De nieuwe mensensoort is sterk en elastisch, toont Circa in ‘Humans 2.0’

Als Humans 2.0 van het Australische circusgezelschap Circa iets laat zien dan is het de kracht van vrouwen. Letterlijk. Acrobatiek is een kwestie van souplesse, techniek en kracht. De krachtpatserij is veelal een rol voor de mannen. Zij dragen en tillen doorgaans de vrouwen, die lichter zijn. Maar met Georgia Webb heeft Circa een vrouw in huis die moeiteloos het fundament vormt voor de toeren van haar collega’s.

De eerste keer dat ze ontzag wekt, is als ze op haar rug op de grond ligt, als deel van een pad van menselijke ‘stenen’, voor een acrobaat die van buik naar buik springt. Maar ze is ook de onderste van een toren van drie personen die op elkaars schouders staan. Dat Webb opvalt, komt ook door het aanstekelijke spelplezier dat ze toont, met steeds een lach op haar gezicht. De overige negen acrobaten voeren hun kunsten veelal uit met naar binnen gerichte concentratie.

Circa behoort tot de toongevende gezelschappen in het hedendaagse circus. Overal ter wereld tonen ze hun verbazingwekkende acrobatische kunsten, opgezet als een dramatische vorm van theater, en uitgevoerd met choreografieën die de grenzen van het menselijk lichaam opzoeken. In april speelde Circa op het charmante MAD Festival in Antwerpen, maar in de meivakantie zijn ze in Nederland te bewonderen, als hoofdgast van het Circusstad Festival in Rotterdam.

Hijskranen

Dit Humans 2.0 is de sequel van Humans uit 2017, maar de titel is ook te lezen als een verwijzing naar een nieuwe mensensoort. Die nieuwe mens is akelig sterk en elastisch, in deze parade van verbluffende, fysieke prestaties, uitgevoerd met veel precisie en elan. Een uur de sprongen en het tilwerk van deze acrobaten bewonderen, doet je elke ongetrainde spier in je lichaam voelen. Waarna je met gepast deemoed en wellicht goede voornemens de tent verlaat.

Handen zijn hijskranen, schouders pilaren en polsen zijn bruggen. Mannen houden elkaar gekruist bij de polsen om een looppad te vormen. Acrobaten staan op de in de lucht gestoken handen van collega’s die op de grond liggen, en vanuit die benarde positie nog weten om te rollen. Vanaf de schouders of de polsen van de een wordt er met een salto naar een ander gesprongen. Boven alles stralen deze performers vertrouwen in elkaar uit.

Ter afwisseling van het veeleisende partnerwerk in de lucht en op de grond, biedt Humans 2.0 twee solonummers. Een vrouw toont hangend in de lucht met twee in een lus gevouwen doeken een ultieme buigzaamheid, waarbij ze oogt als een spin in een web, en een man draait aan een dik touw zijn zwaartekracht tartende figuren.

Clownesk

Vanaf de donderslag waarmee de show opent, is er, in de regie van Yaron Lifschitz, een strakke indeling in scènes. De elektronische soundtrack van componist Ori Lichtik geeft elke fase een eigen geluid, van industrieel geratel, droge percussie en dansbeats tot dreigend aanzwellende violen.

De theatrale belichting van Paul Jackson vormt evengoed een stem op zich. Sommige scènes worden in het blauw of rood gevangen, soms volstaat een enkele volgspot. Alles aan Humans 2.0 is elegant en sierlijk.

Maar er is ook ruimte voor een lollige knipoog naar een mogelijk roboteske variant op de nieuwe mensensoort, middels een koddige dans, waarbij de performers laten zien hoe ledematen in ongedachte richtingen kunnen zwiepen. Georgia Webb laat hierbij zien dat ze ook in clownesk opzicht de meeste aandacht trekt.