‘Mijn vader speelde in orkesten in Frankrijk, België, Italië’

‘Mijn ouders trouwden in 1922, dit is hun trouwfoto. Mijn moeder kwam uit Brussel, zij was tweetalig. Mijn vader kwam uit Luik en sprak Frans. Hij speelde in orkesten in Frankrijk, België en Italië, hij had een absoluut gehoor en speelde cello, piano, gitaar, banjo, drum en accordeon. In Frankrijk werkte hij met Maurice Chevalier en Josephine Baker. Ook zijn vader en zijn zes broers waren musicus. En Ninette, mijn oudste zus, trad na de oorlog op met Franse chansons.

In 1926, toen mijn vader als orkestlid werkte op een cruiseschip, overleed een dochtertje van twee, Jeanine. Mijn moeder durfde het hem niet te schrijven, bij zijn terugkomst was zij al drie maanden overleden.

In 1932 kreeg mijn vader een contract op Scheveningen in het Kurhaus. Ze verhuisden toen van Brussel naar Den Haag. Daar gebeurden veel ellendige dingen. In 1940 kreeg mijn moeder een drieling, maar omdat er geen couveuse beschikbaar was leefden zij maar één dag. Januari 1945 overleed mijn vierjarige broertje Charly, aan dysenterie. Hij lag in een algemeen graf, in juli wilde mijn vader hem laten opgraven: mijn ouders hadden een familiegraf gekocht. Maar daarvoor moest hij hem wel identificeren, hij was al zes maanden dood. Mijn oudere zus van twintig was erbij, het was een grote schok, mijn zus heeft er heel haar leven last van gehad.

Wij spraken thuis alleen Frans. Dat was een eis van mijn vader. Hij speelde in orkesten tot zijn 75ste, maar plotseling kreeg hij parkinson en werd zijn gehoor erg slecht. Hij overleed op 77-jarige leeftijd in Den Haag. Mijn moeder was een modelmoeder, bij wie iedereen zich op zijn gemak voelde. Zij heeft vijftien kinderen gekregen en overleed op 84-jarige leeftijd.

Mijn ouders hebben een hoop meegemaakt, ik ben trots op hen. Van de vijftien kinderen leven er nog twee, ik ben 80 jaar, mijn broer is 77.”