Wie lapt de klassieke huisarts op?
Wat een kwartfinales van de Uefa Champions League deze week: spetterende wedstrijden, eerlijk zweet, echt genieten. Al had woensdag het keihard werkende Manchester City natuurlijk moeten winnen van Real Madrid. En ergerde ik me dinsdag bij Barcelona - PSG groen en geel aan het gejammer rond de scheidsrechter.
Geef die spelers toch een spreekverbod! schreeuwde ik – op mijn beurt – naar het scherm. Maar volgens hem hier op de bank snapte ik er weer eens niets van, van de voetbalrituelen in het algemeen en van de mannelijke emotie in het bijzonder. Vechten voor je gelijk is net zo belangrijk als knokken voor de winst, moest ik weten. Ik overwoog even Ernst Happels tegengestelde mantra te channelen – ‘Kein Geloel, Fussball spielen’ – maar liet het gaan. We hadden het net zo gezellig: het is maar zelden dat je blijft kijken naar een hele wedstrijd, zonder steeds af te dwalen naar telefoon of breiwerkje.
Minder gehakketak
Al gingen mijn gedachten wel even naar het interview met de nieuwe hoofdredacteuren van deze krant. Karel Smouter sprak over de algehele verharding van de maatschappij en dat veel mensen de polarisatie beu zijn. En van journalisten die niet alleen willen horen wat er allemaal misgaat, maar juist snakken naar berichten over hoe het beter kan in onze samenleving. Met minder gehakketak.
Op1 had woensdag zo’n deprimerend onderwerp te pakken: hoe kan het nu toch dat steeds meer mensen meemaken dat hun ouwe trouwe dokter wordt vervangen door een onbereikbare commerciële huisartsenketen? De simpele verklaring was uiteraard weer: onze nationale hobby, verdienmodelbouwen.
Aanleiding voor het item was de onrust over de gezondheid van Co-Med, een jong bedrijf dat in een paar jaar tijd dertien huisartsenpraktijken inlijfde. En zo’n zuinig en schraal bedrijfsmodel hanteert, dat de medische zorg voor de patiënt in de schaduw lijkt te staan van de financiële zorg voor de investeerders. Een totaal doorgeschoten efficiencybeleid.
Even snel cashen
Een telefonische mededeling als ‘er zijn nog 66 wachtenden voor u’ klinkt grappig, maar is natuurlijk om te huilen. Net zoals situaties waarin terminaal zieken die thuis willen – of moeten – sterven iedere keer een andere huisarts aan hun bed zien verschijnen en niet de persoonlijke begeleiding krijgen die dan zo nodig is.
Het was een glorieus onderwerp voor Jimmy Dijk, de nieuwe leider van de SP. Hij had het gelijk aan zijn anti-marktwerkingszijde en kon schamperen: “Tja, zo werkt private equity, even snel cashen: dit zag je van mijlenver aankomen”. Aan de Op1-tafel zaten ook de Zwolse huisarts Marco Blanker en gezondheidseconoom Xander Koolman, en samen schreven ze nog een paar coupletten voor het liedje ’t Is de schuld van ’t kapitaal.
Want geld verdienen over de rug van nooddruftige patiënten: het komt in soorten en maten. Wat te maken van de verkopende huisartsen, die liever makkelijk een grote zak geld pakken dan een gelijkwaardige opvolger zoeken? Waarom willen zoveel jonge huisartsen – er zijn er zat – liever als waarnemer werken dan een eigen praktijk op te bouwen? Waarom treden verzekeraars niet strenger op tegen uitknijppraktijken?
Om, zo u wilt, te eindigen met een positieve draai: er lijken nog genoeg behandelingen voorhanden om de klassieke huisarts in leven te houden.
Vier keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.