een interessante wereld. Ik twijfel er niet aan dat ik er zou overleven, ik ben ook veel kritiek gewoon, ik voel mij op vergaderingen met politici niet in te diep water. Maar ik doe mijn job heel graag, en ik vind kunst nog interessanter.”
Elke: “Maar ge zijt politiek heel bij de pinken. Ge weet er alles over. Ge had een waardige tegenstander kunnen zijn. Maar het is beter dat ge er buiten blijft: links mag niet te goed worden.”
Marc: “Zo zie ik dat niet. We hebben juist goeie mensen nodig aan de twee kanten. Een parlement vol linksen zou ook niet werken.”
Dan kun je toch gewoon centrum stemmen, voor CD&V bijvoorbeeld.
Elke: “Oh nee, die waaien maar met de wind mee.”
Marc: “Het leven mag nooit zo saai worden. Saaiheid is de grootste zonde.”
Elke: “Sammy Mahdi neemt altijd zijn hond mee naar een debat, vertelde Theo. Daar zijn de mensen dan zot van.”
Maar als je bij een partij zou aansluiten, welke dan? De vaste omschrijving bij Marc Van Ranst is altijd ‘links tot extreemlinks’.
Elke: “Oh, oh, ik weet het wel.”
Marc: “Bij Vooruit. Niet bij de PVDA. Ik snap niet waarom mensen mij in extreemlinkse hoek zien. Ik heb het voorwoord geschreven voor het boek Graailand van Peter Mertens, maar dat was omdat ik dat een goed boek vind.”
Elke: “Geeft ge niet toe dat ge een beetje geëvolueerd zijt van de PVDA naar Vooruit?”
Marc: “Misschien eerder de BSP, de socialistische partij van vroeger, die waarschijnlijk iets roder was dan nu. Maar mij linken met de PVDA, dat snap ik niet. Welk extreemlinks standpunt heb ik ooit ingenomen? Ik ben tegen Vlaams Belang, ja, maar het is niet omdat je een vijand bent van extreemrechts dat je daarom extreemlinks bent.”
Elke: “De PVDA wil maar taksen op iedereen die geld heeft om te betalen voor wie niet wil werken.”
Marc: “Dat is kort door de bocht.”
Elke: “Waar trek je de lijn van rijk zijn? Succesvolle bedrijven gaan vertrekken.”
Marc: “Dat wordt altijd gezegd, maar welke bedrijven doen dat? In Zelzate bestuurt de PVDA mee, daar vertrekken geen bedrijven.”
De partij stelt zich daar wel pragmatisch en mild op.
Marc: “Wie mee bestuurt, sluit automatisch compromissen.”
Elke: “Dat kan bij het Vlaams Belang ook zo zijn als die gaan moeten overeenkomen met anderen.”
Marc: “Nee, dat ligt anders.”
Elke: “Dit is nu altijd een discussiepunt tussen ons sè.”
Marc: “Er is een verschil tussen willen dat arme mensen het beter hebben en mensen uitsluiten.”
Elke: “Ik ga er geen promotie voor maken, hé. Alle stemmen voor Vlaams Belang moeten naar de N-VA komen.”
Marc: “Dat is een gevaarlijke strategie, dan ga je ook standpunten van hen overnemen.”
Elke: “Nee, nee. Zij kunnen niks veranderen, een stem voor hen is een verloren stem in het parlement. Mensen beseffen dat soms niet, omdat ze niet zo met politiek bezig zijn. Ze willen een proteststem uitbrengen, wat niet wil zeggen dat ze racistisch zijn.”
Marc: “Zeker en vast, maar ze vinden racisme dan wel niet zo’n belangrijk punt.”
© Dirk Vertommen
“Ik werk al meer dan twintig jaar samen met Marc en ik ben altijd rechts geweest. In de tijd dat hij zo zat te twitteren tegen Theo Francken, had ik een affiche van Theo op mijn bureau hangen”
Elke Wollants
Jullie gaan eigenlijk tegen de tijdgeest in. Politieke tegenstanders zijn steeds vaker ook vijanden, jullie niet.
Marc: “Dat is totaal niet nodig, daar zit niemand op te wachten. Je kunt van gedachtegoed verschillen en toch nog samen een pint drinken zonder je tegenstander te haten. Politieke vijandigheid is vaak ook gespeeld voor de camera’s. Zodra die weg zijn, komen ze veel beter overeen. Ik heb geweten dat regeringsleden van verschillende partijen cadeautjes aan mekaar gaven na een reis. Ze denken dat mensen niet willen zien dat ze eigenlijk goed overeenkomen. Ik vind dat juist geruststellend. Vlaams Belang doet dan weer niks liever dan opdelen in ‘wij en zij’.”
Elke: “We zijn een goed voorbeeld tegen de polarisatie. Ik werk al meer dan twintig jaar samen met Marc en ik ben altijd rechts geweest. In de tijd dat hij zo zat te twitteren tegen Theo Francken, had ik een affiche van Theo op mijn bureau hangen. Die oorlog is nu wel voorbij, en daar ben ik blij om. Het is geminderd sinds jullie ontmoeting in het tv-programma Het huis. Eric Goens had mij toen gebeld om de contacten te leggen (lacht).”
Marc: “Hij heeft mij daarna ook nog maar één keer aangevallen, geloof ik.”
Elke: “Uw reacties op Twitter zijn verschoven naar Vlaams Belang. Dat is goed, hou het maar zo. Gij hebt altijd een antwoord. Alleen uw getweet tegen Theo over ‘the drop in the emmer’, dat was niet schoon.”
Marc: “Toen hij staatssecretaris was, had hij soms extreemrechts taalgebruik.”
Elke: “Hij is rechtuit, hij draait niet rond de pot.”
Marc, je zou zelfs voor Elke stemmen als je kon.
Marc: “Ja, maar ik woon in Willebroek, niet in Vlaams-Brabant.”
Elke: “Hij roept wel op om voor mij te stemmen. Dat heeft hem veel tegenkanting opgeleverd van linkse vriendjes op X.”
Marc: “Alsof ik daar van wakker lig.”
Elke: “Ik vind het wel mooi van u.”
Marc: “We werken toch al twintig jaar samen?”
Elke: “En ge weet waar ik voor sta. We denken vaak hetzelfde over wetenschaps- en gezondheidsbeleid.”
Kan de N-VA een regering vormen met Vlaams Belang?
Elke: “Daar zeg ik niks over.”
Marc: “In Nederland heeft die strategie om de deur open te zetten voor Geert Wilders niet gewerkt. In geen enkel scenario moet je samenwerken.”
Elke: “Onze voorzitter is degene die dat moet zeggen. Ik vertrouw Bart De Wever volledig. Dat is een hele slimme mens die genoeg verstand heeft om dit land te herstellen. Mensen zeggen altijd dat het zo ne slimme is, dat ze dan ook luisteren naar hem. Gij vindt dat toch ook, Marc?”
Marc: “Hij is misschien slim, maar zijn strategie tegenover Vlaams Belang is niet slim. Ik denk echt dat hij oprecht niet wil regeren met die partij, maar dat hij het dan zegt.”
Elke: “Ge kunt dat niet zeggen vooraf. En confederalisme? Wat vindt ge daarvan?”
Marc: “Dat laat mij koud.”
En zo gaan ze nog wel even door. Tot ze besluiten om samen te gaan lunchen in de Alma, in alle hartelijkheid.
