Moordplannen mislukken: de rechters krijgen het op hun bord

Een prostituee die werd uitgebuit eist het bloedgeld terug dat ze haar pooier betaalde om haar ex te (laten) liquideren. Want die bleef ongedeerd.

Een van ’s lands grootste xtc-handelaren ooit vordert tientallen miljoenen van de nabestaanden van de geliquideerde onderwereldbankier die zijn misdaadfortuin had belegd – en die hij medeverantwoordelijk houdt voor de moordaanslag waardoor hij met ernstige hersenschade in een rolstoel belandde.

Eens in de zoveel tijd zie ik rechters worstelen met vorderingen en verzoeken waarmee ze overduidelijk weinig kunnen, maar die ze keurig magistratelijk, beleefd en met engelengeduld naar hun rechterlijke prullenbak schuiven.

Nu geeft de rechtbank in Leeuwarden de gewezen sekswerker nul op het rekest. Zij wilde de 11.000 euro terugzien die ze in 2017 had betaald aan haar toenmalige souteneur die een wapen zou regelen en haar ex zou (laten) doodschieten.

Die pooier kreeg van de strafrechter al in 2020 een celstraf voor het uitknijpen van de prostituee. Hij had gedreigd haar dubbelleven in de seksindustrie aan haar familie te onthullen, en via sociale media opnames te verspreiden van haar moordopdracht. Dus zij was haar inkomsten blijven afgeven.

De strafrechter had de vrouw wel een schadevergoeding toegekend, maar niet voor het door haar betaalde bedrag voor de huurmoord.

In een civiele zaak oordeelt de rechtbank in tweede instantie dat het ‘in strijd zou zijn met de openbare orde’ als de pooier zijn slachtoffer dat bloedgeld moet teruggeven. ‘Het fundamentele, algemene belang dat er geen opdrachten tot moord worden gegeven en dat hier geen financiële prikkels aan worden verbonden, verzet zich tegen toewijzing van de vordering’.

Logisch.

De kwestie doet me denken aan de juridische strijd van de invalide geschoten Amsterdamse drugshandelaar Ronald van Essen die ik volgde, die financiële genoegdoening zocht voor het leed dat hem was aangedaan.

Zijn redenering volg ik op zich.

Hij was puissant rijk en zegt zijn fortuin goeddeels bij Willem Endstra te hebben belegd. Die malafide Amsterdamse vastgoedbaron pakte tientallen miljoenen aan van zware criminelen, maar betaalde die niet terug. Kort nadat Van Essen in 1999 na een gevangenisstraf zijn geld kwam halen, werd hij door zijn hoofd geschoten. Van Essen is ervan overtuigd dat Endstra dat mislukte moordplan met andere criminele schuldeisers beraamde om de miljoenen te behouden. Hij heeft geen snipper papier, maar een trits getuigen uit onder- en bovenwereld kan zijn verhaal staven, betoogden hijzelf, zijn entourage en zijn advocaten.

Maar ja, wat moesten de rechters? Al zóu hij gelijk hebben, dan kunnen zij het witwassen van drugsmiljoenen toch sowieso niet faciliteren? In 2018 doofde de zaak uit: na de rechtbank weigerde ook het gerechtshof al die getuigenverhoren.

Goed dat rechters zich ook over op het oog weinig kansrijke zaken buigen, maar de echt kansloze worden vooral pijnlijk.

Paul Vugts schrijft elke vrijdag over zijn werk als misdaadverslaggever. In de Parool Misdaadpodcast vertelt hij samen met collega Wouter Laumans over ontwikkelingen in Amsterdam en ver daarbuiten.

Reageren? paul@parool.nl.