Tot mijn verbazing hoor en lees ik hoe velen Inez Weski’s klachten voor waar aannemen

Wat zou ik me verraden voelen als ik voor het Openbaar Ministerie (OM) werkte, gevangenbewaarder was, of in een andere rol als ambtenaar vol onder vuur zou worden genomen in het boek Het geluid van de stilte van ex-advocaat Inez Weski. De staat laat haar woeste uithalen geheel onweersproken.

De markante oud-strafpleiter suggereert onder meer dat ze na haar arrestatie vanwege haar veronderstelde lidmaatschap van de criminele organisatie van ex-cliënt Ridouan Taghi, een jaar geleden ‘in een verbouwde bunker onder de grond’ in isolatie is geplaatst, in voor haar levensbedreigende omstandigheden, gezien haar zwakke gestel, op een locatie die volgens haar onmogelijk was te achterhalen. Waarbij haar ‘Vervolgers’, zoals ze die noemt, ‘kennelijk het risico incalculeerden en misschien zelfs de hoop (hadden)’ dat ze ‘de arrestatie, detentie en behandeling geestelijk of lichamelijk niet zou overleven’.

Ze werd behandeld als een soort Nederlandse Aleksej Navalny, kortom. Door mij vertrouwde bronnen die de ook weer niet zó ‘geheime’ plek kennen, schetsen daar een minder donker beeld van. In de weken waarin Weski gedetineerd zat, hoorde ik veel zorgen over haar broze gezondheid, die hoog op de agenda stond.

Weski suggereert bovendien dat ze, uiteraard in strijd met de beginselen van een deugdelijke rechtsstaat, is benaderd om tegen haar voormalige cliënten te getuigen. Dwars door haar geheimhoudingsplicht heen. Alsof ook maar één rechter het zou goedkeuren dat de staat een advocaat over haar voormalige clientèle laat getuigen.

Nadat ze was onderworpen aan ‘shock and awe’ en murw was gemaakt ‘in een soort kaltsteltactiek richting neutralisatie’, overvielen twee gespecialiseerde aanklagers haar in detentie met oneerbare voorstellen, beschrijft Weski. ‘Mij worden allerlei wollige opties en verhulde toezeggingen voorgeschoteld, kennelijk in de sfeer van het worden van kroongetuige of hoe dan ook het geven van informatie.’

Enfin, u kunt het allemaal in haar boek lezen, en in allerlei vooraanstaande media die weinig kanttekeningen plaatsen bij Weski’s schokkende beweringen.

Het OM wilde niet reageren. Heel deftig laten de autoriteiten alle beschuldigingen onweersproken, want de strafzaak is nog onder de rechter, nietwaar.

Lekker makkelijk.

Tot mijn verbazing hoor en lees ik ondertussen hoe velen Weski’s klachten voor waar aannemen, juist omdát die niet worden weerlegd.

Ik mag Weski graag en heb met haar te doen in deze voor haar barre tijden. Ik begrijp haar woede en ontzetting om het einde van haar 45-jarige carrière als vooraanstaande raadsvrouw.

En toch. Ik heb ook te doen met de vele betrokkenen bij haar arrestatie, detentie, beveiliging en strafproces, die zich niet mogen verweren tegen haar zware beschuldigingen, omdat hun bazen dat niet chic achten. Die zeggen niet iets gepast bondigs als: “Het is onzin en dat zullen we in het proces aantonen.” Hoe zou ik me als hun werknemer voelen? Geneutraliseerd, misschien.

Paul Vugts schrijft elke vrijdag over zijn werk als misdaadverslaggever. In de Parool Misdaadpodcast vertelt hij samen met collega Wouter Laumans over ontwikkelingen in Amsterdam en ver daarbuiten.

Reageren? paul@parool.nl.