Recensie: cellist Jean-Guihen Queyras brengt voltallige publiek Concertgebouw in vervoering

Als Jean-Guihen Queyras tot in de kleine uurtjes Bach was blijven spelen, waren we – zeker weten – allemaal ademloos blijven zitten. Met zijn toegift, de Prelude uit de Vierde suite voor cello solo, bracht hij bijna tweeduizend man in hoger sferen. De schone eenvoud van zijn spel is onbeschrijflijk mooi.

Achter Queyras zat het Concertgebouworkest, waarbij de Fransman deze week op 57-jarige leeftijd debuteerde. Voor die gelegenheid koos hij het Celloconcert van Schumann uit, een van zijn favoriete componisten.

Natuurlijke muzikaliteit

Schumanns concert is hoogromantisch, maar Queyras denkt vanuit de geschiedenis. Hij geeft dit stuk een flinke scheut sober classicisme mee en haakt in op het vermeende non-vibrato in de barok. Queyras’ natuurlijke muzikaliteit behoedt hem voor dogmatische authenticiteit, maar zijn opvatting berooft het werk wel van een vleugje romantiek.

Bleef over een uitvoering van een cellist die nagenoeg alles kan, elegant is, en bovenal samen muziek maakt en niet per se soleert. Het samen muziek maken ging moeiteloos onder leiding van dirigent Maxim Emelyanychev, die om te beginnen niet op een bok stond, maar gelijkvloers met het orkest. Dat schept intimiteit.

Dwars door het welkomstapplaus

Ook op het beeldschoon samengestelde programma stond Haydns Symfonie nr. 103, met de paukenroffel. Emelyanychev kwam op een drafje de artiestentrap af, zwierde in het rond op de podiumvloer en gaf met een ruim gebaar de paukenist vrij baan, dwars door het welkomstapplaus heen. Deze man denkt groot, en heeft vervolgens iedere maat minutieus in de hand.

Eenzelfde vaart zat in Prokofjevs Eerste symfonie, waarin de muziek licht leek te geven, maar ook een fluwelig geluid de aandacht trok. Emelyanychev en het orkest maakten een feestje van dit briljante werk.