Is archeologie romantisch? ‘Het blijft spannend of we iets bijzonders opgraven’

Is archeologie romantisch? Ik zag u eens in weer en wind in een Weesper weiland staan, dat was niet echt Indiana Jones.

“Het is ook gewoon mijn dagelijks werk, maar het blijft spannend of we iets bijzonders opgraven, dat blijft altijd een verrassing. Als je op een 300 jaar oude pijpenkop stuit, en die vasthoudt, dan overbrug je eeuwen. Of je vindt een skelet – nou, dichterbij kun je niet komen.”

Waarom bent u archeologie gaan studeren?

“Omdat ik nieuwsgierig ben naar het verleden, en archeologie kan het verleden tastbaar maken. Het gaat ons om het dagelijks leven van vroeger, het gaat om mensen. Vorige week stuitten we op Rapenburg op gestapelde kleizoden, bijna gelegd als een schaakpatroon. Tussen de zoden zat zand: dat was het zand waarmee de werkers uit 1592 hun schep ontdeden van de klei. Dan sta je bijna oog in oog met die arbeiders.”

Staat u meer in de modder of zit u vooral achter de computer?

“Graven is maar ons halve werk, daarna rapporteren we de gegevens. Dat rapport is dan een puzzelstukje in de heel grote puzzel die het verleden van Amsterdam is. Al die stukjes samen vertellen het verhaal van de mensen en hun levens in de stad. Het zijn geen losse projectjes die we doen, het is een groot project.”

Zou u uw kinderen aanbevelen archeologie te studeren?

“Ik ga ze niet in een bepaalde richting drukken, maar mijn oudste dochtertje komt soms kijken. Wat ik wel wil stimuleren, is hun interesse in het verleden en de verhalen die we door archeologie leren kennen. Want een baksteen praat niet.”