Tom Pidcock schrijft Amstel Gold Race op zijn naam, Mathieu van der Poel grijpt naast unieke trilogie

Vooraf was het dé vraag die de wielerwereld bezighield: kan de ijzersterke Van der Poel na winst in de Ronde van Vlaanderen én Parijs-Roubaix óók de Amstel Gold Race op zijn naam schrijven? In de wielergeschiedenis lukte het Eddy Merckx, Jan Raas, Johan Museeuw en Philippe Gilbert om deze drie wedstrijden te winnen, maar nog nooit won iemand ze alle drie in één jaar. Dat is ook Van der Poel, in ieder geval dit jaar, niet gelukt.

“Ik was niet super, maar wel oké. Het is een beetje jammer, maar over het algemeen denk ik dat we het niet slecht gedaan hebben. Je moet keuzes maken, want als ik spring, dan springen ze mee. Maar ik denk niet dat ik de benen had van de voorbije weken,” reageerde Van der Poel na afloop bij de NOS.

“Het is een ander soort wedstrijd, misschien wat tactischer tussen de klimmetjes door. Ik probeerde de Keutenberg te overleven, maar net daarvoor anticipeerden wat jongens. Dat hebben ze wel slim gedaan,” moest Van der Poel toegeven. “Volgende week (Luik-Bastenaken-Luik, red,) is zeker nog lastiger. Dan doet ene Pogacar nog mee ook. Maar ik heb er wel zin in. Deze week nog even goed uitrusten en dan hopelijk nog één keer knallen.”

Neutralisatie en omweg

In de openingsfase van de koers moesten de renners noodgedwongen een omweg nemen omdat de vrouwenkoers, die iets eerder was vertrokken, werd geneutraliseerd. Dat had te maken met een ongeval van een motoragent, die op de Bergseweg in Voerendaal in botsing kwam met een auto.

Een groepje van vier, bestaande uit Tosh Van Der Sande, Enzo Leijnse, Alexander Hajek en Zeb Kyffin, reed na de korte omleiding succesvol weg, pakte een voorsprong van zo’n 5 minuten en reed bijna 150 kilometer op kop door de Limburgse heuvels.

In de laatste 100 kilometer ging het tempo in het peloton, waar Van der Poel zich regelmatig vooraan liet zien, flink omhoog. Op zo’n 75 kilometer van de streep werd het viertal op kop ingerekend, waarna de spanning in het peloton toenam.

Het was wachten op de eerste speldenprik, die uiteindelijk door Louis Vervaeke werd uitgedeeld. De Belg van Soudal Quick-Step kreeg Mikkel Frolich Honoré en Paul Lapeira mee in de plaatselijke rondes rondom Valkenburg, maar redde het niet tot de eindstreep.

Van der Poel kwam er niet aan te pas

In de finale van de koers viel het peloton uiteen in kleine groepjes. Twaalf renners, onder wie Bauke Mollema, Tom Pidcock en Tiesj Benoot, schakelden een tandje bij op de Keutenberg en liepen op zo’n 25 kilometer van de streep uit op de groep met Van der Poel.

Benoot, Pidcock, Mauri Vansevant en Marc Hirschi maakten zich vervolgens los van de kopgroep en begonnen met een kleine voorsprong aan de laatste kilometers in Limburg. De vier gingen wiel aan wiel naar de streep. In de eindsprint bleek Tom Pidcock de snelste, gevolgd door Hirschi en Benoot. Van der Poel maakte geen enkel moment aanspraak op de eindzege, Mollema finishte als zevende.

“Ik wil eigenlijk zeggen: het voelt goed om hier een tweede keer te winnen, maar dat zal ik niet doen,” zei Pidcock met een knipoog naar de omstreden fotofinish van 2021, waarin hij aan het kortste eind trok. “Het voelt heel goed. Dit jaar is zo zwaar geweest met grote opofferingen en veel weg van huis. Eindelijk de handen in de lucht steken is dan erg fijn. Deze koers betekent veel voor mij.”