Lowlands, alsof het nooit anders was

Wat hééft de Lowlander er zin in. Wekenlang was er voorpret met playlists en appgroepen. Als donderdagavond de tentjes op het terrein van evenemententerrein Walibi Holland in Biddinghuizen zijn opgezet, is er alvast een silent disco. En dan, eindelijk vrijdag: Lowlands Festival 2022. Alsof het nooit anders was. Vanaf de markante, hoge Lowlands-schoorstenen is het uitwaaieren over het bont aangeklede terrein met elf festivallocaties. Mee in de danstornado die de onnavolgbare Prins S. en de Geit, geniaal gortdroog en opzwepend, optuigt. Of inschuiven bij de uitpuilende concerttent bij het snel opgeklommen rockduo Wet Leg. Hun noncha-coole ‘Chaise Longue’ is van een springende ontlading.

Lees ook ‘Dit is de duurste Lowlands ooit’

Snel wordt duidelijk: er is maar weinig nodig om deze editie van Lowlands tot een succes te maken. Overal is te merken hoe ontvankelijk bezoekers zijn voor een vlucht van de werkelijkheid. Ja, alle prijzen, van toegang tot consumpties, zijn nu hoger. Maar dat is van later zorg. Want het is nu vooral een plons in een vrolijk warm bad van uitgelaten, elkaar in de armen vliegende mensen in dierenprints, fluorescerende bikini’s, Hawaï-jurkjes, veelkleurige bloesjes en bodyglitters. Er komen selfies op grote luchtbedden en in hangmatten. Er zijn opblaasfiguren op stokken. En hee, daar zijn de dansende takkenbossen weer, een trend van heel wat jaren geleden.

Voor de een is het een intens weerzien met het festival. Voor anderen een eerste kennismaking. Door de coronajaren was het laatste festival in 2019. Steeds weer had Lowlands moeten incasseren. Alle scenario’s kwamen de laatste jaren voorbij voor het festival: van teststraten tot vaccinatieverplichtingen voor bezoekers en aangepaste programma’s met alleen boekingen uit de Benelux. Maar steeds ging Lowlands niet door, op een onlineversie na. Drie jaar bleef het stil in de polder.

Nu gaan er weer armen in de lucht bij bezeten gespeelde indiepop en gaan de ogen dicht bij meevoerende aanwaaimuziekjes. Van FKJ, wat een rijk jazzy muziekpalet, had je gehoopt dat het niet ’s middags al was. De twintigjarige Kamal is een ingetogen in lockdown opgeklommen sensatie. Met enkel een gitarist, die tevens de beats aanzette, zong hij als een Justin Bieber in zijn jonge dagen.

Heerlijke uitersten

Het zijn de heerlijke uitersten op Lowlands. De ingetogen rootsy en gospelrakende popsoul van Michael Kiwanuka slaat aan. De punkgekte van Joe & The Shitboys staat er haaks op, maar wint ook snel zieltjes met zijn chaotische antigeluid. En dan is het hosfeest bij de op Balkanleest geschoeide ska- en reggaebeat van Dubioza Kolektiv nog maar net begonnen.

Lowlands gaat weer voluit, al is het niet helemaal zonder haperingen. Enkele Amerikaanse artiesten zegden af omdat ze het vanwege corona toch te risicovol vonden de oversteek te wagen. Dan bestaat de kans dat de tour stil komt te liggen.

Dat biedt kansen aan Nederlandse acts als Klangstof – dromerige klankwereld met weidse vergezichten – dat meteen een groter podium op mag. Maar Lowlands geeft artiesten van eigen bodem dit jaar sowieso ruim baan, met heel wat namen op het grootste podium. Vrijdagmiddag was het meteen al de beurt aan het commerciële hiphopkanon Frenna dat de Alpha-tent liet verlangen naar het eiland Ibiza met beelden van een zonsondergang. De insteek was met spectaculair veel vuurwerk tropisch, en nummers als ‘My Bébé’ passend bij de warmte in en rond de tent. Maar zijn regendans ‘Regen’, zijn hitje met de beroemde regel van Bløf – „Het regent harder dan ik hebben kan” – had een helaas wel heel voorspellende uitwerking.

Lees ook Als Noorse bosnimf wil zangeres Aurora ook op Lowlands ‘de haat verslaan’

We hadden alles gemist, maar dít niet. Tijdens het concert van Jungle (losse, warmbloedige souldance met postfunkaccenten en samenvallende hoge zangstemmen) en de Noorse bosnimf Aurora met haar sprookjesachtige electropop gutste de regen op Lowlands. Rennen dus tussen de tenten. Het terrein is in minder dan geen tijd een modderpoel. Och, zie je bezoekers denken. Straks nog de comeback van hiphopduo The Opposites, ook weer op het hoofdpodium, de megagrote Alpha-tent.
Dat wordt een massief bulderende show vol nostalgie. Terug is de onbekommerde feestmuziek met smerige, van hardstyle geleende ritmes en aansprekende, mee te brullen rapteksten. De rappers stagediven, de ‘moshpit’ is er voor het beukwerk. En dan moet de lange dansnacht, aangevoerd door onder meer dj/producer Floating Points (Chicago house en techno-accenten), nog komen.

Waar The Opposites met regelmaat refereert aan oude hits (Faithless, Doe Maars ‘Belle Hélene’), kiest Eefje de Visser voor haar grote LL-show voor Kate Bush-cover ‘Running Up That Hill’. Het is niet het allersterkste moment in haar verder echt grootse show - metershoge gordijnen, een grote mysterieuze, ronde spiegel - die optilt en meevoert, met nog weer extra danseressen. Alles is zo prachtig in detail uitgedacht, de zang harmonieus en gelaagd. De respons is dan ook enorm. Wat een contrast met het surrealistisch optreden van vorig jaar voor de camera op het lege terrein.

De rariteiten: de Duwtent

Naast alle muziek heeft Lowlands ook dit keer weer een behoorlijk aandeel aan theatrale gekte, die cultuur paart aan goede doelen en op het eerste oog maffe gedachtenflitsen alle ruimte geeft. Want wie heeft er nu zin om een hut te bouwen op een muziekfestival? Wat ligt dat zestig meter lange en haast dertig centimeter dikke touw van de Belgische kunstenaar Ief Spincemaille nou toch over het terrein? En wat een hit, de ‘Duwtent’. Lowlanders lopen mee met een theatertent die over het terrein rolt. Er binnen speelt, op een minuscuul podium, de Nederlands-Britse tweeling ATKD rustige tunes.

Het is het soort rariteiten dat Lowlands kleur geeft. Ook ‘ludiek’ overigens, de boerenactie naast de campingwinkel. Lowlands, midden in de polder omgeven door regio’s met steun voor de boerenprotesten, heeft „altijd een hele goede relatie met de agrariërs” gehad. Maar op dit festivalterrein is geen ruimte voor protest. Je kon met twee tractoren op de foto.