Afgelopen zomer was ik in Newcastle. Op een woensdag bezochten mijn vrouw en ik de kathedraal en namen deel aan de eucharistieviering. In al zijn schamelheid een van de mooiste vieringen die ik heb meegemaakt. De viering vond plaats in een kleine kapel in de kerk. Achter ons liepen de toeristen en de bezoekers. Bij het altaar zaten, toen wij aankwamen, acht mensen. Drie katholieke bezoekers, zo bleek later. Zij bekruisten zich op de juiste momenten. Op het uiterlijk beoordeeld leken zij uit Italië of Spanje te komen. Verder waren er vijf Engelsen. Drie daarvan oogden dakloos. Vuile kleding, tandeloos, ongeschoren en verzameltassen. Ook wat psychiatrische verschijnselen. Iedereen met zo’n orde van dienst in de handen.
Toen de priester kwam keek hij ons allen vriendelijk aan en begon de viering. Een liturgie met van die responsies van de gemeente. Wij wensten de priester in koor, het was een gemeente met liturgie-ervaring, de aanwezigheid van de Heer toe en beleden onze onwaardigheid. En we deelden brood en wijn. Met dakloze en verwarde personen dronken wij uit een beker. In alle eerbied. Met de lof tot God en dank aan Hem gingen wij uit elkaar. Dichterbij het evangelie ben ik tijdens het delen van brood en..
