Recensie One Deep River: Mark Knopfler neuzelt zelfs zijn grootste fan langzaam in slaap

Mark Knopfler maakte inmiddels bijna dubbel zoveel soloplaten als albums met de band die hem groot maakte, de Dire Straits. Toch blijf je bij elke nieuwe loot in Knopflers oeuvre van beschaafde gitaarrock onwillekeurig hopen op een vlaag van bevlogenheid als in de gouden tijden van de band, die in 1995 definitief kapseisde.

Zijn vervolgproductie bevatte een handvol al te kabbelende platen, maar ook enkele fijne uitschieters zoals Sailing to Philadelphia (2000) en het duetalbum All the Roadrunning met Emmylou Harris uit 2006.

Wel erg gemakkelijk

Op zijn nieuwste plaat One Deep River diept Knopfler (74) de kunst van het understatement nog verder uit. De plaat begint sterk met twee songs – Two Pairs of Hands en Ahead of the Game – die de bluesy geest van gitaarvirtuoos J.J. Cale ademen. Enkele fijne gitaarlicks wekken ook later op de plaat (op Tunnel 13 bijvoorbeeld) de indruk dat het vuur bij Knopfler toch nog brandt.

Maar tussendoor maakt hij het zich wel erg gemakkelijk met zijn neuzelende zang en laidback ritmes. Knopfler beheerst zijn instrument nog altijd tot in de kleinste finesses, maar bij deze collectie nostalgische liedjes dommelt zelfs zijn grootste fan langzaam weg.