Recensie: in ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf?’ wordt complexiteit van menselijke verhoudingen fraai blootgelegd

Who’s Afraid of Virginia Woolf? (1962) van de Amerikaanse toneelschrijver Edward Albee is een klassieker die al meer dan een halve eeuw lang de standaard zet voor theaterstukken waarin stellen elkaar psychologisch en verbaal kapotmaken in het slagveld dat huwelijk heet. Het verhaal werd zelfs verfilmd, met Elizabeth Taylor en Richard Burton als appetijtelijk stel, en blijft ook nu, na zestig jaar, een geliefd stuk dat regelmatig wordt opgevoerd.

In Wie is er bang voor... komt het huwelijk van Martha (Sanne Wallis de Vries), dochter van het hoofd van de universiteit en George (Bas Hoeflaak), universitair docent, op losse schroeven te staan wanneer ze na een feestje bij Martha’s vader doorzakken in het gezelschap van het pasgetrouwde stel Nick (Alex Ploeg), de nieuwe leraar biologie, en zijn vrouw Honey (Claire Bender). Wat begint als een ogenschijnlijk normaal avondje ontaardt in een rollercoaster van beledigingen, ontboezemingen en manipulatie, waarbij de alcohol rijkelijk vloeit.

Opvallend aan deze versie in regie van Hanneke Braam is de keuze voor cabaretiers in de hoofdrollen. Braam legt de nadruk op intensiteit en overdrijving, met spelers die snel schakelen en details haarscherp vertolken.

Plastic drankcontainers

Hoeflaak speelt twee uur lang onverstoorbaar de getergde ziel, terwijl Wallis de Vries als een bezetene switcht tussen empatisch en vals. Het ene moment duikt ze verrukt op de blonde Nick, het volgende moment zet ze manlief te kakken, dan weer uit ze haar medeleven aan Honey, die kampt met schijnzwangerschappen.

Het decor, ontworpen door Calle de Hoog, is om op te vreten (drinken!) zo mooi. De achterwand is omgetoverd tot een bibliotheek van tientallen plastic drankcontainers met geinige tapkraantjes, die de drankzucht van het echtpaar symboliseert. Het licht (Stefan Dijkman) matcht fantastisch met de felgekleurde kostuums van Martha en Honey (felroze, blauw en oranje) door Dorien de Jonge. Op de gigantische sofa voor de drankwand ontvouwen zich steeds heftigere confrontaties tussen de vier personages.

Hoogtepunt van ongemak wordt bereikt wanneer blijkt dat Martha en George een schijnzoon hebben. De 21-jarige jongen waarover ze alsmaar ratelen, bestaat helemaal niet. Enig minpunt is de duur van het stuk: met 120 minuten een veel te lange zit. Fraai aan Braams versie is hoe zij en haar acteurs de complexiteit van menselijke verhoudingen blootleggen. Je houdt van deze vier, én je haat ze.