Er is geen links verhaal meer, het is alleen nog ageren tegen wat níét moet

Onlangs keek ik naar een livestream van het jaarlijkse partijcongres van GroenLinks. Toen de voorzitter van hun jongerentak Dwars op het podium werd geroepen, begon zijn speech – hij keek er ook erg getergd bij – met een opsomming van de meest extreme uitspraken van Wilders in twintig jaar tijd. De boodschap: dit is verschrikkelijk.

Meteen rees bij mij de vraag; ja, dat vind ik óók, en de meeste (linkse) mensen weten dat Wilders niet oké is, maar wat is jouw verhaal nu eigenlijk, wat is jouw visie, wat zijn jouw idealen, behalve dat je tégen Wilders bent?

Blijkbaar is een stem op GroenLinks-PvdA vooral een stem tégen Wilders en tégen het zionisme, dat was zo ongeveer de samenvatting van het congres. Je hoorde vooral wat de sprekers absoluut onacceptabel vinden, maar waar ze zelf voor staan, daar ben ik nog altijd niet achter. Niet in concrete woorden, alleen in leuzen en woorden als ‘gelijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’. Woorden die voor een ieder een geheel andere invulling hebben. Afgeven op extreemrechts is zeker niet verkeerd, maar als het daarbij blijft, ook te makkelijk.

Het was een weinig inspirerende bedoening. Ik miste bevlogenheid, elan, bezieling, en dan graag over zaken buiten de oorlog in het Midden-Oosten en buiten Wilders. Ik werd er als iemand met een progressief hart niet echt warm van. Aan het eind voelde het alsof ik een McDonald’s-maaltijd had genuttigd; onbevredigend.

Voor het leeuwendeel ging het ook, overigens erg – ja hoe zeg ik dat goed – opvliegend, over de oorlog in Gaza. De ene na de andere nogal driftige activist kwam met een ostentatieve Arafatsjaal de zaal uitleggen hoe het allemaal zat in niet te missen, rechtlijnige taal.

Bij een van de sprekers werd de microfoon afgepakt, omdat hij stelde dat een witte (?) Joodse etnostaat willen inherent racistisch is. Maar zover ik weet is Israël niet wit, niet mono-etnisch en is het bestaansrecht ervan verdedigen niet per definitie racisme. Het is daarom niet meer dan gemakzuchtig, slecht geïnformeerd TikTokactivisme. En daarom weinig overtuigend. Maar goed, ik moet een beetje uitkijken en ze maar niet te veel tegenspreken, want moge God mij behoeden voor de toorn van onbezonnen activisten.

Je zou bijna denken dat er geen binnenlands probleem meer is dat linkse aandacht verdient, want daar is uiteindelijk nauwelijks tijd en vooral passie voor vrijgemaakt. En toen besefte ik: er is volgens mij ook geen links verhaal meer. Er is geen belofte. Er zijn geen idealen. Het is vooral ageren tegen wat absoluut níét moet. Binnen de grenzen is dat Wilders, daarbuiten is dat Israël, en daarmee is de rood-groene kous blijkbaar af.

Het nieuw-linkse verhaal resoneert niet. De Partij van de Arbeid heeft zich nog minder relevant gemaakt door zich in feite volledig uit te leveren aan GroenLinks, dat toch een heel andere achterban bedient, namelijk de kosmopolitische Teslarijders.

Het is groen, het is links, het is een partij, maar waar is de arbeid?

Lale Gül schrijft elke week een column voor Het Parool. Reageren? l.gul@parool.nl