The Cure laat zien dat de eighties nog springlevend zijn

In een uitverkocht Ziggo Dome bestaat de opwarmmuziek uit het geluid van miezerregen. Nee, voor het spektakel hoef je niet naar een concert van de Engelse gothicband The Cure. Nu niet, vroeger niet. Er is een simpele lichtshow, die vooral de tribune verblindt en zanger en gitarist Robert Smith (hij ís The Cure) in het donker zet. Tot twee keer toe maakt hij een wandelingetje langs de rand van het podium en bassist Simon Gallup huppelt af en toe wat heen en weer. En dat is het wel.

Natuurlijk, de haren zijn grijs geworden, Smith lijkt wat gezetter en een rimpeltje of twee rijker. Op die typerende melodramatische stem lijkt de tijd geen vat te hebben gehad sinds de band in 1978 werd opgericht.

Wat een oeuvre heeft de groep sindsdien opgebouwd. Het gaat niet eens om de hits, die de frivole kant van de band laten horen. Die mogen er anno 2022 nog steeds zijn, zo achter elkaar in de tweede toegift. Het gaat om de albumtracks van inmiddels klassieke platen als Disintegration, debuut Seventeen Seconds en The Head on the Door. Zorgvuldig bouwt de Engelse formatie daarmee een sfeer op. Dankzij uitgesponnen instrumentale intro’s en wijd uitwaaierende gitaarpartijen is het fijn zwelgen in melancholie, nostalgie en troostrijke weemoed.

Populariteit van de band groeit

Het is cherrypicking uit het dertien albums tellende oeuvre. Zo komt Trust voorbij, voor het eerst in Nederland te horen sinds 2012. Ook is er ruimte voor het geweldige, sinistere Burn, een liedje voor de lang vergeten cultfilmThe Crow.

In de achtentwintig liedjes tellende set (twee uur en drie kwartier) is ook ruimte voor het aanstaande nieuwe album Songs Of A Lost World, het eerste sinds 4:13 Dream uit 2008. De vijf nieuwe liedjes die ze vanavond spelen, laten een verdrietige Smith horen. Zowel I Can Never Say Goodbye, dat hij schreef naar aanleiding van het overlijden van zijn broer Richard, als A Fragile Thing worden gedragen door sombere pianopartijen.

In And Nothing Is Forever klinkt Smith kwetsbaar. Het maakt nieuwsgierig naar meer nieuw werk. Gezien de leeftijd van Smith (63) en de frequentie waarmee zijn band platen uitbrengt zou dit wel eens het laatste album kunnen zijn.

The Cure beleeft de afgelopen jaren een mooie herwaardering die ze in populariteit doet groeien. De herwaardering werd aangemoedigd door hernieuwde uitgaven van hun beste albums, en ook hun aanwezigheid in de populaire Top 2000 lijkt effect te hebben gehad.

Daarmee laat The Cure talloze generatiegenoten achter zich. De band laat zien dat je met een eigen geluid, goede liedjes en stug je eigen visie volgen ook na 45 jaar (weer) mee kunt spelen in de eredivisie van het internationale livecircuit.

The Cure, Ziggo Dome Amsterdam, ★★★★

Lees ook:

Yoga, drugs en bloot dansen: poppodium Paard kijkt terug op vijftig roerige jaren

Het Paard in Den Haag groeide uit van sjofele jeugdsoos tot volwassen poptempel. Rode draad in de programmering is de lokale muziekscene. ‘We willen een springplank zijn.’