‘Oké, mensen zijn lief. Ze moorden elkaar uit om slimme religieuze ideeën’

‘Allemachtig, je bent zo somber. Dat is ook echt niet leuk voor de lezer.”

“Het leven is verschrikkelijk, de wereld is afschuwelijk en de mensen zijn gruwelijk.”

“Dat bedoel ik. Zo vervreemd je de mensen van je. Mensen worden niet graag gruwelijk genoemd.”

“Oké, mensen zijn lief. Ze moorden elkaar uit om slimme religieuze ideeën, ze dreigen met atoombommen waar iedereen beter van wordt en ze veroveren land om mensen te redden. Doet u mij maar zo’n doosje mensenvlees.”

“Je hebt weer zo’n bui.”

“Denk je dat ik er zelf niet onder lijd? Ik snap verdomme niet dat jij niet somber bent.”

“Wat jij doet, is kitschactivisme. Zeggen dat je somber bent en daar laat je het bij. O mensen, kijk toch eens hoe klote het allemaal is. En dan denk jij: dit was het weer voor vandaag.”

“Hoe moet ik dan anders denken? Wat ik doe, is geen kitschactivisme. Ik wil helemaal geen activist zijn.”

“Je schrijft toch? Schrijven is activisme.”

“Ik ben tegen iedere vorm van idealisme. Je kunt die oproep ‘wees geen idealist!’ activistisch noemen, maar zo denk ik erover. Ik word beroerd van de oorlog in Oekraïne, beroerd van het antisemitisme in godverdomme mijn eigen stad en land, ik word beroerd van de oorlog in Gaza, maar ik sta achter Israël. Als jij dat kitschactivisme wil noemen, ga je je gang maar.”

“Rustig, rustig.”

“Nee, niet rustig. Ik wil betogen dat activisme geen zin heeft, ik bedoel: mijn activisme heeft geen zin. Net zo min als schreeuwen dat Israël weg moet zin heeft of de snelweg bezetten. Niks heeft zin. Stel dat ik op het Leidseplein ga roepen: ‘Rusland hou op!’ Totaal nutteloos. Of ik roep: ‘Oekraïne geef je over’. Of: ‘Israël staakt het vuren...’ Absurd. Activisme is de verbeelding van het absurdisme, een musical met meestal één lied, één korte regel monoloog over je zogenaamde goede moraal.”

“Er is bijna niet meer met je om te gaan. Wie wil omgaan met een slecht humeur?”

“Ik wil ook niet met mezelf omgaan, maar ik zit met mezelf opgescheept en vooral ook met jullie die een opstand tegen mij voorbereiden.”

“Meen je dat nou?”

“Voor een kwart.”

“Je bent paranoïde.”

“Deze tijd maakt iedereen paranoïde. Jou ook.”

“Ik ben niet achterdochtig.”

“Dan ben je dom.”

“Waarom beledig je, activist?”

“Ik beledig je om je te waarschuwen. Dat doet iedereen die beledigt.”

“Dank.”

“Leve de belediging!”

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees alle columns van Theodor Holman terug.

Reageren? t.holman@parool.nl.