Recensie: Beyoncé laat met ‘Cowboy Carter’ zien dat ze elk genre aankan

Hoe uit iets naars toch iets moois voort kan komen, dat is het verhaal achter Beyoncés nieuwe album Cowboy Carter. In 2016 bracht de Amerikaanse haar eerste country-nummer Daddy Lessons uit en vertolkte ze de song in datzelfde jaar samen met The Chicks tijdens de Country Music Association Awards. Na afloop meenden sommigen in de countryscene dat Beyoncé niks in de country te zoeken had. En nadat de Country Music Association alle posts over haar optreden verwijderde, bleef de zangeres achter met het gevoel niet welkom te zijn geweest.

Maar Beyoncé zou Beyoncé niet zijn als ze dat op zich liet zitten. Geboren en getogen in Houston, Texas werd countrymuziek haar met de paplepel ingegoten en dus besloot ze een door country geïnspireerd album te gaan maken. Dat het geen countryalbum in strikte zin zou worden, wisten we op voorhand. Want de zangeres had al aangekondigd dat het vooral een Beyoncé-album zou worden. Maar Cowboy Carter is ook geen plaat waar alleen een country-kip overheen is gevlogen.

Een banjoriedeltje hier en een steelgitaar daar

Op haar achtste studioalbum en het tweede deel uit wat een trilogie moet worden, duikt Queen Bey in de geschiedenis van de country en de deels zwarte wortels van het genre. Het meest archetypische countrynummer op het album is de single Texas Hold ‘Em. Daarmee schreef de 42-jarige al geschiedenis: ze bereikte als eerste zwarte vrouw ooit de eerste plaats van de Amerikaanse countryhitlijsten. Daarnaast horen we ook folk, pop, soul, opera en r&b voorbijkomen en een cover van het Beatles-nummer Blackbird.

Toch ademt Cowboy Carter voor een groot deel wel degelijk een lichte countrysfeer. Die ligt er niet duimendik bovenop, maar komt bijvoorbeeld tot uiting in een huppelend banjoriedeltje hier en een mooie steelgitaar daar. Ook vocaal begeeft Beyoncé zich meermaals in countrysferen door voor een meer verstilde zangstijl te kiezen en op Flamenco horen we zelf een onvervalste countrysnik in haar stem.

Daarnaast werkt ze op het nieuwe album samen met countrygrootheden als Linda Martell en Willie Nelson. En waar iedereen stilletjes op had gehoopt is ook gebeurd: het album bevat een cover van Dolly Partons Jolene. Het was Parton zelf die meermaals voorstelde dat Beyoncé het nummer zou opnemen. En als de koningin van de country je iets vraagt, kun je natuurlijk niet weigeren.

Jolene is ingrijpend herschreven

Wel herschreef Beyoncé de tekst ingrijpend. Was het nummer in de versie van Parton nog een smeekbede van de hoofdpersoon aan Jolene om haar man niet af te pakken, bij Beyoncé is het een dreigement aan het adres van Jolene dat ze van een koude kermis thuis zal komen als ze haar snode plannen doorzet: “Ik waarschuw je, vrouw, vind je eigen man.”

Maar wat Cowboy Carter vooral tot een fijne plaat maakt, zijn de vele ingetogen nummers, die qua sfeer en emotionele impact perfect in de countrytraditie passen. Protector is bijvoorbeeld een ontroerend nummer over Beyoncé als beschermer van haar kinderen, dat wordt gedragen door delicate gitaarklanken. Ook Bodyguard ontvouwt zich als een uiterst zachtzinnig nummer. De absolute uitschieter is toch Daughter, waarop we Beyoncé intiemer dan ooit horen zingen en dat een oorstrelend mooie melodie heeft.

Natuurlijk zijn niet alle 27 songs even goed. Ondanks de leuke banjo-klanken kabbelt Riverdance bijvoorbeeld wat richtingloos voort en ook ‘II Hands II Heaven’ mist focus. Maar het neemt niet weg dat Cowboy Carter een indrukwekkend album is dat zich voltrekt in caleidoscopische kleuren en dat laat zien dat Beyoncé een echte ‘renaissance woman’ is: er lijkt geen genre te zijn dat ze niet aankan.

Lees ook:

Queen Bey raakt nooit uit de mode: ‘Bij elk album raak ik weer overtuigd’

Beyoncé staat twintig jaar na haar eerste soloalbum nog steeds aan de top en daar zal ze voorlopig ook wel blijven. Deze fans vertellen wat er zo bijzonder is aan haar en deze tour.

Er is maar één Mama Afrika, en dat is niet Queen Bey

De gelauwerde Afrikaanse schrijver Donald Molosi (35) is groot fan van Beyoncé, maar hoe ze met haar nieuwste album ‘Black is King’, de geschiedenis, tradities en culturen van Afrika opeist, maakt hem ‘ongemakkelijk’.