Ze deden het zo lief, maar The Passion wist me niet te grijpen
De open hemel kleurde licht oranje donderdagavond, en ik betrapte me op de gedachte: dat is fijn voor The Passion. Vorig jaar striemde de regen tienduizend mensen en artiesten in het gezicht. Geselde hen. Wordt het dit jaar lijden-light?
Verteller Kluun had in ieder geval genoeg hedendaags lijden zijn teksten in geschreven, knap verdekt. Hij begon over de verschillen tussen de mensen in ons land: ‘links, rechts, stad en platteland, herdenkers en betogers’ (ah, de opening van het Holocaustmuseum. De shoah; Gaza.) “Maar er is, hoop ik, nog altijd meer dat ons verbindt. Om te kunnen zeggen: ‘Ik sta niet tegenover je, maar naast je’.” Locatie Zeist in het midden van het land vond hij symbolisch voor ‘het midden zoeken’, in plaats van elkaar polariserend de maat nemen en bedreigen (zie onze politici).
Lijden genoeg, dus. Wat is de weg om daarmee om te gaan? In de veertiende editie van dit Paasverhaal kwam musicalster William Spaaij als Jezus daarvoor het toneel op. Om tegen de weifelende Judas (rapper Keizer) te zeggen: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.”
De voet wassen
Eerder had hij zijn vrienden-discipelen op het station omhelsd en waren ze op een veldje een balletje gaan trappen. Joligheid alom, tot Maria Magdalena (musicalspeelster Gaia Aikman) langs de lijn opeens zijn schoen uittrok en zijn voet begon te wassen – het hoort bij het verhaal, maar het blijf raar in deze moderne setting. Ook hun laatste etentje (avondmaal) op Slot Zeist was ‘genieten’ tot Jezus plots over zijn naderende dood vertelde.
Het is maar een verhaalvorm, sprak ik mezelf toe. Geef je over aan het thema ‘Ik geloof in jou’, aan die ‘krachtige boodschap van hoop en solidariteit’, zoals KRO-NCRV schreef.
Ik wilde wel, maar het lukte niet echt. Vorig jaar wist de uitvoering me te grijpen. Dit keer hadden Maria en Jezus weinig relatie opgebouwd, was Judas (een innemende rapper Keizer) al snel beledigd toen hij voor Jezus niet belangrijker dan anderen bleek, en kwam het verraad vlot. Spaaij wist wel te vertragen met zijn stem en mimiek waarin hij alle registers opentrok – dat is het voordeel van doorgewinterde musicalsterren. Ook de minder in zang getrainde acteur Matteo van der Grijn (Petrus) barstte indrukwekkend los in zijn moment van rouw na Jezus’ uitlevering. Alles weer dynamisch gefilmd op sprookjesachtige locaties, en flitsend gemonteerd.
Te zacht en onvast
De scènes met moeder Maria wisten het geheel alleen niet emotioneel te verbinden. Actrice Angela Schijf ging dapper ‘uit haar comfort zone’ met zo’n zingende rol, en leefde zich als moeder van drie pubers overtuigend in. Ze kon alleen niet op haar stem leunen, en ik dus ook niet. Te zacht en onvast, met te bestudeerde, bijna Vlaamse uitspraak. Het leidde af. Net als bij het Songfestival 2023 (Mia en Dion) moet de casting ook hier een dijk van een stem – of artiest – neerzetten.
Het constante ‘ik geloof in jou’ van verslaggever Anita Witzier bij de witte kruis-processie begon me vervolgens tegen te staan. Tussen de werkelijk tragische verhalen van lijdende mensen klonk het soms hardnekkig. Witzier na afloop tegen Angela Schijf: “Iedereen gelooft in jou”. Schijf lachend: “Ik soms niet”. Toen sloot ik haar weer helemaal in de armen. Soms telt behalve de inzet ook het resultaat, en is eerlijke zelfreflectie alleen maar erg verlichtend.
Vier keer per week schrijven Maaike Bos en Renate van der Bas columns over televisie.