De Spaanse kapsalon

Op het achtuurjournaal zag ik onze toekomstige koningin op witte sneakers door Amsterdam wandelen. Ze zag er prachtig uit in haar crèmekleurige mantel – ze kleedt zich al even stijlvol als haar moeder – en ze glimlachte dapper. Maar ze straalde ook iets ongemakkelijks uit, wat eigenlijk nogal wiedes is wanneer je bedenkt dat ze daar speciaal voor de camera’s van de verzamelde pers liep.

Het ging om oude beelden, gemaakt aan het begin van Amalia’s studietijd, toen zij en haar ouders nog dachten, of waarschijnlijk tegen beter weten in hóópten, dat ze in de hoofdstad ‘normaal over straat’ zou kunnen. Vorige week hergebruikte de NOS ze bij het nieuws dat de prinses vanwege aanhoudende bedreigingen een jaar lang in het geheim in Madrid woonde en studeerde.

Ik vroeg me af hoe haar leven in Madrid eruit had gezien. Er zijn vervelender plekken om naartoe te vluchten. Ik hoop vooral dat ze er inderdaad normaal over straat kon. Madrid is een heerlijke stad om te struinen, om even op een bankje plaats te nemen en de voorbijgangers in je op te nemen, om languit in het gras te gaan liggen in het Retiro-park – waar ze vlakbij woonde.

Een heerlijke plek ook om met je medestudenten tot diep in de nacht van tapasbar naar tapasbar te trekken. Een caña (fluitje bier), een paar croquetas de jamón (hamkroketjes) en weer door. Of om boodschappen te doen bij de Lidl, zoals ondanks een dringend verzoek aan de media om haar schuilplek niet te verraden en haar met rust te laten, te zien was op foto’s van paparazzi.

Wat ik ook hoop is dat Amalia op z’n minst kennis heeft gemaakt met de Madrileense specialiteit huevos rotos, ofwel slappe friet bedolven onder gebakken eieren. Met enige fantasie zou je dit de Spaanse kapsalon kunnen noemen. Het is in elk geval studentenvoer bij uitstek. Goedkoop en voedzaam en een perfecte bodem om op te drinken.

De beroemdste huevos rotos van Madrid eet je bij Los Huevos de Lucio, een taberna (taveerne) in de centrale wijk La Latina. Deze eetgelegenheid ligt pal tegenover het oudere, klassiekere Casa Lucio, dat van dezelfde eigenaar, de nu 91-jarige Lucio Blázquez is. Naar verluidt was hij de eerste die dit boerse gerecht, dat hij leerde maken van zijn oma, op de kaart van een restaurant durfde te zetten. De rest is geschiedenis.

Zoals dat gaat met succesgerechten zijn er in de loop der tijd talloze varianten ontstaan. Bij Los Huevos de Lucio kun je je rotos bijvoorbeeld bestellen met extra toppings als chistorra (dunne, chorizo-achtige worst), bacon, pisto (een soort ratatouille) of jamón. Vooral dat laatste is een tamelijk briljante toevoeging aan het origineel. Wanneer je dungesneden ham op gloeiendhete frieten legt smelt het witte vetrandje en trekt de smaak daarvan in de aardappels en dat is verdraaid lekker.

We gaan ze maken vandaag, waarom niet? Zoals ik al schreef zijn huevos rotos een perfecte bodem om op te drinken, een vetrijk matras om oranjebitter, Aperol spritz danwel straatbier op te laten landen. Bovendien weet ik bijna zeker dat u er alles al voor in huis heeft: aardappelen, eieren en olijfolie. (De ham is optioneel en zeker niet noodzakelijk voor een bevredigende rotos.) Zo blijft er meer tijd over om te koningsfeesten.